Politiek = religie – column Nathan Bouscher
‘De wereldberoemde Russische clown Oleg Popov (86) is afgelopen week overleden, maar gelukkig hebben we altijd het circus van de verkiezingen nog. Het democratische spektakel dat eens in de zoveel tijd weer de kop opsteekt. De magische woordenshow van goochelaars, illusionisten en mentalisten. Komt dat zien!
Trump of Clinton, conservatief of progressief, liberaal of socialistisch, links of rechts, groen of grijs, werkend of uitkeringstrekker, babyboomers of de Y-generatie, autochtoon of allochtoon, pro-dit of anti-dat, peilingen zus, nieuwsbericht zo… Uitvergrote tegenstellingen die politiek en media ons dagelijks ongevraagd voorschotelen. Ik geloof er niet meer in. Deze afvallige is er klaar mee. Voor mensen die mij kennen is dit overigens geen nieuws. De godsdienst ‘democratie’ is allang dood voor mij.
Orthodoxe aanhangers van deze moderne godsdienst zullen mij nu willen verketteren en excommuniceren. “Weet je wel hoeveel mensen hun leven hebben gegeven en zouden willen geven voor democratie?” of “Ga dan maar in Ethiopië wonen!”. Het feit daargelaten dat ik Ethiopië graag eens zou willen bezoeken, zijn dat natuurlijk drogredenen. Waar veel mensen hun leven voor hebben gegeven of willen geven is een bestaan zonder tirannie.
Rechtstaten
Na eeuwenlang bloedvergieten op ons continent, zijn we eindelijk verlost van het juk van de Kerk, de adel, koningen en keizers, fascisten en communisten. Ze zijn er nog wel in meer of mindere mate, maar hebben geen dwingende autoriteitspositie meer. Ze hebben plaats gemaakt voor democratische rechtsstaten. De rechtsstaat met rechtszekerheid en gelijkheid van iedere burger staat als een paal boven water en moet met man en macht verdedigd worden. Grondrechten, onafhankelijke rechtspraak en scheiding der machten zijn de vrijgevochten garanties van de gewone man tegen de almachtige staat.
De meeste democratieën zijn rechtsstaten, maar een democratie is niet per definitie een rechtsstaat. Sterker nog, democratie kan de vijand zijn van de rechtsstaat. In de eerste helft van de vorige eeuw hebben wij gezien dat de democratisch en met terreur aan de macht gekomen Hitler direct de rechtsstaat afschafte met alle consequenties van dien. In de tweede helft van die eeuw zagen we een continuering van het relatief jonge maakbaarheidsideaal middels de staat. Zo werd de macht omarmd door democratisch-gezinde partijen vanuit verschillende ideologische stromingen.
Het geloof in de staten en statenbonden als de Europese Unie en de Verenigde Naties is nog nooit zo groot geweest, al is dit aan hevige erosie onderhevig. Machtshebbers en bureaucraten op nationaal en internationaal niveau enerzijds en de demos (volkeren) anderzijds leven haast in parallelle werelden, die frequent botsen bij verkiezingen, oorlogen, demonstraties en zelfs belastingaangiften. Hoe zou een wereld eruit zien zonder deze machtshebbers?
Rol van de Joden
Joden hebben door de eeuwen heen altijd geprobeerd zover dat kon om de macht te omarmen uit overlevingsdrang. Er wordt zelfs gezegd dat Joodse humor daar uit voortkomt, de hofnar werd immers niet onthoofd. In de vorige eeuw waren Joden vaak politieke ideologen en leiders van verschillende belangrijke stromingen, mogelijk vanwege het ingewortelde rechtvaardigheidsgevoel door onze geschiedenis en traditie van tikoen olam, het repareren van de wereld. Helaas heeft de hang naar de macht ons als kwetsbare minderheid niet altijd goeds kunnen brengen. Toch willen velen nog graag geloven in deze valse afgod.
Joodse kiezers houden politici vaak aan tegen een meetlat van pro-Joods of pro-Israel. De Joodse lobby probeert zoveel mogelijk vrienden te maken in de meeste gezinde kampen. De meeste Joodse burgers stemmen nog uit diezelfde overlevingsdrang. Politici op hun beurt proberen de Joodse stem te winnen. Met de resurrectie van de Joodse staat in deze moderne tijd is dit stemgedrag tot op zekere hoogte niet meer nodig. Belangrijker dan geloven in deze hogere macht, is zorgen dat je er niet afhankelijk van bent. Geloof in jezelf.’
