Verslaafd

Zal ik het maar bekennen? Ik ben verslaafd. Verslaafd aan mijn iPad die ik een paar maanden geleden op Schiphol kocht. Even heb ik hem nog met rust gelaten, nog niet geïnstalleerd, omdat ik wist wat er zou gaan gebeuren. En nu is het zo ver. Waar ik ga, mijn iPad gaat mee. Ik denk dat het te maken heeft met die andere verslaving: honger naar nieuws. En had je vroeger nog zoiets als komkommertijd, Twitter weet niet wat dat is. Als aan de andere kant van de wereld de paartijd voor schildpadden begint, komt dat als je dat wilt binnen een minuut op je tijdlijn langs. Met alle gebeurtenissen die elkaar in rap tempo opvolgen in het Midden-Oosten, is het op mijn Twitteraccount nooit langer dan een seconde stil. Dat is ook zo ideaal aan deze mediavorm: jij hebt jouw nieuws zelf voor het uitzoeken. Door te bepalen wie je volgt, blijft het nieuws voor jou op maat gemaakt, binnenstromen.

Afgelopen zaterdag betrapte ik mezelf erop dat ik voor het eerst bij het wakker worden niet zoals gewoonlijk Radio 1 aanzette om de Tros Nieuwsshow te volgen, maar mijn iPad pakte die geduldig de hele nacht naast mijn bed had liggen opladen. Ja, inderdaad, Voet gaat met haar iPad naar bed. Onder mijn vingers trok de wereld aan me voorbij: opiniestukken uit Qatar, het laatste nieuws uit Israël, duiding van ongeregeldheden in Egypte. Ik slurpte het net zo gretig naar binnen als mijn koffie, want ik wilde vooral niets missen. 

En toen gebeurde het, ik moest erkennen dat mijn iPadje mijn leven had overgenomen. Ik besefte dat de virtuele wereld, met mijn virtuele vrienden op Twitter en Facebook (ik ben nog nooit zo populair geweest), de echte wereld had verdrongen, want buiten scheen de zon terwijl ik naar een beeldscherm zat te staren. Terwijl mijn contacten mijn tijdlijn vulden, deed ik hetzelfde met mijn volgers. En je kunt rustig spreken van Twitterspam, want als ik echt lekker bezig ben, gaan er zo veertig tweets per dag bij me uit. Een lichtelijk overdone, niet?

Ik rekende eens uit hoeveel uren van mijn dag eigenlijk in beslag genomen worden door Twitter, Facebook en dan hebben we ook nog WhatsApp, sms en die goede oude e-mail. Niet alleen werk gerelateerd, maar ook privé. En, nog een nadeel: ik sta niet alleen 24 uur, zeven dagen per week in verbinding met de wereld, de wereld staat dat ook met mij, waardoor contacten soms zelfs beledigd zijn als ik niet binnen een paar uur naar ze terugkoppel.

Een paar weken geleden heb ik een poging gewaagd om eens een dag niet mee te doen met de sociale mediawereld. Mijn voornemen mislukte jammerlijk. Is het misschien tijd voor poging twee? Even een zelf ingelaste komkommertijd? Alleen op de zaterdag, zodat ik even echt op shabbat het hoofd kan legen en de wereld een dagje kan door laten draaien zonder mij? Zo tot eind augustus? Of het me lukt? Als u me volgt zult u het vanzelf zien, maar ik geef mezelf eigenlijk nu al heel weinig kans…