Valentijnsdag! – column Brigitte Wielheesen

“Help dames, dit keer heb ik geen inspiratie voor een column. Waar schrijf ik deze keer over?” vroeg ik aan mijn vriendinnen Karin en Sylvia tijdens de routine van het kopje cappuccino drinken na de tennistraining. “Zal ik over Valentijnsdag schrijven? Over dat setje rode lingerie, dat doosje met chocoladehartjes, dat bosje rode rozen of dat romantisch diner, maar weer niet voor mij?”, gromde ik. Terwijl onze dochters de avond voor Valentijnsdag hun voorpret met ons deelden, en ik gespeeld smekend mijn partner aankeek, wist ik al dat ook dit jaar Valentijnsdag aan mij voorbij zal gaan. “Dat is een goijisch feest, begin ik niet aan”, luidt tot nu toe het standaard-antwoord van mijn Ware Jacob.

“He, gadverdamme nee, geen column  over Valentijnsdag.”, riep Karin.  “Maar mijn mening is gekleurd. Ik ben niet van de romantiek.  Schrijf maar over politiek.” Nu moeten jullie weten dat Karin uit een D66 nest komt. Haar vader was wethouder en burgemeester in respectievelijk Helmond en Nuenen. Haar hele leven heeft ze zich verzet om politiek geëngageerd te zijn. Zij was vijftien jaar toen haar vader werd beëdigd. Terwijl de koets met haar vader, de nieuwe burgemeester door het dorp reed, hing zij met wat vrienden over het balkon, krat bier ernaast, fles in de hand en met het schaamrood op haar wangen. Ze roept dan ook altijd dat ze niet van de politiek is.
“Schrijf over Elst Borst”, viel Sylvia haar bij. “Over D66 en de gemeentelijke verkiezingen”, vulde Karin haar aan. Inmiddels is Karin wat ouder en wijzer, stemt ze D66 en is politiek voor haar steeds vaker onderwerp van gesprek en ben ik blijkbaar de enige aan tafel die nog iets van romantiek in het lijf heeft.

“Ja, schrijf maar over de verkiezingen, want daar heeft niemand de ballen verstand van. Ik ben daar zo gefrustreerd over,” jammerde Sylvia er achter aan. Nu moeten jullie weten dat Sylvia staatsinrichting geeft aan leerlingen van de Pabo in Doetichem.  “Die studenten maken me gek. Totale desinteresse voor politiek! Weten niet eens wat de Tweede Kamer is, weten niet eens dat er binnenkort lokale verkiezingen zijn. Ze lezen zelfs geen krant!”, zei Sylvia. “Oh, dat gaat lekker met die Pabo-studenten. En dat gaat straks voor de klas staan. Totale verloedering van het Nederlandse onderwijs,” antwoordde ik cynisch, realiserende dat het onderwerp veranderd is en daarmee mijn column in de ijskast is gezet. Dus haal ik mijn one liners maar uit de kast. “Onderwijs is de sleutel tot succes en persoonlijke groei, dames. Niets is zo bepalend voor het onderwijs als de kwaliteit van de leraar. De kwaliteit van de lerarenopleidingen moet worden verbeterd.”  Is het niet zo dat in Finland leraren in het basisonderwijs met een universitaire graad voor de klas staan?”, vroeg Karin. “Dat zouden ze hier ook moeten doen.”  “Misschien moet ik het wel anders doen?” vroeg Sylvia zich hardop af. Wat als…? “D66 is toch de onderwijspartij? Schrijf daar nu maar een column over!” riep Karin er doorheen. 

Pff, ik kon weer opgelucht ademen. Zal ik er antwoord komen op mijn hulpvraag? “Uhmm, over politiek mag ik niet schrijven.” Beiden vrouwen vielen stil en keken me vragend aan. “Nee, de afspraak met Jonet is dat in de column niet wordt geschreven over politiek en religie en wel over persoonlijke en dagelijkse besognes.” “ Maar dat kan toch niet,” riepen beiden dames in koor: “Jouw leven is politiek en religie!” “En romantiek”, vul ik aan. Conclusie: “Ik schrijf gewoon over Valentijnsdag.”