Onorthodoxe bikini trend uit chassidisch Brooklyn
Chassidische Joden en bikini’s zijn geen vanzelfsprekende combinatie. De regels rond bescheidenheid (tsnioet) in kleding en levensstijl binnen deze ultraorthodoxe stroming staat immers niet toe dat mannen zich in de omgeving van schaars geklede vrouwen bevinden of daarnaar kijken. Dus hoe kan het dat twee chassidische mannen hun eigen bikinibedrijf zijn gestart?
Het verhaal van Barry Glick en Saul Samet – de oprichters van het zwemkledingbedrijf Beach Gal, zoals opgetekend op de modewebsite Racked — is in meerdere opzichten onthullend.
Ongeveer vier jaar geleden werkte Glick, een 30-jarige vader van vijf kinderen, die in de zwaar orthodoxe wijk Borough Park in Brooklyn woont, in een winkel in New Jersey die traditionele lange zwarte jassen verkoopt, die chassidische mannen op Sjabbat en feestdagen dragen. Het idee voor het typische Beach Gal ontwerp – een bikini met een afneembare snoer van bedeltjes – kwam in hem op tijdens het lange forensen tussen zijn huis en de jassenwinkel. Hij was gefascineerd door de grote reclameposters voor bijoux van het merk Pandora, waarbij klanten zelf hun eigen bedeltjes kunnen kiezen. “Ik weet niet waarom, maar op een dag dacht ik bij mezelf: misschien is er een bikini te bedenken dat met dat concept zou kunnen werken.”
Glick ging met zijn idee naar Saul Samet, een buurman in Brooklyn, die het eerste kapitaal inbracht. Samet had een link naar Cynthia Riccardi, de ontwerpster achter het populaire zwemkledingmerk Cyn & Luca, die het duo hielp hun ontwerpen op te zetten en hen introduceerde bij hoogwaardige textielproducenten in Zuid Amerika. Sindsdien – zo meldt Rack – kan Beach Gal rekenen op positieve reacties op Amazon.com, dat de meeste van de 2.500 stuks uit hun eerste productie heeft verkocht. De bikini’s, die voor ongeveer 150 dollar te koop zijn, hebben afneembare kralen, pailletten en ruches. Geen van de uitvoeringen vallen in de categorie ‘bescheiden kleding’ (klik hier voor het bewijs).
Alhoewel de ultraorthodoxe compagnons vertrouwen hebben in hun product, zijn ze – niet zo verrassend – zenuwachtig over hoe de chassidische gemeenschap tegen hun onderneming aankijkt. Aan een foto voor bij het artikel wilden ze dan ook niet meewerken. “We schreeuwen het niet van de daken,” zegt Samet, die zijn schoonouders nog niet heeft verteld over het project (maar hij merkte wel op dat zijn vrouw er volledig achter staat).
De verdere ironie van het avontuur is – zoals Racked ook opmerkt – dat chassidische mannen nou niet bepaald bekend staan om hun trendy kijk op mode. Ze beperken zich tot het dragen van zware pakken en witte overhemden. Voor Glick kan het echter met zijn genen te maken hebben. Zijn moeder werkt in een kledingzaak (met bescheiden kleding) en zijn grootmoeder had gedurende dertig jaar een eigen textielwinkel. Twee van zijn drie zusters noemt hij ‘behoorlijk modebewust’.
