André Rieu en de taal van de ziel – column Benoit Wesly
‘Je kunt ervan vinden wat je wilt, maar als de VOC-mentaliteit ons iets heeft bijgebracht dan is het wel het feit dat je met het spreken van een paar buitenlandse talen meer succes hebt in de handel. Hollanders –ik gebruik dat woord bewust- hebben dat altijd goed begrepen. Of het nu Frau Antje was of Rudi Carrell, ze spraken Duits om in Duitsland te worden begrepen. Nog afgezien van de vele zakelijke mogelijkheden die het spreken van een andere taal biedt, is het toch ook een teken van basale beschaving om je qua taal een beetje aan te passen. Ik snap de ophef dan ook niet die is gerezen na de concerten van André Rieu op het Vrijthof. Over de artistieke invulling heb ik het niet. Ik weet alleen dat er maar liefst 55 nationaliteiten hebben genoten van de shows in Maastricht. Nee, ik wil het hebben over dat stokpaardje van zoveel Maastrichtenaren: het Mestreechs. Men vindt het, getuige de vele ingezonden brieven, jammer dat André geen Maastrichts meer praat tijdens de optredens. Welkom in de jungle van de benepenheid.
Over beschaving gesproken. Er komen uit alle denkbare uithoeken van de wereld mensen naar Maastricht om er een unieke muzikale happening mee te maken en dan zeurt een groepje chauvinisten dat de maestro de Chinezen, Zuid-Amerikanen en Australiërs niet in het Maastrichts begroet. Ik hoop dat die mensen niet ook dezelfde verwachting hebben als ze in Beijing een keer de weg vragen.
Lieve mensen, Maastrichts is geweldig, maar het is geen wereldtaal. Het is een dialect dat men in Roermond al bijna niet verstaat. Laat staan dat een Nieuw Zeelander er chocolade van maakt.
Maastricht wil graag een Europese stad zijn. Wie op het station of uit de parkeergarage van het Onze Lievevrouwplein komt, ziet de borden staan waarin men in het Engels welkom wordt geheten in Maastricht. Men kan er zogenaamd Europa ontmoeten. Die borden zijn net zo stupide als de teleurstelling van Maastrichtse Rieu-fans over het niet spreken van dialect.
Jammer dat voor sommige mensen de wereld niet groter is dan de stadspoort van Maastricht. Ik geloof dat het juist die groep is waaraan de globalisatie de laatste jaren is voorbijgegaan. De hele wereld spreekt inmiddels Engels, behalve hier in Maastricht. Hier verwacht men van iedereen dat men zich aanpast. Wie een echte Europese stad wil zijn, moet een handreiking doen. Dat is een kwestie van fatsoen. Rieu is een wereldburger die onze stad overal op deze globe aanprijst. Niemand doet meer dan hij in het promoten van deze stad in den vreemde.
Mag je van een dergelijke wereldster dan niet ook verwachten dat hij alle mensen in zíjn stad welkom heet in het Engels –de internationale taal- en niet te vergeten in de taal die iedereen spreekt: de muziek-de taal van de ziel. Maastricht, wakker worden!!’
