Waarom inname van delen West Bank goed is – gastcolumn Awi Cohen

Vanaf 1 juli aanstaande gaat Israël mogelijk het Israëlische recht toepassen op een aantal delen van Judea en Samaria (de Westbank). Die vervangt dan de daar nu nog geldende verouderde mix van Ottomaanse, Britse, Jordaanse en militaire wetgeving. Echter, zoals wel vaker als het over Israël gaat, worden over deze stap allerlei fabels en ficties de wereld in geholpen. Hieronder staan de belangrijkste op een rij, met wat er niet aan klopt.

‘Het zou een tweestatenoplossing onmogelijk maken‘
De reden dat de tweestatenoplossing er nog altijd niet is, is omdat sinds 1937 de Arabieren elk voorstel daartoe hebben afgewezen. Zij bleven hopen dat zij Israël geheel zouden kunnen laten verdwijnen.

Sinds het afwijzen van de voorstellen van de toenmalige Amerikaanse president Barack Obama, in 2012, weigeren zij überhaupt over een vredesregeling te onderhandelen. Mahmud Abbas vertelt zelfs trots dat hij weigert de telefoon op te nemen als de Amerikaanse president Trump hem belt. Zijn nieuwe vredesvoorstel voorziet in de oprichting van een Palestijnse staat en een investeringssteun van vijftig miljard dollar voor de Palestijnen.

De positie van de Palestijnen blijkt niet sterker te worden door hun voortdurende afwijzing van vrede, maar juist zwakker. Zelfs veel Arabische landen verminderen hun politieke en financiële steun aan de Palestijnen. Zij krijgen genoeg van de Palestijnse slachtofferrol, de verheerlijking van terreur, de corruptie en de bodemloze geldput. Door iets nieuws te proberen, zou juist de nu al 83 jaar durende impasse doorbroken kunnen worden.

‘Het zou strijdig zijn met het internationaal recht‘
Dat is meer een politiek dan een juridisch standpunt. De Verenigde Staten, Israël en veel juristen zien dit anders. De legitieme aanspraken van Israël op het gebied zijn onder meer vastgelegd in:

• Het Mandaat voor Palestina. Dat laatste is in 1922 unaniem door de wereldgemeenschap aangenomen en nog rechtsgeldig.
• Het recht op verkregen gebied in een verdedigingsoorlog,
• Het recht op veilige grenzen voor Israël (volgens VN-Veiligheidsraad resolutie 242).
• De Oslo-akkoorden van 1993, die Israël tot wettige bestuurder hebben gemaakt in de delen van de West Bank waar weinig Arabieren wonen.
• Het VN-verdrag inzake de rechten van inheemse volken (de Joden wonen al circa 3.300 jaar onafgebroken in het gebied ten westen van de rivier de Jordaan, circa tweeduizend jaar langer dan de Arabieren).

Daarmee is het gebied betwist, zowel Israël als de Palestijnen leggen claims. Het is dan ook geen ‘annexatie’, zoals het vrijwel overal wordt genoemd. Annexatie heeft betrekking op gebied van een ander land. Echter, de laatste legitieme bestuurder van de West Bank was Groot-Brittannië (1920-1948), die het gebied als mandataris beheerde in opdracht van de Volkerenbond (de voorloper van de VN). Groot-Brittannië diende het gebied voor te bereiden op een ‘Joods Nationaal Tehuis’!

Het mandaatbestuur van de Britten werd gevolgd door een volgens de VN en de Arabische Liga illegale bezetting door Jordanië. Die eindige toen Israël het gebied in 1967 veroverde, nadat het door Jordanië was aangevallen. Overigens heeft Israël keer op keer zich bereid getoond om wel tot een verdeling te komen. Daardoor heeft 96 procent van de Palestijnen daar al 25 jaar Palestijns zelfbestuur.

‘Het zou een eventuele toekomstige Palestijnse staat onmogelijk maken‘
De levensvatbaarheid hangt niet af van de breedte van een land. Dat laat Israël zien, dat zelf nog geen 15 kilometer breed is op het smalste punt. Of neem Singapore, heel klein maar zeer succesvol.

‘Het zal een massale opstand onder Arabieren veroorzaken en een ontregeling van het Midden-Oosten‘
Hetzelfde werd twee jaar geleden voorspeld met de verhuizing van de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem. De voorspelling bleek toen al flauwekul. Nu zijn er zelfs nog minder rellen of demonstraties geweest.

Voor de Palestijnen verandert er immers niets aan hun feitelijke situatie. Bovendien zijn de Palestijnen momenteel bozer op hun eigen leiders. Die hebben van het Palestijns zelfbestuur een enorme puinhoop gemaakt. Het is verworden tot een politiestaat met een enorme corruptie, vriendjespolitiek, milieuvervuiling en ongelijke rechten. Rond de zestig procent van de Palestijnen wil dat hun president Abbas opstapt.

Hoe bizar Mahmud Abbas handelt, bleek deze maand bijvoorbeeld toen hij corona-hulpgoederen van de Verenigde Arabische Emiraten weigerde, omdat die het transport daarvan met Israël hadden afgestemd. Het was een trap in het gezicht van een Arabische bondgenoot en van Palestijnen die lijden aan corona.

Tot slot
Laten we hopen dat de Palestijnen eindelijk doorkrijgen dat het blijven koesteren van de haat tegen Israël en Joden een heilloze weg is. En dat ze na bijna honderd jaar een keer ja zullen zeggen tegen de tweestatenoplossing, de geweldsverheerlijking laten varen en vreedzaam met Joden gaan samenleven.

Auteur Awi Cohen is bestuurslid Likoed Nederland.