‘Links Europa moet oppassen dat het niet links Israël achterna gaat’ – gastcolumn Awi Cohen

Tijdens de afgelopen verkiezingsperiode in Israël is er door politiek-correcte Nederlandse media weer veel gewezen op de ‘verrechtsing’ van Israël en hoe negatief dat wel niet zou zijn voor het ‘vredesproces’. Dat dit laatste onzin is, omdat de Palestijnen zelf de tweestatenoplossing al ruim tachtig jaar afwijzen, wordt met een politiek-correcte mantel der liefde bedekt.

Hoe zit dat met die Israëlische verrechtsing? Het klopt dat de politiek in Israël naar rechts is opgeschoven. Echter, de belangrijkste factor daarin is de teloorgang van links. Waar gedurende 1948-1977 links in Israël continue aan het bewind was is dat nu vrijwel ondenkbaar. Hoe is dat gekomen?

Oslo
Het draaipunt vormden de Oslo-akkoorden in 1993, die door links met steun van de Arabische partijen met slechts één stem meerderheid gesloten werden (die stem kwam trouwens door het omkopen van een Knesset-lid met een ministerschap). Protesten van rechts dat dit tot veel ellende zou leiden, werden weggewuifd. Wie tegen Oslo was, was “tegen vrede” en werd uitgemaakt voor oorlogshitser, nazi en racist. Dit bleef zo, zelfs toen rechts bleek gelijk te hebben gehad.
Zoals door rechts was voorspeld, gaf de door links in het zadel geholpen Palestijnse leiding onder Yasser Arafat terroristen de vrije hand. De terreur en zelfmoordaanslagen explodeerden. En vervolgens had links nog de gotspe om de terreurslachtoffers als onvermijdelijk af te doen door hen ‘helaas noodzakelijke offers voor de vrede’ te noemen.

Het leidde tot het einde van een lange periode waarbij het linkse establishment in de Israëlische media, wetenschap en politiek het volk voorhield wat goed voor hen zou zijn. Daarbij zorgden het internet en de sociale media ervoor dat er nieuwe, alternatieve informatiebronnen kwamen. Het volk pikte de bevoogding niet meer en de ‘verrechtsing’ was een feit.

De overblijvende linkerflank gaf de schuld niet aan zichzelf maar wilde ‘rechts’ de schuld blijven geven, met allerlei kronkelredeneringen.
Kortom: links Israël radicaliseerde.
Er ontstonden zelfs allerlei bewegingen in de media (de krant Haaretz), de wetenschap en de politiek die zich pro-Palestijns en anti-Israëlisch gingen uiten. Uiteraard vervreemdde links zich hierdoor nog meer van het politieke midden. Links werd bij de laatste verkiezingen dus nog kleiner, ten gunste van bijvoorbeeld de nieuwe middenpartij van oud-legerleider Benny Gantz.

Met de radicalisering van links blijkt Israël voorop te hebben gelopen. Die is tegenwoordig ook zichtbaar in andere westerse landen. Links kan alleen nog maar geloven in het eigen gelijk en verkettert en maakt andere meningen belachelijk. Andere meningen worden door links zo vaak discriminerend, fascistisch of racistisch genoemd dat deze termen elke betekenis verliezen.

Obama voorop
Het gebeurde eerst in de Verenigde Staten, waar president Obama zo overtuigd was van het eigen gelijk dat hij bij belangrijke onderwerpen het Congres buiten spel zette. Hij regeerde steeds meer per decreet en sloot zelfs een atoomverdrag met Iran zonder dit aan het Congres – dat in ruime mate tegen was – voor te leggen. Dat was in strijd met de wet. Dit arrogante gedrag zorgde ervoor dat als reactie een rechtse tegenpool als Donald Trump tot president gekozen werd. En net als in Israël leidt dit bij de Democratische partij niet tot zelfonderzoek, maar tot een intensivering van de heksenjacht op rechts – zoals de dwaze beschuldigingen van antisemitisme van Trump en van samenspanning met Rusland.

In Europa is de radicalisering het meest zichtbaar in Engeland, waar de Labour partij onder invloed van extreem-links nu doordrenkt is met antisemitisme. Zoiets zou vroeger onmogelijk zijn geweest.

Ook in Nederland is links aan het radicaliseren. In plaats van dat wetenschap een podium voor debat is (wat het behoort te zijn), dienen wetenschappers nu zonder uitzondering politiek-correct te zijn. Dit signaleert zelfs de NRC.
Wie eigen land en cultuur waardevol vindt, is een fascist. Wie tegen meer invloed van Europa is, is een oorlogshitser. Wie de effectiviteit van de enorme uitgaven aan het klimaat ter discussie stelt, is een ‘klimaatontkenner’. Wie tegen immigratie van gelukzoekers is en zich zorgen maakt over de gebrekkige integratie van moslims, en in dat verband ook over homo- en vrouwenonderdrukking, is een racist.

Uit angst voor die laatste beschuldiging durft nu al de helft van de Nederlanders zich niet meer uit te laten over de multiculturele samenleving.

De verkiezingen in Nederland voor de Provinciale Staten lieten zien dat ook hier veel mensen deze arrogante en agressieve houding van links zat zijn. Ja, eenzelfde soort ‘verrechtsing’ wordt zichtbaar. Het is tevens de verwachting bij de Europese verkiezingen donderdag. Links wil niet zien wat het daar zelf aan bijdraagt.

Als het klopt dat Israël ons hierin voorging, is er een verdere radicalisering van links te verwachten.
Dan zal links verder krimpen en krijgt rechts voor een lange periode de overhand, net als in Israël.

Auteur Awi Cohen is bestuurslid van Likoed Nederland,
een rechts georiënteerde pro-Israëlische actiegroep in Nederland.