Oorverdovende stilte – column Hanneke Gelderblom

Hanneke Gelderblom doet observaties en constateert dat de media in de laatste dagen geen interesse meer hebben in anti-Israël-bezetters en activisten. Tegelijkertijd ziet ze dat benamingen andere betekenissen lijken te krijgen. Graag houdt ze het bij de feiten. ‘Wat mij verdrietig maakt is de oorverdovende stilte van christenen en moslims in Nederland’.

De laatste dagen heb ik de indruk dat pro-Palestina-activisten niet meer de eerste prioriteit zijn van de makers van onze dagelijkse tv-beelden. Zou het zogenaamde lesje respect van de Amsterdamse burgemeester Femke Halsema daaraan hebben bijgedragen? Dus weigeren te praten met mensen van wie het gezicht met lappen of ander materiaal onherkenbaar is gemaakt?

Ons Nederlands is inmiddels ook veranderd: vredesactivisten blijken nu mensen te zijn die één kant van een conflict beschrijven, vooral de foute activiteiten van de andere kant benadrukken, maar zelden de twee kanten van een conflict benoemen, laat staan helpen oplossen.

Buitenlandse activisten

Het verhaal gaat rond dat de studenten die op verschillende universiteiten en de Amsterdamse Rietveld Academie ruimten hebben bezet, en hiermee anderen het studeren onmogelijk maakten en vernielingen aanrichtten, voor een deel helemaal geen ingeschreven studenten waren. Het zouden buitenlandse activisten zijn, speciaal hier naartoe gekomen om de boel kort en klein te slaan. Maar de camera’s waren present en zo ontstond het beeld dat zij de enige en ware pro-Palestina-vredeactivisten zijn.

Inmiddels is ook het woord ‘zionist’ veranderd in een scheldwoord. Als je een of twee Joden kent die zich ‘anti-zionist’ noemen, dan vervang je het woord ‘Jood’ door ‘zionist’ en dan is kennelijk vrijwel alles geoorloofd. Zoals hakenkruizen schilderen en deurmatten en stoeptegels bekladden met de kreet: zionisten niet gewenst.

Ik heb de laatste weken verschillende malen de vraag gekregen een genuanceerd verhaal over het conflict te vertellen. Op mijn vraag ‘heb je het Hamas-charter gelezen?’ staken niet meer dan een of twee van de aanwezigen hun vinger op. Daar staat concreet wat ‘From the river to the sea’ betekent, namelijk het verwerpen en vernietigen van de Joodse staat. Hamas wil geen vrede.

Feiten

Voor mij staat vast dat het Joodse volk bestaat. Een volk dat, na tweeduizend jaar geleden verdreven te zijn en daarna wereldwijde omzwervingen te hebben overleefd, recht heeft op wat tegenwoordig een staat heet. Dat was tevens de beslissing van de Verenigde Naties.

Met het einde van het Britse mandaatgebied dat de opvolger was van het Ottomaanse Rijk ontstonden in het Midden-Oosten een aantal staten. Of er vóór 1947 wel een Palestijns volk bestond, vind ik niet zo relevant. Tegenwoordig bestaat het. Maar let wel: zestig procent van wat zich toen Palestijn noemde woont nu in een staat die Jordanië heet. Dat zijn feiten.

Of de Palestijnen die in het stuk land woonden wat na die VN beslissing met resolutie 181 in 1947 Israël mocht gaan heten dat land vrijwillig verlieten – want dat maakte voor de tegenstanders de daar wonende Joden even wegjagen makkelijk   of dat zij daartoe na de door Israël gewonnen Onafhankelijkheidsoorlog gedwongen werden, is niet de meest essentiële vraag.  Dat wat nu de ‘Nakba’ heet een feit. 

Al 76 jaar lang moet er eindelijk een weg gevonden worden om twee staten naast elkaar en in vrede met elkaar te laten bestaan. Het eenvoudig erkennen van een staat Palestina, zoals Spanje en Noorwegen onlangs deden, is fake en slechts een politiek geladen uitspraak die het begrip staat ontkracht. Een staat heeft namelijk algemeen geaccepteerde grenzen. Opnieuw een juridische term waarvan de eeuwenoude betekenis wordt ontkracht. En dat is niet goed en het brengt noch duidelijkheid noch vrede dichterbij. Welke journalist heeft de moed aan Palestijnen te vragen of zij de staat Israël als buurstaat naast Palestina willen aanvaarden?

Moslims en christenen stil

Wat ik zo mis zijn de echte vredesactivisten. Dus ga praten met de Palestijnen die al jaren in Israël wonen. Dat zijn vaak vredesactivisten die gillend zijn gevlucht uit de hel die Hamas van Gaza heeft gemaakt. Of spreek met Vrouwen voor Vrede (Women Wage Peace en Vrouwen van de Zon), die op de West Bank en in Israël binnen de grenzen van 1947 wonen.

En wat mij verdrietig maakt is de oorverdovende stilte van christenen en moslims in Nederland over die echte, dappere vredesactivisten daar.