Amateurdiplomaat – column Salomon Bouman
Jarred Kushner, de Joodse schoonzoon van president Donald Trump, heeft bewezen geen snars van het Midden-Oosten te snappen. Uit naam van zijn schoonvader heeft hij hard gewerkt aan de verwezenlijking van de grandioze vredesvisie van Trump voor de beëindiging van het Israëlisch-Palestijns conflict. Kennelijk heeft Kushner zich niet alleen door zijn vriend Benjamin Netanyahu laten beïnvloeden maar heeft hij nog aandachtiger geluisterd naar een invloedrijke Israëlische kolonistenrabbijn.
Deze rabbijn verklaarde in een interview tegenover een Israëlische krant dat de Palestijnen om genetische redenen niet in staat zijn zichzelf te regeren en zelfs blij zijn dat Israël dat voor hen doet. Mijn verontwaardiging over deze on-Joodse, racistische uitspraak verdubbelde zich toen ik deze week vernam uit Haaretz dat Kushner de opvatting van de rabbijn deelt. Ook hij is van mening dat de Palestijnen onkundig zijn zichzelf te besturen.
‘Vanaf het begin heb ik getwijfeld aan de diplomatieke kwaliteiten van deze amateur-diplomaat’
Salomon Bouman
Je hoeft geen politiek genie te zijn om te begrijpen dat Kushner zich daardoor buitenspel heeft gezet als vredesstichter uit naam van zijn schoonvader in het Witte Huis. Vanaf het begin heb ik getwijfeld aan de diplomatieke kwaliteiten van deze amateur-diplomaat. Schoonvader had beter moeten weten.. Is dat wel zo? Ik heb uit alle beschikbare informatie over Trumps vredesvisie de conclusie getrokken dat hij de stichting van een onafhankelijke Palestijne staat op de Westelijke oever van de Jordaan -Judea en Samaria – uitsluit. Kushner heeft eigenlijk in andere bewoordingen hetzelfde gezegd.
Voor het Palestijnse leiderschap in Ramallah is het geen verrassing dat Kushner op beledigende toon zich identificeert met de anti-Palestijnse politiek van Benjamin Netanyahu. Het veiligheidsargument dat Netanyahu zo graag hanteert om zich te verzetten tegen een Palestijnse staat is door Kushner vervangen door een genetisch argument. Dat is een doodsteek voor de laatste Palestijnen die nog in vrede met Israël geloofden op basis van het akkoord van Oslo uit 1993, dat de potentie had van de stichting van een Palestijnse staat naast Israël in de grootste delen van de Westelijke Jordaanoever, inclusief de strook van Gaza.
‘Tenzij de Palestijnen murv zijn gekoloniseerd houd ik er rekening mee dat er een derde intifada komt’
Salomon Bouman
Met ‘hulp’ van Trump en Kushner is het akkoord van Oslo, dat de aanleiding was voor de moord op premier Yitzhak Rabin in 1995, in de prullenbak van de geschiedenis beland. Tot grote vreugde van Netanyahu natuurlijk, die Oslo verafschuwde. Tenzij de Palestijnen murv zijn gekoloniseerd houd ik er rekening mee dat er een derde intifada komt en/of andere vormen van Palestijns geweld.
Trump en Kushner hebben beslist niet bijgedragen aan de oplossing van het Israëlisch-Palestijns conflict. Ze dachten met miljarden dollars uit de schatkisten van de Soeni-Arabische olielanden het Palestijns nationalisme af te kopen. Tevens dachten ze de economieën van Egypte, Jordanië en Libanon een heilzame dollar-injectie te geven als basis voor stabiliteit en vrede. Hoe naïef kan je zijn?
Ik betreur het dat Trumps vredesvisie zo eenzijdig pro-Israëlisch is, want een andere uitleg is er niet voor de opmerking van Kushner over de Palestijns onmacht tot zelfbestuur. Het had anders gekund. Trump had met een plan kunnen komen waarin ruimte is voor een Palestijnse staat met in achtneming van Israëlische militaire, ik benadruk militaire veiligheidseisen en dus niet afgestemd op de territoriale ambities van de kolonisten. Dat zou faire play zijn voor beide partijen. Maar als de Orthodoxe Amerikaanse ambassadeur Greenblatt in Jeruzalem zegt dat “God op de hand van Israël is’ dan weten we natuurlijk uit wel vaatje hij tapt namens het duo Trump-Kushner.
Er is nog een onderhuidse reden waarom de vredesvisie van Trump lek is geworden: De Amerikaans-Soeni-Arabische confrontatie van Iran sluit een pro-Israëlisch vredesplan uit dat tegen de haren instrijkt van de Soenitische landen als Saoedi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten, Qatar en zelfs Egypte. Dat deze Arabische staten in het geheim en eigenlijk niet zo geheim meer gebrand zijn op Israëlische hightech doet aan hun gevoeligheid voor de Palestijnse zaak niets af:
De toenadering van Israël tot deze landen en de kwaliteit ervan is mede een functie van Israëls Palestijnse politiek.De belangen in het Midden-Oosten verstrengelingen zich openlijk en nog dieper in het geheim.
Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.
