Blussen van een brandende wereld – column Benoit Wesly
‘In harde tijden voert men vaak zachte discussies. Tijdens grote humanitaire rampen en sociale ontwrichting praten wij het liefst over Zwarte Piet. De kracht van zacht is overweldigend. Als de wereld in brand staat, viert Limburg carnaval. Blussen doen we de brandende wereld met bier. Bier uit een glas, dat wel.
Maastricht-ik heb het vaker gezegd- spant de kroon als het gaat om de schone onbenulligheden des levens. Neem die eeuwige bierglas-discussie.
Ik begrijp heus wel dat we niet de last van de hele wereld op onze schouders kunnen dragen. Ook heb ik er alle begrip voor dat de mens gewoon zin heeft in plezier. Niks mis mee. Er is immers genoeg ellende in de wereld. Dus laat ons die feestneus opzetten. Het enige probleem is echter dat we de feestneus niet meer afzetten. Ik durf haast niets meer over de overdreven aandacht voor Vasteloavend te schrijven. Voordat ik het weet krijg ik weer een lawine met kritiek over mee heen. Je mag alles zeggen, maar waag het niet om de diepe ernst van de carnavalist in twijfel te trekken of op te merken dat de drie dolle dagen bij tv-zender L1 lijken op een eeuwigheid. U zult mij niet meer horen over de beroeps humoristen en het carnavalsliedjes-gesjoemel. Wie kritisch is in het rijk van prins Carnaval krijgt een fatwa over zich uitgeroepen. Lang leve de tolerantie in het narrenrijk!
Maar alle gekheid op een stokje. Terwijl het feest straks losbarst en zich mensen enorm druk maken over glazen, leven in onze stad zo’n 10.000 mensen onder het bestaansminimum. Verpaupering, uitzichtloosheid en psychische problemen grijpen wild om zich heen. Het alcoholprobleem dat bij velen ontstaat als bier getapt wordt in een plastic glas is akelig reëel voor veel mensen die alle vertrouwen in de politiek en maatschappij hebben verloren. Mensen die nooit eens een wedstrijd van MVV kunnen zien of de kans hebben naar het zwembad, de bioscoop of theater te gaan. De kloof tussen de plastic bierglas-haters en de mensen die te weinig hebben om überhaupt rond te komen, is groter dan ooit. Het onbegrip tussen beide groepen groeit aanzienlijk. Twee werelden in één stad. Twee culturen die nauwelijks weet van elkaar hebben. Dat kunnen we toch niet toestaan!
Misschien is het hoog tijd dat het bedrijfsleven, bemiddelde bewoners met een sociaal hart, belastingvluchters uit het nabije België en de overheid de handen ineen slaan om een fonds op te richten waar mensen die in financiële of morele nood verkeren een beroep op kunnen doen.
Dit om ervoor te zorgen dat ook zij deel kunnen hebben aan al het ware, schone en goede dat de samenleving te bieden heeft. Ik wil me hier hard voor maken. Het wordt tijd om te stoppen met de zachte discussies in deze hardvochtige tijd. Hoog tijd is het dat de mouwen worden opgestroopt. Maar nu eerst een carnavalsbiertje! Dat drink ik op uw gezondheid en op de toekomst van deze stad. Voor heel even ga ik de brandende wereld blussen met bier, liefst uit een glas-ik blijf zelf toch ook een rare Maastrichtenaar!
Maastricht, dat gun je jezelf!’
