14 – commentaar Esther Voet
‘Op een bitterkoude dag, terwijl ik stond te vernikkelen tijdens een bijzondere bijeenkomst bij de Koninklijke Militaire Academie in Breda, kwam er een appje van mijn moeder binnen. Het bericht was simpel: Cruijff is dood.
De deelnemers aan de militaire ceremonie schoten met losse flodders, mijn moeders nieuws sloeg in als een bom. Ooit mocht ik in Spanje een middag met Johan Cruijff meelopen. Voor die ontmoeting was ik zo zenuwachtig geweest als een idolate tiener, maar mijn gemoedstoestand sloeg binnen een paar minuten om. Van ook maar een spoor van arrogantie was geen enkele sprake. Tijdens het interview dat ik voor een woonblad waar ik toen hoofdredacteur van was, met hem had, gaf hij eerlijk antwoord op alle vragen en van zijn uitspraken had ik wel twintig koppen kunnen maken. Allemaal raak. Zijn heldenstatus was aan het einde van die middag zo mogelijk nog groter geworden.
Cruijff was een beetje angejiddeld. Als je tijdens College Tour reageert op een uitspraak van iemand op een filmpje met: “Zijn mond zal koekjes eten,” kun je dat rustig stellen. Zijn fascinatie voor cijfers had bijna iets kabbalistisch. Jaap de Groot vertelde daar mooi over bij Pauw. Zo vond hij het fascinerend dat hij van ’47 was, en zoon Jordi van ’74, en dat het cijfer 14 ook een speciale betekenis had, wat het volgens de oude Joodse wijsheid ook heeft.
Niet lang voor zijn dood was Cruijff nog op bezoek in Israël bij zoon Jordi, die daar technisch directeur is van Maccabi Tel Aviv. Jaap, een vriend van me, vertelt: “Ook omdat het in Tel Aviv warmer was dan in Barcelona en die warmte hem goed deed. Johan kwam er graag. Van de politiek bleef hij altijd weg, hij begreep politici niet, maar hij hield van de mentaliteit in het land. Het beantwoordde aan zijn gevoel van: wie klein is moet slim zijn.”
Wie als Nederlander ooit in Israël is geweest, weet dat het land ook van hem hield. Johan Cruijff , nummer 14, zijn naam zal ook in Israël voortleven, niet in de laatste plaats vanwege een prachtig Cruijff -court in Jaffa, waar Joodse en Arabische jongeren elkaar vinden door middel van de bal.’
Dit artikel verscheen als hoofdredactioneel commentaar in het Nieuw Israëlietisch Weekblad. Het NIW is een partner van Jonet en publiceert artikelen op deze site. Deze week in het blad:
Het forum 14. Alle tijd?
De leden van het forum vragen zich deze week af of tijd het grootste offer is dat de mens kan brengen. Is tijd aandacht? Is tijd slechts een afspraak? Kostbaar is het in ieder geval.
Ondernemers in de mediene 16. Meubels voor iedereen
Een jongeman uit een Duits winkeliersgeslacht begon begin 20ste eeuw in Utrecht een fabriekje. Zijn onderneming groeide uit tot een van Nederlands bekenste meubelfabrikanten.
Cultuur 22. Gebroken plaat
Op het Rotterdamse Raamplein is na tien jaar het monument voor Louis Davids teruggeplaatst. Een herinnering aan een vergeten buurt, waar tegelijkertijd een boek over verscheen.
Mensch 31. Goed gesprek
Na de oorlog bleef het jodendom in het leven van Chelly Modijefsky de rol uit haar jeugd vervullen. Ze gelooft niet in Hem, en dat vertelt ze hem vaak voor het slapen gaan.
