‘Naamgenoten’
Naamgenoten
Raar. Naamgenoten. Ik heb er één, in het hier en nu. Ze is sportlerares en heeft een totaal ander leven dan ik. Deze Esther Voet niet Joods, is net moeder geworden en heeft helemaal niets te maken met waar ik mee bezig ben. Zij twittert onder de meest logische twitter-account: EstherVoet. Soms wordt ze op twitter met mij verward. Dan krijgt zij commentaren of antisemitische opmerkingen naar haar hoofd geslingerd. Ze beantwoordt de commentaren altijd geduldig met: je moet Esther_Voet hebben. Die underscore is een wereld van verschil.
Er is nog een Esther Voet. Ik vertelde over haar toen ik vandaag na een debat op Omroep Gelderland meereed; terug naar Amsterdam, met de directeur van het, overigens zeer bezienswaardige, Airborne Museum in Oosterbeek, Jan Hovers. Ik ben een beetje ziek en Jan bood me aan me vanuit Arnhem terug te brengen naar huis. Jan woont zelf ook in Amsterdam. En natuurlijk, na zo’n intense discussie met onder andere een vertegenwoordiger van het Vordense Comité 4 mei – over wat nu wel of niet te herdenken en of het nu goed is of fout om langs Duitse graven te lopen – zet je zo’n discussie, weg van de camera’s, in de auto voort.
Ik vertelde Jan dat ik die andere Esther Voet leerde kennen tijdens de tentoonstelling In Memoriam, het prachtige project van Guus Luijters en Aline Pennewaard. Nog niet zo lang geleden werden foto’s van Joodse kinderen getoond in het Amsterdamse Stadsarchief in de Vijzelstraat. Foto’s van heel veel kinderen, gewoon, simpele familiekiekjes of gemaakt door een professionele fotograaf. Foto’s met namen, veel familienamen die ik herken uit de Joodse gemeenschap van nu.
En daar stond ik op een gegeven moment, totaal onverwacht, oog in oog met Esther(tje) Voet. Een foto als zo vele, dat van een klein, jong meisje dat haar leven nog voor zich zou moeten hebben gehad.
Haar bestaan?
Geboren in 1936, Amsterdam.
Vermoord in 1942, Auschwitz.
Meer weten we niet.
Na het zien van die foto en het lezen van die tekst, moest ik even naar buiten. Adem halen. Terwijl tramlijn 24 langs reed en toeristen mij peilend gadesloegen. Mij kon het even niets schelen. Een meisje, vermoord. Niet om wat ze deed, maar om wie ze was.
Na een lange, ondefinieerbare weg, ben ik sinds kort directeur van CIDI. Een functie met een mijns inziens grote verantwoordelijkheid: een stem in het debat over de Midden-Oostenproblematiek en over antisemitisme.
Ik realiseer me dat het eigenlijk te zot voor woorden is dat we anno 2013 nog moeten praten over antisemitisme, maar helaas, het is realiteit.
Waar ik het voor doe?
Wat, of liever wie mijn drijfveer is?
Esther(tje) Voet 1936-1942. Esther, je bent niet vergeten…
Esther Voet is directeur van het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI). Daarvoor werkte ze als journalist, onder meer als hoofdredacteur van het Nieuw Israelietisch Weekblad (NIW) en bij Vivenda. Voet schrijft columns voor Jonet over haar dagelijkse besognes.
