De kanarie in de kolenmijn leeft niet meer – column Brigitte Wielheesen

Antisemieten slopen al gal spuwend, massaal uit hun hol. “Ik ben geen antisemiet, maar antizionist,” blaatten ze in koor. Dit is hoe ik de zomer van 2014 memoreer. Het woord antizionist werd ineens salonfähig. Ik schreef een column met de titel ‘Het is 1938’ als waarschuwing tegen deze, naar wat ik dacht, ‘pandemie’. Het is nu 2021 en ik zie een haast onbehandelbare, ongeneeslijke ziekte in iedere ader van de maatschappij. Destijds had ik nog hoop dat er een vaccin zou komen. Er kwam een IHRA-definitie en sinds kort is er een Nederlandse antisemitisme-coördinator. Het is echter voor de bühne. De strijd tegen deze ziekte is inmiddels zinloos. De berichtgeving op Jonet.nl van de afgelopen weken geeft daar een sterk beeld van.

Antizionisme is als een vijgenblad voor ouderwets antisemitisme. Ondanks dat het de enige functionerende liberale democratie in de regio is, krijgt Israël agressieve kritieken vol haat van fanatici. Antizionisme heeft niets met de onafhankelijkheid van de staat Israël in 1948 te maken. Antizionisten, herhalen vaak oude antisemitische stijlfiguren en gebruiken uitdrukkingen als de ‘Israël-lobby’ of gewoonweg ‘de lobby’ als een racistisch hondenfluitje om een almachtige Joodse samenzwering aan te duiden.

Ver voor de onafhankelijkheid vielen Arabieren de Joden aan in het Midden-Oosten. Pogroms door Arabische bewoners in deze regio zijn net zo oud als de pogroms in Europa. Enkele voorbeelden:

Hebron was door de eeuwen heen een stad waar Jodenhaat tot diverse bloedbaden leidde. Zo werd in het jaar 1517 de Joodse bevolking aangevallen, geslagen, verkracht en vermoord door de Ottomanen. De huizen en bedrijven van Joden werden geplunderd. Degenen die de ramp overleefden, vluchtten naar Beiroet om pas zestien jaar later terug te keren naar Hebron.

Enkele honderden jaren later, in 1850, vermoordden moslims de christelijke en Joodse inwoners in de noordelijke buitenwijken van Aleppo, Judayde en Salibeh in Syrië. Zeventig jaar later was het weer raak, maar dan in Tel Hai, een landbouwnederzetting in het noorden van het Brits mandaatgebied. Daar werd op 1 maart 1920 aangevallen door en sjiitische Arabische militie, vergezeld van bedoeïenen uit een nabijgelegen dorp. De Joden die het overleefden verlieten Tel Hai, dat door de Arabische militie met de grond gelijk werd gemaakt.

En dan hebben we nog de Moefti Hajj Amin al-Husseini van Jeruzalem, de grote vriend van Adolf Hitler en geïnspireerd door het klassieke antisemitisme in Europa. De moefti leidde de Arabische opstand van 1936-1939 in het Britse Mandaatgebied. Ruim vijfhonderd Joden werden vermoord. De Arabische opstand was ‘immoreel, terroristisch, fascistisch en nazistisch’.

De Farhud was een andere pogrom, gericht tegen de Joodse inwoners van Bagdad, en vond plaats in 1941. In de nacht van 1 op 2 juni 1941 lieten tussen de 150 en de tweehonderd Joden daar het leven. Zeshonderd anderen volgden hetzelfde lot, later die week, toen de Britse troepen de orde herstelden. Circa duizend Joodse winkels en huizen werden geplunderd, vernield en in brand gestoken. De later teruggevonden massagraven doen vermoeden dat het uiteindelijke dodental veel hoger was.

Jodenhaat heeft niets met de staat Israël te maken. Anno 2021 nemen aanvallen op Joden over de hele wereld toe. Veel van hun daders beweren dat ze reageren op het beleid van Israël, maar in feite verhullen ze hun haat tegen Joden in het kleed van antizionisme. Overal ter wereld worden Joden in elkaar geslagen door bendes militante moslims die met Palestijnse vlaggen door de straten marcheren. Anti-Joodse leuzen worden in het Arabisch luid uitgespuwd. Ze worden aangemoedigd en gevolgd door Westerse no-no’s, loosers en parlementariërs, door wat de communisten vroeger ‘nuttige idioten’ zouden noemen.

En de politie? Die is niets veranderd sinds de jaren veertig. Ze staan erbij en kijken er naar.

Meer woorden wil ik er niet aan vuil maken. Joden eerst, daarna de christenen, gevolgd door LHBTIQ’ers en dan ook nog de ongelovige moslims. Ze gaan er vroeg of laat allemaal aan. Op naar de Oemma en het Nederlandse kalifaat. We zijn te laat om het verval te keren.

De kanarie in de kolenmijn leeft allang niet meer.

Lees ook:
Het Korenburgerveen bij Winterswijk – column Brigitte Wielheesen
‘Eindelijk was het weekend. Eindelijk tijd om op een terrasje te gaan zitten. Mijn dochter en ik besloten naar Winterswijk te gaan. Het plan was om eerst te lunchen bij de Gulle Smid, daarna een wandeling van twaalf kilometer in het natuurgebied het Korenburgerveen wat in bezit is van de stichting Natuurmonumenten en dan af te sluiten met een terrasje op de Markt van Winterswijk...’

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.