‘Ik zit hier niet alleen voor de Joden, maar voor alle Amstelveners’
Zijn naam John Levie (67) doet vermoeden dat we met een Joodse Nederlander te maken hebben, maar in het dagelijks leven is hij niet actief binnen Joods Nederland. Wel was hij in de afgelopen vier jaar een prominente wethouder met een Joodse achtergrond. Tijdens de gemeenteraadsverkiezingen van woensdag 19 maart staat hij als lijstduwer op plaats achttien van Burgerbelangen Amstelveen. Maar wie is Levie eigenlijk? “Mijn ouders woonden voor de Tweede Wereldoorlog al in Amstelveen en moesten tijdens de oorlog weg uit het dorp. In 1946 zijn mijn ouders gaan kijken in Amerika of ze daar wilden wonen. Ze gingen met het schip de Nieuw Amsterdam naar de VS. Daar in Amerika werd ik geboren. Als Amstelvener zeg ik: gelukkig maar, want als je aan boord van de Nieuw Amsterdam geboren wordt, dan is je geboorteplaats Den Haag”.
Zijn ouders besloten om niet in Amerika te blijven en terug te gaan naar Amstelveen, waar Levie opgroeide. Hij zag het dorp van 8.500 mensen uitgroeien tot een stad van 85.000 inwoners. “Voor mij is het wethouderschap niet een soort baan in een omgeving, maar een baan in mijn oude dorp. Ik spreek ook nooit van ‘een stad’. Voor mij is Amstelveen een gemeente, maar het blijft mijn oude dorp. Dat merk ik in de contacten die ik met mensen heb”. Vooral nieuwe Amstelveners willen nog wel eens klagen. Levie: “Veel mensen die ontevreden zijn hebben hier eigenlijk alles. Zij hebben niets meer te wensen en dus zijn ze ontevreden. We zijn een tiptop-gemeente, maar er kan natuurlijk het een en ander beter.”
Klagen de Joodse Amstelveners ook? “Ik zit hier niet alleen voor de Joden die in deze gemeente wonen. Mijn lokale partij Burgerbelangen is niet links of rechts. We zijn hier voor alle Amstelveners en de regio daaromheen. Daar sta ik voor. Sinds 1994 zit ik in de lokale politiek voor onze partij. Ik heb twee jaar in de raad gezeten en was eerder burgercommissielid van een raadscommissie”. Na de gemeenteraadsverkiezingen van 2010 kwam Burgerbelangen na zestien jaar oppositie voeren in de coalitie. Daar was toen een wethouder voor nodig. “Er waren binnen onze partij een paar kandidaten, maar die hadden geen politieke ervaring. Ik werd gevraagd en zelf kon ik me vrij snel vrijmaken om wethouder te worden. Toch was ook ik een autodidact. Ik moest het wiel dus uitvinden. Wel had ik ervaring als interim-manager voor bedrijven die in de problemen zaten en daardoor was ik gewend om ergens zomaar in te duiken.”
In het eerste jaar moest Levie erg wennen aan zijn nieuwe baan. “Ik had een erg grote portefeuille gekregen met onder meer Verkeer, Sport, Cultuur, Ruimtelijke Ordening, Groen, Wijkbeheer en Reiniging. Al deze dossiers raken de burger. Het was veel, maar ontzettend mooi om vier jaar in het oog van deze orkaan te staan. In de drukkere periodes maakte ik weken van zeventig uur. Dat vond ik niet erg, want het hoort bij de verplichting die je als wethouder voor vier jaar aangaat. En als je iets doet, dan moet je het zo goed mogelijk doen”.
Een van zijn wapenfeiten was het parkeren, een groot probleem in Amstelveen. “Het parkeerbeleid kostte hier alleen maar geld en bracht niets op. De raad heeft mij de opdracht gegeven om het kostendekkend te maken en dat is me gelukt. Parkeren is in Amstelveen nog steeds een groot dossier, maar het is gelukkig geen hoofdpijndossier meer.” Jarenlang was er een tekort aan parkeerplaatsen in het stadshart van Amstelveen. De vergunninggebieden eromheen werden soms overspoeld met auto’s. “We hebben dus bedacht om efficiënter te handhaven en de parkeercontroles te digitaliseren. Uiteindelijk hebben we gekozen voor een vast schriktarief van 16 euro voor maximaal vier uur parkeren per auto in vergunningsgebieden. Ook zijn er allerlei systemen op maat gemaakt, zoals parkeren voor bezoekers van de bewoners voor een kleine prijs. Dankzij deze maatregelen hebben we het tij kunnen keren”.
Naast het parkeerprobleem heeft Levie het aantal speelbaden voor kinderen teruggebracht. “Die kostten ontzettend veel geld. We hebben het aantal baden, waarin kleine kinderen in hun buurt kunnen spelen, teruggeschroefd van negen naar zes, nog steeds een respectabel aantal. Die betonnen badjes zijn een geweldige luxe voor ouders en hun kinderen”. Boze ouders waren er wel. “Ik heb met vaders en moeder gesproken, waarbij ik het idee kreeg dat mijn bril het niet zou overleven. Ze eisten het kinderbadje in hun buurt op, maar gelukkig hebben we het goed kunnen oplossen.”
Lees morgen deel twee van het interview, waarin Levie uitgebreid ingaat op zijn Joods zijn.
