Het hoofd leeg maken – column Brigitte Wielheesen

Mijn welverdiende vakantie bleek er een te zijn met teveel klussen en te weinig vrije dagen. Vermoeider dan voor mijn ‘rustdagen’ stapte ik iedere ochtend plichtsgetrouw de auto in. Met een afgesloten A12 richting Rijswijk, waardoor je kilometers moest omrijden, werd ik gedwongen nog eerder van huis vertrekken dan normaal. Ik had gelukkig dit scenario voorzien en plande in het begin van mijn vakantie een weekendje weg.

De keuze was wel heel impulsief. Een goede kennis van me dook wel eens een weekendje onder in een klooster voor een stilteretraite. Ik wilde altijd wel eens zoiets proberen uit nieuwsgierigheid. Voor afgelopen weekend boekte ik dan ook een stilteretraite met het thema ‘Tijd voor mijzelf’, niet in een klooster maar op een locatie in Lelystad. En omdat ik redelijk impulsief op de boekingsknop drukte, had ik niet gelezen wat het programma inhield. Daar dook ik vorige week pas in. Eerlijk gezegd, het programma lezende, besefte ik dat dit niet een weloverwogen keuze was geweest. Er zat zelfs een coachinggesprek ingepland. Maar ja, ik had al wel betaald en om snel iets anders te vinden, had ik de puf niet meer voor. Mijn hoofd zat te vol en te weinig energie.

Collega’s, vrienden en familie die wisten dat ik in stilteretraite ging, hadden weddenschappen ingezet dat ik op zaterdagochtend al weer huiswaarts zou keren. Mijn chefstaf schudde lachend zijn hoofd toen ik vrijdag meldde wat mijn plannen voor het weekend waren. Nu moet u weten dat ik in de staf de enige vrouw ben tussen ‘stoere’ mannelijke collega’s en voor hen dit soort weekenden vermoeiender zullen zijn dan een hele vakantie klussen.

De retraite hield overigens niet in dat je helemaal niet mocht spreken. Tijdens de maaltijden in de eetzaal mocht er wel gesproken worden. In deze column zal ik vanwege privacy niet ingaan op de details van het programma en al zeker geen informatie geven over de deelnemers. Op zaterdagochtend, nog in bed liggend, slecht te hebben geslapen door het geluid van het verkeer op de A6, barstte ik bijna in huilen uit. Ik wilde naar huis. Maar ja, ik had al wel betaald en ik wilde diegenen die er zeker van waren dat ik geen weekend een stilteretraite kan volhouden geen gelijk gunnen. Dus ik bleef.

Zondag aan het begin van de middag stapte ik in de auto. Het programma was helaas voorbij en voelde alsof ik een verlengde sjabbes achter de rug had. Mijn doel om mijn hoofd leeg te maken en energie bij te tanken was geslaagd. Maar het was veel meer. Ik kreeg een positieve boodschap mee van de coach en deze wil ik wel met jullie delen. “Ik heb een prachtig mooi mens gezien. Een zelfbewuste eerlijke en krachtige vrouw. Eerlijk over wie ze is en wat ze kan, maar ook eerlijk over de rauwheid van het leven.” Natuurlijk kreeg ik tips mee zoals focus, mijn grenzen bewaken, rustpauzes nemen, zelfzorg, etc. Voor mij een bevestiging op datgene wat ik al over mijzelf wist. Maar soms is het goed om het ook van een ander te horen.  

Maandagochtend stond ik vol energie voor de deur van mijn kantoor. Het lukte me niet om mijn sleutelkluisje open te krijgen. Ik was voor het eerst mijn code vergeten. De chefstaf schudde lachend zijn hoofd. “Je hoofd is leeg. Mission accomplished.”

Lees ook:
Klaar met Kaag, klaar met D66 – column Brigitte Wielheesen
‘De kogel is door de kerk. Dit gezegde is misschien niet zo toepasselijk op de partij die niet met twee christelijke partijen wil formeren. Ik moet toegeven, ik heb de laatste Tweede Kamerverkiezingen toch nog mijn stem geven aan deze partij. Of moet ik zeggen, mijn stem ging naar Alexander Hammelburg; ‘D66’s hoop in bange dagen’. Maar nu ben ik echt klaar met de partij. De reden is dit keer niet Kamerlid Sjoerd Sjoerdsma...’

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.