Einde van een familietraditie
‘Door de drukte van afgelopen weken is de halve finale van het Eurovisie Songfestival aan me voorbij gegaan. Ik was druk met de jaarlijkse 4 & 5 mei activiteiten. Zondagmiddag 4 mei live in de radiostudio van N1 en diezelfde avond las ik in Nijmegen, samen met burgemeester Hubert Bruls en generaal buiten dienst Peter Van Uhm, de 420 namen van de vermoorde Joodse slachtoffers op de Kitty de Wijze plaats. Op 5 mei was ik weer vaste gast in Wageningen, waar de dag traditiegetrouw start met het nationale Vrijheidsdebat, een symposium waarin vrede, vrijheid, veiligheid, mensenrechten en democratie uit de politieke, militaire en/of maatschappelijke invalshoek wordt benaderd. Vorig jaar (met Marietje Schaake) dit jaar was het met Europarlementariër Sophie in ‘t Veld. Nota bene viel Jom Hatsmaoet dit jaar samen met de 5 mei-vieringen. Normaliter sluit ik me dan na het debat aan bij het feestend publiek op het bevrijdingsfestival. Dit jaar spoedde ik me naar kantoor van de CIA. Ik had nog een speech voor te bereiden en een geweldige Jom Hatsmaoet party van de CIA in Amsterdam te vieren.
Pas afgelopen vrijdagochtend realiseerde ik me dat ik de halve finale van het Eurovisie Songfestival had gemist. Ik had sowieso niet kunnen kijken want die avond zat ik in vergadering, maar enige teleurstelling voelde ik wel. Niet omdat ik iets spectaculair mis, maar omdat het Eurovisie Songfestival zulke mooie familieherinneringen oproept. De familie kwam jaar in jaar uit op de zaterdagavond van het festival bijeen. Toen mijn grootouders nog leefden bij mijn grootouders, later bij mijn ouders. Traditiegetrouw met een zak pelpinda’s en blokjes kaas, en met een Israëlisch vlaggetje erop geprikt op tafel. Net zo strak geregisseerd als een seideravond. Niet verschijnen was ‘not done’.
Het maakte niet uit wie Israël vertegenwoordigde. Per definitie moest Israël winnen. Elk puntje dat Israël kreeg, werd ontvangen met gejuich en de mededeling ‘Israel twelve points’ leverde tranen van geluk en een gezamenlijk horadansje door de klein huiskamer van mijn grootouders op.
Landen die geen punten aan Israël gaven, werden uitgejouwd. De enige die af en toe de regels van deze jaarlijkse traditie verbrak was mijn vader. Een paar keer durfde hij te verkondigen dat hij het liedje van een ander land toch beter vond, met als gevolg dat de rest van de familie ‘de verrader’ enkele dagen dood zweeg.
Met weemoed denk ik terug aan die tijd. Mijn grootouders leven niet meer. Mijn ouders namen het daarna over, maar kinderen vliegen uit. Met de komst van mijn dochter zette ik de traditie voort. Mijn dochter en ik planden die zaterdagavond in, we kochten pelpinda’s en versierde de stukjes kaas met een Israëlisch vlaggetje. Tijden veranderen waardoor we een zak Bamba toevoegden en ook vast onze telefoon klaar legden om Israël naar de eerste plaats te sms-en. Helaas vaak zonder succes, pijnlijke duimen en een torenhoge rekening van de telefoonmaatschappij. Dit jaar wist Israël geen finaleplaats te behalen. De familietraditie is nu ten einde. Wat rest zijn alleen nog maar herinneringen.’
Uit de ‘oude doos’ van Brigitte Wielheesen:
