Chamsa, Chamsa! Ik houd m’n hart vast – column Ya’akov Almor
Eerder vandaag stond ik in het strelende licht van de avondzon bij de graven van David en Paula Ben Gurion in Midreshet (College) Sde Boker, aan de rand van Nachal Tzin, met haar imposante en massieve rotsformaties. Mijn collega en vriendin Noga en ik hadden eerder in Café Paula een werkvergadering besloten.
“Kom,” zei Noga, “we lopen met dit lekkere windje nog even langs de promenade. ’t Is een uitzicht dat nooit verveelt en we strekken zo ook even de benen.” Onderweg keuvelenden we over van alles. Eenmaal bij de bescheiden graftomben van Israel’s eerste premier en diens echtgenote, hielden we even pauze. “En, denk je dat we een regering hebben vanavond?” vraag ik Noga.
Ze kijkt me bijna verschrikt aan.
“Shhhh! Chamsa, chamsa!” zegt ze. “Hoe minder we er over zeggen, hoe groter de kans van slagen!”
Gisterenavond zag ik Naftali Bennett en Yair Lapid beiden inspirerende speeches houden. Ze spraken over een regering die verandering brengt, die het volk verenigt en niet uiteendrijft. Ze beloofden door het midden te gaan, en voor en in naam van iedereen, zonder uitzondering, te handelen. Kort daarna spuwde Netanyahu zijn gal, met de meest walgelijke aantijgingen en beschuldigingen aan het adres van Bennet, en zijn coalitiepartners . Het was gewoon beschamend.
Vanochtend gaf Avigdor Lieberman van Yisrael Beitenu een persconferentie. Hij is kandidaat-minister van Financiën. “Er is een massa werk te doen,” zei hij. Het motto van de nieuwe regering is: “Schoenmaker, hou je bij je leest. Als iedere minister z’n werk doet, komt het allmaal goed. Gun elkaar daarvoor de ruimte en armslag.
Op de terugweg naar Mitzpe Ramon, een rit van 35 kilometer, luisterde ik naar Reshet Beth, de Israëlische evenknie van NPO Radio 1. Yair Lapid heeft zijn regering zowaar bijna op poten, vertelt Yoav Raskovski, een ervaren verslaggever. Ik kan m’n oren nog steeds niet geloven, en houd m’n hart vast. Chamsa, Chamsa.
Even later rapporteerde een andere medewerker over de vele doodsbedreigingen welke aan het adres van politici van bijna alle toekomstigecoalitiepartijen zijn gestuurd; via email, sms, voicemail, WhatsApp en andere kanalen.
De lijst is lang. Tamar Zandberg (Meretz), haar man en dochtertje hebben na vele bedreigingen hun huis in Tel Aviv moeten ontvluchten. Yair Lapid (Yesh Atid), Gideon Sa’ar (Nieuwe Hoop), Ayelet Shaked (Yamina) en Naftali Bennett hebben lijfwachten toegewezen gekregen. Bennett, de (Chamsa Chamsa) toekomstige premier, wordt nu in een gepantserde auto vervoerd. Er werden opnamen van telefonische scheldpartijen afgespeeld met lange piepen tussendoor. Ook van de uitspraken die wel werden uitgezonden, lusten de honden geen brood. Aan de heren politici werden de verschrikkelijkste martelingen, verbranding and verdrinking toegewenst. De meest ‘populaire wens’ aan het adres van de vrouwelijke politici was dat ze maar door Palestijnse terroristen verkracht mogen worden.
De verdeeldheid van de Israëlische maatschappij komt zo op een zeer schrijnende wijze aan het licht. Ik beschouw het als bijna apocalyptisch: een strijd tussen het licht en het donker, tussen rede en amok.
Eenmaal thuis bel ik Noga. Ze is nog onderweg maar luisterde net als ik naar de radioverslagen.
“’t Is maar goed dat we gauw doorgelopen zijn,” schertste Noga. “Anders hadden we Ben Gurion zich nog in zijn graf zien omdraaien!”
Lees ook:
De Palestijnse Mandela – column Ya’akov Almor
‘Komende donderdag vlieg ik na een maand bij mijn lief in Spanje te zijn geweest, weer naar huis. Toen ik eind april rechtstreeks naar Madrid vloog, kon ik niet vermoeden dat ik een paar weken later dagenlang aan de Israëlische radio, tv en digitale media zou zijn gekluisterd om de ontwikkelingen in Israël op de voet te volgen..’
Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.
