Crisisinterventie in Tamra – blog Raya Haller

Raya Haller woont en werkt in Tel Aviv, waar ze 13 juni wordt geconfronteerd met de gevolgen van de luchtoorlog tussen Israël en Iran. Net als alle anderen moet zij de schuilkelder in om zich veilig te waren voor Iraanse projectielen. In deze blog deelt Haller haar ervaringen met de lezers van Jonet.nl in Nederland en België.

Een paar dagen geleden trof een Iraanse raket rond middernacht een huis in Tamra, een Arabische stad met meer dan 36.000 inwoners. In het huis woonden twee broers met hun gezinnen. Beide vrouwen van de broers kwamen om het leven, en twee dochters van één van de broers. Het huis werd volledig verwoest en een groot deel van de omliggende wijk raakte beschadigd.

Naar aanleiding van de raketinslag bel ik met collega Nariman Dibbini, manager van ons Therapeutisch Instituut in het noorden. Ze vertelt over de directe invloed van de ramp op de gemeenschap. Veel inwoners verkeren in shock of raakten in paniek, er heerst verwarring, mensen zijn bang. Tijdens de evacuatie werden sommigen geconfronteerd met de lichamen van de slachtoffers. Dat hakt erin. 

In de dagen erna worden bij de hulpverleners aanhoudende klachten over paniekaanvallen, slaapproblemen, overprikkeling, psychosomatische klachten, een gevoel van controleverlies en verstoring van de familiedynamiek gemeld.

Terwijl we zo aan het praten zijn, gaat ineens het alarm af, eerst bij Nariman in het noorden, en tien minuten later ook bij ons. Ik pak mijn zoontje en ren met hem naar de schuilkelder. Als de hond van de vrouw naast ons nerveus begint te blaffen, zet mijn zoontje, die zulke geluiden niet verdraagt, het op een gillen. Iedereen draait zich om en kijkt. Bij mij beginnen de tranen te stromen. Waarschijnlijk was dat het laatste zetje dat ik nodig had om mijn emotie los te laten na het indringende verhaal van Nariman.

Eenmaal terug uit de schuilkelder pak ik het gesprek met Nariman weer op. Het leven hier gaat gewoon door – ondanks alles. Dat is onze veerkracht. Nu vertelt Nariman over het belang van onmiddellijke hulp op zulke momenten. Nog dezelfde dag van de aanval stuurde het Elah Centrum, in het kader van de samenwerking met  met het Nationaal Resilience Centrum, dat wordt beheerd door de Coalitie voor Trauma, vijf therapeuten naar de stad. Samen met lokale partners zetten die een opvangcentrum op en begonnen direct met psychosociale ondersteuning. Sindsdien hebben de therapeuten, afgewisseld door andere collega’s van het Centrum, bijna driehonderd mensen bijgestaan die daar ook praktisch hulp kregen, zoals het verkrijgen van rechten en materiële bijstand. Nariman begeleidt het team en ondersteunt hen bij het omgaan met de moeilijke ervaringen die ze opdoen.

Het mag nog wel eens worden benadrukt: ondanks de voortdurende dreiging van raketaanvallen kozen deze therapeuten ervoor om te komen helpen en de inwoners in deze acute crisis te steunen, soms zelfs terwijl ze hun eigen kinderen thuis moesten achterlaten.

Tijdens sommige sessies gingen opnieuw de sirenes af, maar zelfs op die momenten terwijl de aanwezigen acuut de dreiging beleefden, gingen de behandelingen door. In de schuilkelder deden therapeuten en cliënten samenademhalings- en ontspanningsoefeningen. Het waren moeilijke, maar ook waardevolle momenten van nabijheiden verbinding, midden in de chaos. 

Vanmorgen zaten we opnieuw het hele ochtendblok in de schuilkelder. Een directe inslag in Be’er Sheva, vier doden. Mijn hart breekt, keer op keer. En daarna – het staakt-het-vuren. Van het ene uiterste naar het andere.

Ik hoop dat er nu eindelijk een akkoord komt voor de vrijlating van de gegijzelden. Dat zij zo snel mogelijk naar huis kunnen terugkeren. En dat deze oorlog, na meer dan zeshonderd dagen, eindelijk stopt.

Misschien kan het land dan voorzichtig beginnen aan het verwerken van het collectieve trauma. Stap voor stap.

Raya Haller is medewerker digitaal en externe relaties van Elah, een stichting die in de frontlinie staat van de psychologische hulp in Israël.