‘IJzeren’ Rinus Israël – in memoriam

In Amsterdam is oud-voetballer Rinus Israël op 83-jarige leeftijd overleden. Hij groeide op in een Joods gezin, maar kwam net als zijn ouders nooit voor zijn Joodse achtergrond uit. Israël was de eerste Nederlandse voetballer die de Europacup I omhoog mocht houden met Feyenoord. Hij stond bekend om zijn harde tackle en als ‘IJzeren Rinus’. Ook speelde hij vaak in Oranje en was later ook coach.

Israël kwam op 19 maart 1942 als Marinus David (Rinus) Israël ter wereld in Amsterdam. Dat was middenin de Tweede Wereldoorlog, die hij en zijn vader en metselaar Andries Israël en moeder Rebecca Israël-Reens wisten te overleven. Beide ouders van de kleine Rinus hadden een Joodse vader. Vrijwel nooit werd in het gezin gesproken over de oorlog en de Sjoa. Hun Joodse achtergrond hielden zij zoveel mogelijk voor zichzelf. Israël was opgeleid tot stratenmaker.

DWV en DWS

Al jong begon Israël zijn loopbaan als voetballer bij DWV in Amsterdam-Noord, waar bij uitgroeide tot een topamateur en doorging naar DWS. Hij was een scherpe verdediger die er vaak met gestrekt been in ging. Destijds was dat een grote club in de hoofdstad, gelegen in Amsterdam-West. Met die club werd hij in 1964 landskampioen. Daarna stapte Israël voor tweehonderdduizend gulden over naar Feyenoord, waar hij als speler zijn grootste successen zou meemaken.

Stofzuiger

Met Feyenoord werd ‘de stofzuiger’ Israël drie keer een landskampioen en won hij een keer de KNVB beker, ook wel de denneappel genoemd. Verder was er de winst in de Europacup I [de voorloper van de Champions League, red.] de UEFA Cup en de wereldbeker voor clubteams. Tijdens de finale van de Europacup I in 1970, tegen Celtic, scoorde hij een van de twee Rotterdamse doelpunten. 

Aanvoerder

Israël was de eerste Nederlander die ‘de cup met de grote oren’ mocht vasthouden en tevens was Feyenoord de eerste Nederlandse club die de Europacup I won. Later in 1970, toen Feyenoord ook de Wereldbeker wist te behalen tegen het Argentijnse Estudiantes, was het weer Israël die de beker in ontvangst nam.Tussen 1966 en 1974 speelde hij in totaal 264 officiële wedstrijden voor de Rotterdamse club. Ook was hij de aanvoerder.

WK 1974

Voor het Nederlands elftal speelde Israël 47 interlands, waaronder op het WK Voetbal in West-Duitsland, in 1974. Destijds verloor Oranje de finale van het gastland. Die Mannschaft was met 2-1 voor Nederland te sterk. Israël stond niet in die finale. De wedstrijd tegen Brazilië, in de tweede ronde van het toernooi, zou voor Israël zijn laatste op het WK zijn. Na het toernooi zwaaide hij af bij Oranje.

Kleinere clubs

Op 32-jarige leeftijd stapte Israël over naar Excelsior, de derde Rotterdamse club, waar hij nog een aantal jaar speelde. In 1975 werd hij bij die club voor de tweede keer uitgeroepen tot Nederlands speler van het jaar. Uiteindelijk sloot hij zijn loopbaan af bij PEC Zwolle. Daar speelde hij van seizoen 1975-1976 tot en met seizoen 1981-1982. Hij voetbalde tot zijn veertigste, waarna hij zich op het trainersvak ging richten.

Coach

In zijn eerste jaren als coach was Israël dat bij PEC Zwolle. Hierna volgden FC Den Bosch en Feyenoord, waarna hij het buitenland in ging. Zo was hij onder meer hoofdtrainer bij PAOK Saloniki, Dinamo Boekarest en verschillende clubs in de Verenigde Arabische Emiraten. Ook trainde hij in de jaren negentig Oranje onder de 21 jaar en het Ghanese nationale elftal, the back stars. In 1994 ging hij als hulptrainer van het grote Nederlands elftal mee naar het WK Voetbal in Amerika.

Bescheiden

Israël zei ‘geen bewonderaar van mezelf’ te zijn en had een zachtaardig, en bescheiden voorkomen. Voor De Telegraaf was hij tot op kort voor zijn dood actief als rapporteur van het klassement voor de Voetballer van het Jaar. Hij overleed op 1 juli 2025 op 83-jarige leeftijd. ‘Lieve opa. Je hebt tot het laatste toe gevochten, maar zelfs jij kon deze onmogelijke strijd niet winnen’, schrijft kleinzoon Davey de Haze op Facebook ‘Zo trots op je, ik ga zo erg missen. Bedankt voor alles, hou van je voor altijd’.