Agree to disagree – column Marc de Hond

Op momenten dat ik even niks te doen heb scroll ik langs de newsfeed op Twitter en Facebook. Ik lees berichten over Donald Trump, Femke Halsema, Sylvana Simons, klimaatverandering, Israël en Roetveegpiet. Daaronder lees ik de meest uiteenlopende reacties. Een aantal ben ik het volledig mee eens, maar geregeld lees ik ook meningen die zo ontzettend ver van mijn eigen standpunt afstaan dat mijn vingers automatisch naar het toetsenbord worden getrokken om de discussie aan te gaan. Zeker als de persoon die die feitenloze, domme en kortzichtige reactie heeft geplaatst ook nog een bekende van me is.

Tot voor kort kwam mijn reactie dus bijna zonder erbij na te denken. Maar tegenwoordig kijk ik eerst even in mijn agenda om te checken of ik vandaag wel tijd heb voor een discussie. Want een gepeperde reactie, levert uiteraard een pittig antwoord op, meestal niet alleen van de persoon in kwestie, maar ook van allerlei andere meelezers die zich in het ‘debat’ willen mengen. Nu ben ik het type dat vaak het laatste woord wil hebben, en zo kan het weleens gebeuren dat een achteloos geplaatste reactie in de ochtend me vervolgens drie dagen bezighoudt met discussies met mensen die net als ik volledig zeker zijn van hun eigen mening en die net als ik op geen enkele manier van plan zijn die te veranderen.

Wat een briljante tweet zou ik moeten plaatsen als ik iemand die niet gelooft in klimaatverandering in 280 tekens op andere gedachten kan brengen. Of iemand die vindt dat Zwarte Piet, zelfs met dikke rode lippen en een kroeshaarpruik op geen enkele manier racistisch is. Of iemand die vindt dat een burgemeester af moet treden als ze een zoontje heeft die een dikke taakstraf verdient. Eigenlijk heeft het geen zin. Het enige dat die discussies mij opleveren is het inzicht dat mensen allemaal naar hetzelfde kunnen kijken en totaal iets anders kunnen zien.

We hebben allemaal confirmation bias. We hebben een ingebakken mening over een onderwerp, en al het nieuws dat we vernemen over dat onderwerp bekijken we vanuit het perspectief van de mening die we dus al lang hebben. (Als je je hele jeugd al het nieuws over Israël meekrijgt vanuit het perspectief van de Israëli’s, dan ben je minder geneigd je in te leven in de gevoelens en ellende van een individuele Palestijn). En zo gebeurt het maar heel zelden dat we ons laten ‘bekeren’. En al helemaal niet door een of andere wijsneus op sociale media, meestal zelfs chattend onder een valse identiteit.

Je houdt een hoop vrije tijd over als je je niet door iedereen laat triggeren. Nu moet ik eerlijk gezegd wel zeggen dat ik het gevoel soms een beetje mis. Dat gevoel van de discussie die zich in je eigen hoofd afspeelt in afwachting van respons van je ‘tegenstander’. Dat ik dan denk: ‘Oh, nu gaat ‘ie vast dàt zeggen. Dan heb ik dit argument voor hem!’

Maar uiteindelijk eindigt bij mij elke woordenwisseling op internet met de constatering: ‘we gaan elkaar niet overtuigen, let’s agree to disagree.”’

Niemand is een reet opgeschoten.

Lees ook:
Tot aan de maan en terug – column Marc de Hond
Elke avond lees ik mijn dochter voor. Ik sluit altijd af met dezelfde woorden: “Ik hou van jou, tot aan de maan en terug”. Het is de slotzin afkomstig uit een van haar favoriete boeken (‘Raad eens hoeveel ik van je hou’).

Blaaskanker ontdekt bij columnist Marc de Hond, theatertoer afgezegd
Jonet-columnist en theatermaker Marc de Hond is ernstig ziek. Bij hem is tijdens een operatie een tumor in de blaas ontdekt. In de afgelopen maanden had hij al geregeld blaasontsteking. De Hond (41) heeft zijn theatertoer ‘Voortschrijdend inzicht’ afgezegd tot aan het volgende seizoen om te kunnen vechten tegen de ziekte. Hij schrijft sinds 2015 columns voor Jonet.nl, waarin hij vertelt over zijn besognes en zijn beleving van het Jodendom.

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.