Besnijdenswaardig
‘Als dertienjarige keeper van AFC D3 stap ik na de wedstrijd met mijn team de kleedkamer in. De helft van mijn ploeg bestaat uit Joodse jongens. En ook al zijn al mijn teamgenoten mij even dierbaar, als we enkele minuten later met z’n allen onder de douche staan voel ik toch een verschil. De jongens met – net als ik – een besneden piemel ‘horen bij mij’. De jongens die een voorhuid hebben, hadden ‘lelijke piemels’ en waren daarom toch ‘net even anders’.
Ik woonde naast school en ik weet nog dat mijn niet-Joods vriendje Peter tussen de middagpauze met me mee naar huis ging. Snel werd er nog even wat huiswerk doorgenomen. Terwijl ik de boeken opensloeg, pakte Peter een zakje boterhammen uit zijn rugzak. Dik belegd met plakken achterham. Ik walgde ervan dat er in mijn slaapkamertje varkensvlees werd genuttigd. Toen ik hem vroeg om even te wachten met opeten tot we buiten waren snapte hij daar niks van.
Destijds wist ik het zeker: als ik ooit kinderen mocht krijgen dan worden ze besneden en eten ze geen varkensvlees. Nu twijfel ik.
Inmiddels zijn we ruim twintig jaar verder. Ik sta een stuk verder af van de Torah dan in de tijd dat ik studeerde voor mijn Bar Mitswah. Mooie verhalen, prachtige tradities, maar omdat mijn geloof vervaagde heb ik het praktiseren steeds meer losgelaten. Wel ben ik nog steeds besneden (joh!) en ik moet er nog steeds niet aan denken om varkensvlees te eten.
Ik woon samen met mijn niet-Joodse vriendin. Thuis eten wij beiden geen schaaldieren en varkensvlees. In een restaurant bestelt ze weleens kreeft of garnalen.
Een paar maanden geleden kreeg mijn broer Michel zijn eerste zoon. Zonder dat daar (zover ik weet) discussie over is gevoerd werd mijn neefje een week later besneden. Hoewel de rabbijn dat heel vakkundig deed, vond ik het moeilijk om te zien. Ik heb me de laatste jaren meer verdiept in de functie van de voorhuid, o.a. dankzij de documentaire van Michael Schaap “Mama, waarom ben ik besneden?”
De voorhuid heeft een belangrijke seksuele functie, het verwijderen zorgt voor verminderd gevoel in de eikel. Bovendien blijkt het eeuwenoude argument dat besnijdenis hygiënischer is complete onzin in een tijdperk dat mensen vrijwel dagelijks douchen.
Hoe hard mijn hart ook schreeuwt dat, als ik zelf ooit een zoon mocht krijgen, ik zou willen dat zijn piemel ‘mooi besneden’ zou zijn, net als de mijne. Mijn verstand en kennis over het onderwerp zouden mij niet toelaten om te laten snijden in een gezond orgaan op basis van achterhaalde sentimenten. Mocht mijn zoon dat willen, kan hij dat later zelf beslissen als hij volwassen is.
Kortom, stiekem hoop ik straks op een dochter. Of anders een zoon met een te krappe voorhuid die uit medische noodzaak verwijderd moet worden.’
