Maar wat nu? – column Awraham Meijers

‘Ik zit in de stilte van mijn werkkamer en schrijf: Vanaf eind zeventiende eeuw weet ik zo’n beetje wat zich ongeveer heeft afgespeeld. ‘Ongeveer en een beetje’, deze woorden vormen mijn leidraad. Want er is nauwelijks of geen concrete informatie over wat zo’n 230 jaar geleden precies heeft gespeeld.

Ik schrijf deze woorden omdat ik in mijn Jonet-column wil vertellen over mijn verre voorouders en hun vlucht vanuit Oekraïne (?) naar het Westen. Uiteraard vanwege het virulent antisemitisme dat daar deel van de cultuur is – dat weet ik wél zeker. Sla maar een willekeurige bladzijde in het geschiedenisboekje open. Ik schrijf ook dat de aanleiding van die barre tocht naar de vrijheid zeker ook financieel-economische achtergronden had. Mijn voorouders ontvluchtten ook en vooral armoede en werkloosheid. Feitelijk waren zij dus economische ‘gelukzoekers’. Dat schrijf ik op, om aan te tonen dat die drastische actie van alle tijden is. Ik schrijf dit op, om te onderstrepen dat ik begrip heb voor mensen die huis en haard opgeven voor betere levensvoorwaarden. Omdat de mens terecht vindt dat hij recht heeft op een menswaardig bestaan. Dat er daarom meer begrip en compassie moet zijn voor ontheemden die hun kinderen en de kinderen van hun kinderen een stabiele toekomst willen bieden.

Terwijl ik dit noteer – en tegelijkertijd peins of ik niet te moralistisch bezig ben – roept mijn vrouw dat ik even mijn schrijfwerk moet laten voor wat het is: “Want in Frankrijk is weer een terroristische aanslag”. Televisiebeelden in onze huiskamer. Parijs. Verbijstering. CNN. Verwarde voorbijgangers op de Boulevard Voltaire. Kalashnikovs. Explosieven. Voorlopig achttien doden geteld. Even later veertig doden. Moslim-extremisten? Ja, Moslim-extremisten. Uiteraard. Gijzeling in een muziektheater. Zestig gegijzelden. Honderd gegijzelden. Bommen in een voetbalstadion. Beelden uit dat stadion. Supporters die zich op het speelveld hebben verzameld. Hulpeloos. Zij zullen de eerste uren het station niet mogen verlaten. Een jonge man, type hipster, die de arm beschermend om zijn geliefde heeft geslagen. President Hollande was ook in dat stadion. Is nu op de plek aangekomen om acties te coördineren. In de Franse hoofdstad zijn 1500 militairen aangekomen. Grenzen worden gesloten. President Obama zegt dat dit een aanslag is op de gehele mensheid. Natuurlijk is hij geschokt en leeft met het Franse volk mee. Natuurlijk is premier Rutte geschokt en leeft met het Franse volk mee. Frits Barend zegt aan de tafel bij Pauw dat hij via zijn telefoon door krijgt dat iemand is onthoofd. Tientallen bezoekers vermoord bij een rockconcert in Theatre Bataclan. Philip Freriks zegt dat hij weet waar dat muziektheater is. Defensiespecialist Van Wijk zegt dat we niet bang hoeven zijn dat de democratie in dat land in gevaar is, want er zijn in het verleden meer aanslagen geweest – Frankrijk telt de meeste. “Men went er een beetje aan”, zegt hij bijna verontschuldigend. Het leven gaat door. “De democratie is een stabiele factor”. Schrijver Giphart en journalist Barend knikken instemmend. Iemand zegt dat dergelijke incidenten, waar moslims bij betrokken zijn, koren op de molen is van rechts-extremisten. Dat dit het Front National, de partij van Marine LePen, heel veel stemmen zal opleveren. Dat het de PVV veel stemmen zal opleveren. Mijn vrouw zegt dat het merkwaardig is te beweren dat de democratie niet in gevaar is, maar dat dit uiterst rechtse partijen in de kaart zal spelen. ‘Allah is Groot’ roepen de terroristen. Allah Akhbar, waarna acht van hen zich opblazen. Ik denk dat het merkwaardig is dat Grote Allah het zelf niet opknapt, dat moorden. Dat Hij daar religekkies voor nodig heeft. Maar tja, ik ben slechts een eenvoudig heiden. Laatste telling 128 doden en 99 (zwaar)gewonden.

Frankrijk sluit zijn grenzen. En ja hoor; Geert Wilders roeptoetert uiteraard dat ‘wij onze grenzen moeten sluiten’. Ook hij zal er (virtueel) electoraal garen bij spinnen. Benieuwd wat Maurice de Hond boven tafel krijgt.

Maar wat nu?

Misschien een andere keer schrijven over mijn verre overgrootouders die dit deel van de wereld opzochten opdat wij, hun achterkleinkinderen, zich hier veilig zullen.’