Jeroen Krabbé wil dat zijn schilderijen permanent in het Holocaustmuseum komen
Acteur en kunstenaar Jeroen Krabbé sorteert alvast voor op de permanente expositie van het Nationaal Holocaust Museum (NHM). Het om de schilderijen die hij maakte over zijn in de oorlog vermoorde grootvader Abraham Reiss, die in 2016 al in het tijdelijke Holocaustmuseum te zien waren. Krabbé wil deze doeken schenken aan het museum, maar dan moeten ze er wel een vaste plek krijgen. De directie van het NHM heeft hier nog niet op gereageerd.
“Ik wil de schilderijen graag schenken aan het Holocaustmuseum, daar horen ze thuis namelijk,” zei Krabbé deze week tegen Paul Haenen in Radio Oranje/Troost TV. “Maar ik wil wel dat ze daar dan permanent komen te hangen.” De acteur en schilder weet dat het misschien een onmogelijke eis van hem is. “Musea zijn daar niet altijd heel happig op, omdat ze de ruimtes ook voor andere dingen willen gebruiken. De onderhandelingen zijn nog niet eens begonnen, maar ze hebben er wel oren naar,” aldus Krabbé.
In 2016 hingen de schilderijen al eens in het NHM in wording. Dat was tijdens de expositie ‘De ondergang van Abraham Reiss’. Cabaretier Haenen maakte indertijd een film over de totstandkoming van de tentoonstelling. Het gaat om negen schilderijen, waarin Krabbé het levensverhaal van zijn grootvader verbeeldt. Die werd in 1943 in Sobibor vermoord. De doeken staan momenteel in de opslag van museum De Fundatie in Zwolle.
Momenteel loopt op televisie de succesvolle reisserie ‘Krabbé zoekt Chagall, waarin de acteur en kunstenaar een reis maakt langs de plekken waar de Russisch-Joodse kunstenaar in zijn leven is geweest. Krabbé vertelt in onder meer Parijs, Vitemsk, Jeruzalem en New York over het leven en werk van Chagall.
Lees ook:
Jeroen Krabbé: ‘Chagall is in de fantasie van zijn schilderijen gaan wonen’
“Als kind bewonderde ik Chagall enorm,” vertelt Krabbé. “Ik was in 1956 door mijn vader meegenomen naar het Stedelijk Museum, toen was ik elf. Toen ik thuiskwam heb ik een hele grote tekening gemaakt van een vis. Dat heette ‘de Chagall-vis’.”
