Filmrecensie: The Monuments Men

Bij The Monuments Man staat George Clooney wederom aan het roer van een film waar hij zelf een belangrijke rol in speelt. Good Night, and Good Luck en The Ides of March lieten zien dat dit een recept voor succesvol drama kan zijn. In zijn laatste film wordt zijn karakteristieke zelfvoldane glimlach en opgetrokken wenkbrauw geplaatst in een veelbelovend ensemble. Aan zijn zijde bevinden zich namelijk komedieveteranen als Bill Murray en John Goodman, naast Jean Dujardin, Bob Balaban en Matt “private Ryan” Damon. Met deze sterke cast lijkt Clooney komisch goud in handen te hebben, maar het scenario haalt de groep al snel uit elkaar waardoor deze mogelijkheid nooit tot bloei komt.

Kunstredders
Frank Stokes (Clooney) is een Amerikaanse kunsthistoricus die zich zorgen maakt om het lot van het cultureel erfgoed in West-Europa wanneer Hitlers legers langzaamaan richting Berlijn worden gedrongen. De dictator geeft tijdens de aftocht namelijk het bevel kunst te stelen, te verbergen of te vernietigen. In een poging het cultureel erfgoed te beschermen wordt ‘The Monuments, Fine Arts, and Archives Program’  opgericht, waarvan de leden worden aangeduid als de ‘Monuments Men’ waar de filmtitel naar verwijst. In de film trommelt Stokes oude vrienden op – gespeeld door eerdergenoemde acteurs – om samen schilderijen en beelden terug te halen.

Cultuursnuivers
Als hoofdprijs in de zoektocht wordt in de eerste scène het Gents altaarstuk van Jan van Eyck geïntroduceerd. Het grote werk wordt door enkele priesters weggehaald in de ijdele hoop het uit de zwartleren handschoenen van de Duitse bezetters te houden. Om even het belang van kunst aan te geven, worden er vluchtig wat close-ups van de panelen getoond. De film probeert deze boodschap hier en daar aan te zetten door zich hardop af te vragen of het redden van kunst de prijs van mensenlevens waard zou zijn, maar de fascinatie voor schilderijen en beelden blijft in beeld afwezig. In populaire cultuur bekende namen als de Mona Lisa, Michelangelo’s David en Het Laatste Avondmaal worden in de mix gegooid om het publiek er even aan te herinneren waar het om gaat. De argumentatie rond het kunst-in-oorlog vraagstuk komt echter nooit verder dan “gewoon, daarom” [bl].  

Lees de rest van deze recensie en de conclusie via deze link op MovieScene.nl