Diplomatie – column Harry Polak

Had Israël na ‘7 oktober’ niet beter meer de weg van diplomatie kunnen kiezen? Zeker nu de Druzen in de Golan Hoogvlakte aangevallen zijn door Hezbollah? Columnist Harry Polak vraagt het zich af. Ook durft hij het aan om vergelijkingen te maken met de jaren dertig van de vorige eeuw.

Regelmatig zie ik langskomen dat Israël na 7 oktober had moeten kiezen voor de weg van internationale diplomatie. Dus niet voor het binnentrekken van de Gazastrook om Hamas uit te schakelen. Het was bijvoorbeeld te lezen in een column van Abdelkader Benali in Trouw van 16 juli. En ook in het met zorg geschreven boekje ‘Brief in de nacht’ van Chaja Polak. Zij is zeer stellig in haar grondige afkeer van wat Israël aan het doen is in de Gazastrook.

Vooropgesteld, het is vreselijk wat er in Gaza gebeurt. Oorlogen zijn nu eenmaal afschuwelijk. Al die doden en al dat verdriet, al die verwoestingen zijn pijnlijk om te zien. Verreweg de meeste pro-Palestijnse groepen hebben het alleen dáárover en niet of nauwelijks over hoe Hamas zich op 7 oktober te buiten ging aan walgelijke wreedheden. De groepen die op de hand zijn van de Palestijnen zijn eveneens amper begaan met het lot van de Israëlische gegijzelden, laat staan gesneuvelde soldaten.

Israëli’s wordt verweten dat zij geen mededogen hebben met de in nood verkerende Gazanen. Het zou louter gaan om wraak. Er zijn helaas tal van Israëli’s voor wie dat voorop staat na wat Hamas heeft aangericht. Naar mijn idee geldt dat niet voor de legerleiding en andere weldenkende en invoelende Israëli’s.

Schrikbewind

De militaire campagne is allereerst bedoeld om het Hamas onmogelijk te maken om 7 oktober te kunnen herhalen. Hamas moet zoveel mogelijk militair worden gekortwiekt. En als het even kan, dient er een eind te komen aan het schrikbewind van Hamas in de Gazastrook. Beide doelen staan echter op gespannen voet met het alleréérst vrij krijgen van de gegijzelden. Dat is het grote dilemma waarvoor de Israëlische samenleving zich gesteld ziet.

Het is niet de enige keus waarvoor Israël momenteel staat. In het noorden is het de vraag hoe Hezbollah terug in het hok gejaagd kan worden. De sjiieten hebben Hamas ruim overtroffen als het gaat om het beschieten van Israël met raketten. Plus dat ze drones en anti-tank-granaten inzetten. Is een complete oorlog met Hezbollah zo langzamerhand onvermijdelijk geworden na de dodelijke raketaanval op de Druzen in de Golanvlakte?   

De internationale diplomatie is er niet in geslaagd om Hezbollah achter de Litani-rivier te krijgen. Dat Hezbollah tot aan de grens met Israël staat, is in strijd met resolutie 1701 (uit 2006) van de VN-Veiligheidsraad. Internationale diplomatie heeft niet kunnen voorkomen dat Hamas op 7 oktober Israël meedogenloos aanviel en korte tijd heer en meester was in de woonplaatsen rond Gaza en op het terrein van het muziekfestival. Zou diplomatie echt in staat zijn om zoiets in de toekomst te voorkomen?

Doodvechten

Het heeft enkele weken geduurd voordat het Israëlische leger de Gazastrook inging. Toen had de internationale diplomatie iets had kunnen betekenen ter voorkoming van de huidige verwoestende oorlog. Die is ondanks voortdurende onderhandelingen voorlopig nog niet ten einde. De huidige ultrarechtse regering in Israël onder leiding van Benjamin Netanyahu werkt daar niet erg aan mee. Om maar te zwijgen van de leiders van Hamas die de Hamasstrijders zich liever laten doodvechten dan de wapens neerleggen.

Praten is altijd beter dan vechten, zeggen vredesactivisten. Dat dacht Chamberlain ook toen hij naar Hitler afreisde in een vergeefse poging om een oorlog in Europa af te wenden. Veel voorstanders van militair ingrijpen beseffen maar al te goed dat een oorlog veel ellende met zich meebrengt en daarom als het even kan voorkómen moet worden. Het probleem daarbij is dat praten geen enkele indruk maakt op groepen als Hamas, Hezbollah en Houthi’s of indertijd IS en Al-Qaida. Zij willen louter de absolute overwinning. Overleg met zulke groepen over een vrede is zinloos, want in hun ogen moet de Joodse staat verdwijnen.

Voor Israëli’s betekent dat: zij weg of wij weg. Dan rest slechts oorlog tot het bittere einde met oorlogsrecht én de gijzelaars als rem, precies zoals Hamas het bedacht heeft. Iets anders zit er niet op. Het is ronduit verschrikkelijk.