Erecode zionisme: column Salomon Bouman
Ik herinner me als de dag van gisteren dat premier Yitschak Rabin volkomen onverwacht in 1977 aftrad. Ik vermoed dat de huidige generatie Israëlische politici er niets van begrijpt en in de materialistische samenleving er ook hun schouders voor ophalen. Rabin trad af omdat Ha’aretz onthulde dat Lea Rabin een illegale dollarrekening had geopend in Washington tijdens Yitschak’s ambassadeurschap in de Amerikaanse hoofdstad na de oorlog van 1973. Een kleine rekening met grote politieke gevolgen want Rabin’s aftreden opende de poort voor een klinkende verkiezingszege van Likoed op 17 mei 1977.
Rabin hield zich nog aan de erecode van het zionisme. Zijn voorbeeld heeft geen navolging gekregen. Sedertdien zijn nogal wat leidende figuren achter slot en grendel verdwenen wegens fraude, corruptie en nepotisme. Wel eens gehoord van Arie Deri, de corrupte Shas-politicus die jarenlang de cel in ging en nu weer vrolijk minister is in de corrupte regering van Benjamin Netanyahu. Ehud Olmert bent u natuurlijk nog niet vergeten. Het had er alle schijn van, niet meer dan dat volgens mij, dat hij op weg was naar een vredesregeling met de Palestijnen. Corruptie op grote schaal nekte hem tijdens het meest kritieke moment van de onderhandelingen met de Palestijnen. Olmert kreeg een langdurige gevangenisstraf. Wegens goed gedrag heeft hij strafvermindering gekregen en is hij weer een vrij man, maar een besmette.
Zal Benjamin Netanyahu de volgende premier zijn die wegens corruptie, fraude en verbreken van vertrouwen de cel ingaat? De politie heeft de procureur-generaal aanbevolen een gerechtelijke procedure tegen Netanyahu te beginnen.
Netanyahu ontkent alle beschuldigingen en aantijgingen. Volgens hem, en dat heeft hij met de ongelukkige Amerikaanse president Donald Trump gemeen, is hij het slachtoffer van een heksenjacht van kranten en politici die zijn bloed ruiken.
Ik ben er niet zo zeker van dat Netanyahu zal vallen, zeker niet op korte termijn, want mocht het tot een rechtszaak komen dan wordt het een lange procedure waarin de beste advocaten in het land Netanyahu zullen bijstaan.
Ik kan me voorstellen dat onze premier Mark Rutte zou aftreden indien er een rechtszaak tegen hem wordt aangespannen. Maar zo zitten Netanyahu en de Israëlische politiek anno 2017 niet in elkaar.
Publieke moraal moet het afleggen tegen politieke macht. Zo simpel is het. De minister van justitie heeft al een voorschot op een mogelijke rechtsgang tegen Netanyahu genomen door plechtig te verklaren dat hij ook tijdens de gerechtelijke procedure rustig op zijn premiers-stoel kan blijven zitten.
Het grote verschil tussen Rabin, Olmert en Netanyahu is dat de laatste niet gelooft – en dat ook nooit heeft gedaan – in een vredesoplossing met de Palestijnen. ‘No deal is the deal.’
