Zo kan het ook – column Hanneke Gelderblom

Hanneke Gelderblom wijst op de overmatige media-aandacht voor de onrust in Amsterdam van maandag en op de ‘elkaar voor rotte vis uitmakende GroenLinks-burgemeester Femke Halsema en PVV-leider Geert Wilders’. Ik denk dat het velen inmiddels de strot uitkomt. Zelf was ze op een bijeenkomst in Den Haag die kalm en zonder problemen verliep. Zo kan het ook.

De Nederlandse media waren er zoals gebruikelijk op maandag 7 oktober alleen weer bij en op de Dam in Amsterdam, waar het onrustig was omdat pro-Palestijnse demonstranten een pro-Israëlmanifestatie wilden verstoren. Dat het merendeel van de mensen dan ontgaat wat er in andere plaatsen in Nederland gebeurt, schijnt hen nog steeds niet te boeien.

Ik was in Amsterdam uitgenodigd, maar koos voor mijn eigen stad: Den Haag. Daar was bij het Vredespaleis immers ook een herdenking georganiseerd. Wij konden er met enige honderden mensen in het donker onbeschermd op straat staan, een vredeskaars aansteken en luisteren naar de inbreng van burgemeester Jan van Zanen en minister Eddy van Hijum van Sociale Zaken. Naast hen spraken onder meer jongerenimam Shamier Madhar, secretaris Coen Wessels van de Raad van Kerken en Rasit Bal van Geloven in Samenleven. Met hen en anderen was ik twee minuten stil.

Intercultureel

Waarom ging het bij Den Haag wel goed en in Amsterdam niet? Bij ons was het duidelijk georganiseerd als een interculturele bijeenkomst, waarin alle toespraakhouders in hun vijf minuten spreektijd een pleidooi hielden om met elkaar te praten over dit conflict; dat duidelijk ook religieuze kanten heeft en waarbij dus ook het rampzalige lot van de Palestijnen in Gaza aan de orde kwam. Er was saamhorigheid, maar dan tussen verschillende groepen. Niemand stond tegenover elkaar, zoals rond de Dam wel het geval was.

Genoeg

Ook denk ik dat heel veel mensen in Nederland meer dan genoeg hebben van de media die alleen maar berichten over ruzies en conflicten in de politiek, samenleving en aan talkshowtafels. Er is nu alweer twee dagen het gedoe met die vlaggen zwaaiende pro-Palestina activisten en de elkaar voor rotte vis uitmakende GroenLinks-burgemeester Femke Halsema en PVV-leider Geert Wilders.

Ik denk dat het velen inmiddels de strot uitkomt.

Alleen, de media blijven het maar uitzenden. Al twee dagen lang gaat het niet meer over het herdenken van 7 oktober, maar over elkaar vlaggen afpakken en over de handtastelijke ruzie tussen pro-Israël-demonstranten en pro-Palestina-activisten. Landelijke Nederlandse media: stuur nu eens niet alleen fotografen – die waren er namelijk wel – naar een bijeenkomst als de onze, maar maak eens een behoorlijke rapportage over hoe het wel kan. Kom met je camera naar Den Haag, de stad van recht en vrede.

Hieronder mijn toespraak van maandagavond:

7 oktober. Een dag die in de Joodse kalender voorlopig een dag van rouw en verdriet zal zijn.

Twaalfhonderd burgers vermoord omdat zij in Zuid-Israël woonden, waaronder Vivian Silver, een van de leiders en oprichters van Women Wage Peace, de vredesactiviste die Palestijnse kinderen uit Gaza, indien medisch noodzakelijk, in haar auto naar het ziekenhuis in Israël bracht. Het duurde een maand voordat uit DNA-onderzoek van een aantal botjes bleek dat zij het inderdaad was.

Ja ik draag al maanden dat gele lintje: laat hen vrij, de meer dan honderd gijzelaars van Hamas, ergens in die tunnels in Gaza, waaronder een baby die toen negen maanden was. Leeft dat kind nog? En dan al die vrouwen verkracht en wellicht in verwachting van hun verkrachter. Je moet er niet aan denken, maar familie in Israël kan niet anders dan er dag en nacht mee bezig zijn.

Wat kunnen wij hier in Nederland? met vlaggen zwaaien en de ingangen van universiteiten blokkeren? Wij hebben intussen die bekende leuze omgebouwd in: ‘From the river to the sea, only peace will set us free’. Daarom sta ik hier als vrouw naast vijf mannen, die ook het woord voeren, als een van de oprichters met een aantal aanwezige vriendinnen: medeoprichters van Vrouwen Voor Vrede Den Haag.

Wie zijn wij?

Wij zijn de Nederlandse tak van Women Wage Peace en Women of the Sun. De Israëlische- en Palestijnse vredesbeweging, die veel contacten met elkaar hadden, die samenwerkten maar op dit moment gehinderd worden met hun vredeswerk op de West Bank door zowel het Israëlische leger als door de terroristen van Hamas.

Samen hebben ze meer dan 50.000 leden en zij zijn kandidaat voor de Nobelprijs 2024. Zij roepen op: ‘Stop met the blame game’. Want in de onderhandelingen gaat het alleen maar over een wapenstilstand, Niemand gebruikt het woord vrede. Dat komt mede omdat er geen vrouwen aan die tafels zitten en dat is in strijd met de VN-resolutie 1.325 unaniem aangenomen in 2000, waarin staat dat ook vrouwen aan die onderhandelingstafel horen te zitten en dat geldt ook voor Oekraïne en Rusland en al die andere gebieden waar oorlog is en heeft gewerkt bij de vredesonderhandelingen onder meer in Noord-Ierland.

Wat kunnen wij vanuit Nederland doen”

Hen steunen, ook financieel. En er in Gaza bij de wederopbouw voor zorgen dat Palestijnse vrouwen de leiding krijgen en houden, zodat de kelders gebruikt kunnen worden om voedsel op te slaan en kinderen eventueel een veilige plek te bieden als er weer eens bendes willen toeslaan, niet voor opslag of wapenproductie. We kunnen nieuwe woonplaatsen bouwen waar vrouwen de leiding hebben en niet Hamas.

Kortom voor vrede is veel te zeggen maar er is ook heel veel te doen. Daarom een oproep aan alle vrouwen van alle levensbeschouwingen hier Vrouwen van de Raad van Kerken we hebben jullie nodig, ook aan het humanistisch verbond we hebben jullie nodig, maar vooral ook moslimvrouwen kom met ons praten, en de pijn die we allen voelen delen. Alleen zo doen we echt iets voor die ontzettend verdrietige Israëli en Palestijnen en voor de Nederlandse Joden die steeds meer het gevoel hebben dat nie wieder verleden tijd is.