Israël-correspondent Ad Bloemendaal overleden

Correspondent Ad Bloemendaal was een Midden-Oostenverslaggever van het flegmatieke soort. Hij liet zich niet snel van de wijs brengen. Altijd keurig gekleed, ook als hij op pad was op de ruige Westoever. Rustig noteerde hij dan wat deze of gene Palestijn of Joodse kolonist te vertellen had. Hoe krankzinnig die teksten soms ook klonken. Bloemendaal, die zondag onverwacht op 65-jarige leeftijd overleed, deed pas ruim een jaar verslag voor de Volkskrant uit Israël en Palestina. Daar ging dertig jaar verslaggeving over het Midden-Oosten aan vooraf, voor Het Parool en de vele regionale kranten die aangesloten waren bij de GPD.

Hij zag de scuds van Saddam Hoessein langs zijn flat razen, was getuige van twee intifada’s en versloeg oorlogen in Gaza en Zuid-Libanon. Hij maakte de euforie van het Oslo-akkoord mee en was ter plekke toen premier Rabin werd vermoord, waarna het hele vredesproces in de vrieskist verdween. Bloemendaal was een man van reportages met rake observaties. Tijdens een raketaanval van Hezbollah op het noorden van Israël noteerde hij: ‘Op de tweede oorlogsdag sta ik in de ravage van een flat in Nahariya, acht kilometer van de Libanese grens. Een katoesja-raket heeft een vrouw gedood die op haar balkon koffie zat te drinken. Het enige glas dat nog heel is, zit in het aquarium waarin de goudvissen onverstoorbaar hun rondjes zwemmen.’

In 1983 vertrok hij als freelancer naar Israël, waar hij zijn hele leven zou blijven. Hij behoorde tot de correspondenten die jarenlang de berichtgeving over het Midden-Oosten voor de Nederlandse televisiekijker en krantenlezer verzorgden. Het waren in die heilige en daarom o zo omstreden grond verankerde journalisten als Eddo Rosenthal, Salomon Bouman, Ankie Rechess en wijlen Conny Mus. Alle grote spelers keek Bloemendaal in de ogen: Arafat, Rabin, Sharon, Abbas, Peres, Netanyahu, Olmert.

Bloemendaal zocht zijn verhalen het liefst onder het volk, aan zowel Israëlische als Palestijnse zijde. Zijn laatste grote reportage verscheen begin deze maand in de Volkskrant. Die ging over een supermarkt op de bezette Westoever, waar zowel Palestijnen als Israëlische kolonisten tevreden klant zijn. De kop luidde: ‘Joden, Arabieren, wat maakt het uit? Iedereen wil lage prijzen!’ Het verraadde terloops zijn onderkoelde gevoel voor humor in een uitzichtloze situatie. Maar het toonde vooral dat Bloemendaal de grijstinten bleef zien op een plek waar het liefst in zwartwit wordt gedacht.

Bron: VK