Gummen in de geschiedenis – column Paul Damen
‘U, Jonet-lezer, wéét natuurlijk wel dat kerstmis gewoon óns Chanoeka is, door katholieken gekaapt. Compleet met ónze kaarsjes en de challe, het gevlochten brood dat, gekerstend en gesuikerd, het tot kerstkrans schopte. Plus die Germaanse dennenboom en iets met ene Jezus, meen ik. Ons Joden Blijft Namelijk Niets Bespaard: eerst jatten ze je geschiedenis, en daarna gummen ze uit wat gebeurd is. Soms subtiel, in een enkel woord. In 1947 kregen de aanvallende Arabieren ongenadig op hun donder van het jonge Israël, maar die “nakba” (ramp) geldt nu als “dapper verzet tegen de zionistische indringers”. In de Zesdaagse Oorlog (1967) kregen ze nóg ongenadiger op hun sodemieter – dat heet nu an-Naksah, “de tegenslag”. De tegenslag! Ha!
Het is newspeak – de term die Orwell uitvond voor zijn toekomstroman 1984. Denken dwars tegen de Partijlijn in is daar een thought crime (gedachtemisdaad), die niet te benoemen is omdat daartoe de woorden simpelweg niet meer bestáán. “Slecht” is daar “ongoed”. In politiek-correct jargon is immers álles goed, goeder of goedst. Ook bij ons lijkt deze neptaal sluipenderwijs ingevoerd. Zo werd “werkster'”tot “hygiënisch consulente”, neger werd “gepigmenteerd uitgedaagde” en het beladen Bijlmer tot “Zuidoost”. Want “naakt kan de waarheid niet voor het volk verschijnen” zoals de filosoof Schopenhauer schreef.
En zo gum je de geschiedenis weg. De door het islamblok beheerste Verenigde Naties zijn daar érg goed in. De UNESCO noemt de Tempelberg steevast Haram-al-Sjarief, “het edele heiligdom”. Die vervalsing heeft volgers: zie hoe op de Nederlandse Wikipedia-pagina voor die Tempelberg enkel de Arabische namen gebruikt worden, en over de ongekende Arabische archeologische verwoestingen met draglines met geen woord gerept wordt. De Klaagmuur ligt nu aan het al-Buraq-plein, naar het Palestijnse vliegpaard waarop de profeet Mohamed (vzmh) in één nacht de route Mekka-Jeruzalem-hemel en retour reed. Geef mij, met die prijzige passagierstickets, ook zo’n paard. Of zoals Netanyahu sneerde: de Joodse roots van de Klaagmuur ontkennen “is hetzelfde als beweren dat China geen band heeft met de Chinese Muur, of Egypte niks met de piramides”.
De UNESCO probeert met woorden stenen te veranderen. Zo heet Nazareth nu officieel an-Nasjira, “van Jezus”, terwijl die stad al sinds de steentijd bestaat, negenduizend jaar terug. Zelf geloven Arabieren ook dat “Palestina”, in de jaren zestig heruitgevonden voor de Arabische stoottroepen ter opheffing van Israël, al eeuwenlang bestaat – zoals de kor’an met terugwerkende kracht de Joden Mozes, Abraham en Jezus tot moslims maakt. De Grot der Patriarchen, graf van Abrahams misjpoge in Hebron, heet daarom al-Haram al-Ibrahimi; de Abraham-moskee. Want enkel Brams zoon Ismaël telt nog, als leverancier van alle Arabieren sindsdien. Over Brams tombe staat trouwens een hardglazen scherm en dwars door de ooit Herodiaanse synagoge een muur om de Joden buiten te houden, zoals vóór 1967 al zevenhonderd jaar het geval was. Maar over díé muur hoor je niemand omdat er geen checkpont voor zielige Palestijnen in verwerkt is. Opvallend ontbreekt daar Jacobs tweede vrouw, Rachel. Die rust bij Bethlehem, in een gebouwtje dat nu de Bilal bin Rabah-moskee heet. Alsof Sunny Bergman de geschiedenis herschrijft: Bilal, eerste bekeerde moslimslaaf en wapenbroeder van Mohamed (vzmh), was zo zwart als roet. En ligt bovendien in Damascus.
De VN gumt graag in de geschiedenis. Dan wordt Israël de “zionistische entiteit” en de bewoner van Tel Aviv “kolonist” in “bezet Jaffa”. Tel Aviv werd gesticht in 1909, door Joden, allesbehalve als “nederzetting” in “Palestina” – een staat die nu nog niet bestaat. Ja, er zitten wat Arabieren als “waarnemers” bij de de VN als zogeheten “Palestijnse Autoriteit”, maar zo hadden wij vroeger ook een boer langs de deur die óók zei dat hij de enige autoriteit qua aardappelen was.
Die staat hebben die Arabieren nou net verwórpen in 1947 en alle keren ervoor en erna. Zoals ze ook die “Westbank” afwezen. In Judea en Samaria woonden duizenden jaren Joden en Samaritanen tot de “Palestijnen”, het Arabische koekoeksvolk gekweekt om Joden te verdrijven, het claimden als hún hartland. Negentig procent van die bank valt nu onder Palestijns bestuur. Noem de rest dan “betwist” of desnoods “onder gedeeld beheer”. Die “kolonisten” zijn allang geen uit Kentucky geïmporteerde kwakende Amerikanen meer, maar kleinkinderen van daar opgegroeide Israëli’s, een generatie die nauwelijks meer verschilt van hun eveneens via hun opa uit omringende landen afkomstige Palestijnse buren. En hou op de historie te herschrijven.
Hoewel, een béétje kapen moet kunnen. In Angelsaksische landen zingt men as we speak keihard de kersthymne “Hark! the Herald Angels sing!” Geschreven door Felix Mendelssohn, Joods componist ondanks doop, voor een herdenking van Gutenberg; de uitvinder van de boekdrukkunst. En zo heeft “het volk van het boek” zoals de moslims ons noemen, tóch nog een bijzondere bijdrage geleverd aan de geboorte van, kom, nou, vooruit, hoe heette die nou ook alweer?’
