Gastcolumn Benoit Wesly: ‘Bier, branding en blindgangers’
Vroeger wilde een beetje avontuurlijke jongen nog brandweerman worden. Een jongensdroom. Er schuilt iets heldhaftigs in het blussen van een brand, het redden van mensen of een katje uit een boom. Tegenwoordig wordt een mens zonder dromen ofwel verzekeringsagent of regiobrander. Branding, een modegril voor ‘brandmerken’, een merk van iets maken. Limburg heeft die term omarmd. Branding, ik word bijkans onpasselijk van dat woord.Wie uitgeblust is, doet aan regiobranding. Maastricht, brandingstad par excellence. Brand Bier Branding! Hier worden brandjes geblust en geen geestdriftige vlammen ontstoken. Proost! Er wordt nu zoveel aan branding gedaan dat ik door de bomen het bos niet meer zie, zo afgebrand is het.
Neem Limburg Connect. Een nieuwe organisatie die in het leven geroepen is om Limburg als merk weg te zetten, te vermarkten. Ze beweren op hun site geen grenzen te zien, maar verbindingen te willen leggen. Dat wordt hoog tijd! Met het niet doorgaan van Maastricht Culturele Hoofdstad zijn we weer terug bij af, lijkt het. De stadspoort is dicht. En met de dreigende sluiting van de luchthaven zie ik van die verbindingen ook bar weinig terechtkomen.Wie met de trein heen en terug naar Luik wil, moet rond halftien de laatste boemel niet missen. Alles is ver weg voor Maastricht. Limburg Connect is een wensdroom met kennelijk veel praktische bezwaren. En dan is daar nog de Regiobranding Zuid-Limburg. Geen deuk in een pakje boter heb ik die organisatie, die ik een warm hart toedraag, tot dusver zien slaan.
Nee er gebeurt bar weinig in de saus of Limburg, ze moost interneshonal paart of ze kuntrie. Aan zelffelicitaties geen gebrek op hun website. Je zou denken dat je in het LimburgseWalhalla terechtgekomen bent. En dat terwijl volgens De Telegraaf en weekblad Elsevier Vaals, Kerkrade en Heerlen niet bepaald te boek staan als plaatsen van het aangename verpozen. De achterbuurten van Detroit steken nog positief af tegen de Heilust, Molenberg of Hoensbroek. Inderdaad: ‘Je zal er maar wonen!’ Zelfoverschatting werkt op mijn lachspieren. Die Wim Ortjens zal elke dag lachend naar zijn werk gaan en goed uitgerust huiswaarts keren.Wat een baan!
En ook in Maastricht is er buiten veel gebrand, nog weinig verbeterd. Maastricht is ontegenzeglijk een merk. Maastricht staat voor kwaliteit van leven – tenminste voor een redelijk grote groep. Ik geloof dat er te veel gebrand wordt en te weinig gewerkt. De borrels tijdens Tefaf genieten meer populariteit dan een schilderij van Francis Bacon. Bitterbal wint het van cultuur. Donald Duck is voor sommigen een hogere cultuurvorm dan een symfonie van Beethoven. Het kan geen toeval zijn dat in Maastricht het restaurant de Branding naast d’n Blindgenger ligt. Inderdaad, een staaltje oogverblindende branding. Het is vijf voor twaalf voor vurige ambities.
Bron: Dagblad De Limburger / Limburgs Dagblad
Benoit Wesly is voorzitter van de Joodse gemeente in Limburg en wordt ook wel ‘mister Joods Limburg’ genoemd. Voor Dagblad de Limburger schrijft hij maandelijks een column over Zuid-Limburgse zaken. Deze column verscheen onlangs in die krant
