Lang leve de homo! – column Awraham Meijers

Laten we open kaart spelen: Ik heb niets tegen homoseksuele mannen en lesbische vrouwen en uiteraard niets tegen transseksuelen of hermafrodieten. En al helemaal niets tegen LHBTQI’ers, non-seksuelen, necrofielen, voyeurs, sadomasochisten en pornoverslaafden. Welnee, men doet maar. We leven in een vrij land – nietwaar? Ik geef toe dat ikzelf behoor tot het type keihardwerkende blanke – het woord ‘witte’ krijg ik niet uit mijn pen – heteroseksuele mannen en alsof dat niet genoeg is ben ik Joods. En ik heb geen baard zoals steeds meer kokette vijfenzestigplussers, die denken dat ze met een dergelijk (grijs) begroeisel er Hip & Jong uitzien. ‘Nebbisj’ zou mijn moeder zeggen.

Maar goed, we hadden het over de vrijheid in ons land en vooral over degenen die van het gangbare (seksuele) pad afwijken, zoals hierboven vermeld. Want dat is niet altijd zo geweest in dat goede Nederland.

Om die vrijheid te vieren is in Amsterdam de jaarlijkse Pride. Dagenlang bruist de stad van uitbundige mensen die onder de kleuren van de regenboogvlag vallen. Maar zij niet alleen; de vreugde werkt zo aanstekelijk dat zo’n beetje de hele stad in een roze feestroes verkeert.

Wat ben ik toch gelukkig dat hier geen repressief bewind is zoals in bijvoorbeeld China, Polen, Algerije, Belarus, Afghanistan, Rusland, Pakistan, Hongarije, Saoedi-Arabië, Turkije en Iran. En in ruim zestig landen waar op homoseksualiteit gevangenisstraf, of zelfs de doodstraf staat, zoals in onder andere Saoedi-Arabië, Jemen en (delen van) Somalië. Wat Afghanistan (Talibanisthan) betreft: Daar bestond de doodstraf al voordat de wrede ultra-orthodoxe Taliban de macht hadden overgenomen. Niet zeker is of er werkelijk executies hebben plaatsgevonden. Hoera dus dat ik in dit land leef waar ieder individu zichzelf kan zijn.

Met een feestelijk glas wijn binnen handbereik las ik de ingezonden brief van Jos Hummelen (CIDI) in Het Parool. Ook hij is enthousiast over de Pride en vindt het fantastisch dat dit evenement in Amsterdam dit jaar kon doorgaan. Slokje feestwijn.

Maar dan: ‘Hoewel met name de vrijheid wordt gevierd en gelijke rechten voor de LHBTQ-gemeenschap worden opgeëist, werd ook deze mars door anti-Israël betogers misbruikt’. Israël is een apartheidsstaat, vinden die betogers. Nou wil ik niet beweren dat het land een ideale samenleving heeft, maar zolang de Arabische bevolking stemrecht heeft, in de Knesset zit, eigen politieke partijen en (religieuze) scholen heeft en vrijheid van godsdienst kent, zou ik dat geen apartheidsstaat durven noemen. Het is een feit dat het voor Palestijnen geen pretje is te leven onder Israëlisch (militair) bewind waar willekeur vaak toeslaat en intolerantie van de meestal streng-religieuze Joden op de Westbank gevaarlijke vormen aanneemt. Nee, een ideale samenleving is het beslist niet, maar om het een apartheidsstaat te noemen gaat te ver.

Dat je in Israël openlijk homoseksueel kunt zijn en er jaarlijks (in juni) gedurende een week evenementen in Tel Aviv plaatsvinden, met op vrijdag het belangrijkste evenement, de Pride Parade, die meer dan 250.000 (!) bezoekers trekt, is toch iets om trots op te zijn. Volgens Jos Hummelen is dat dé gelegenheid ‘waar Palestijnse LHBTQ’s van harte welkom zijn om te zijn wie ze zijn. Iets wat niet kan in de Palestijnse gebieden, want op homoseksualiteit staat daar de doodstraf’. Mij is dat laatste niet bekend, maar zeker is dat er tot tien jaar gevangenisstraf voor staat. Dus inderdaad fantastisch dat in Israël de regenboogvlag wordt gerespecteerd en mensen samenbrengt– Toch?

Nou mooi niet, beweerden anti-Israël betogers (daar heb je ze weer) tijdens de feestelijke(!) Pride in Mokum: ‘No Pride in Israëli Apartheid’, waarna ‘Hamas, Hamas’ werd gescandeerd. En als toefje slagroom op de haattaart werd het scanderen afgerond met; ‘Kill Israël!’ De Pride in Israël is volgens die club niets meer of minder dan Pinkwashing, wat (samengevat) betekent dat door het voorspiegelen van een homovriendelijk beeld het imago ontstaat van een tolerant en vooruitstrevend land en wordt aldus héél iets anders verhult, namelijk het tegenovergestelde van die zogenaamde tolerante en vooruitstrevende Jodenstaat. Dus volgend jaar zal – wat zich ook wereldwijd aan homofobie afspeelt – Israël weer aan het kruis worden genageld.

Tot slot de voorspelling van columnist Theodor Holman over de toekomst van Talibanisthan: Over een tijdje hangen de homo’s weer als strange fruit aan de bomen, worden huwelijken gesloten tussen mannen van zestig met meisjes van elf en worden ongelovigen met het kromzwaard geslacht’, volgens de voorspelling van columnist Theodor Holman. Ik wil hier aan toevoegen dat Israël daarom tijdens de volgende Pride zal worden veroordeeld. Allicht is dat geen virulent antisemitisme, maar gewoon diepe Jodenhaat.

Lees ook:
Ha, een oplossing voor het conflict – column Awraham Meijers
‘Een interessant artikel in de Jerusalem Post door Eric Wargotz, een Amerikaan met een indrukwekkende cv. Want: Professor, rechter, patholoog/arts, voormalig president van Queen Anne’s County Board of Commissioners en ooit Republikeins kandidaat voor de senaat in Maryland. Dus de man is niet van de straat. Wargotz schrijft dat hij zich sinds zijn elfde bewust is van het ‘Arabisch-Israëlisch conflict’ toen hij in 1967 beelden zag van de Zesdaagse Oorlog: ‘Sindsdien heb ik het conflict bestudeerd, zowel in de academische wereld als persoonlijk’…’

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.