Chaos: goed of slecht? – column Shoshanna de Goede
Chaos is overal. De wereld is ervan doordrenkt; de mensheid probeert continu de chaos te bezweren met ideologieën, regels en – op microniveau – takenlijstjes. Vooruitlopend op de persoonlijke contemplatie tijdens de Hoge Feestdagen: welke plek neemt chaos in in jouw leven?
Grip proberen te krijgen op de chaos is best wel een thema in mijn leven. Een jaar geleden maakte ik hier al een podcastserie over, met mijn vriendin en opruimcoach Galit Soesan. Als ik een jaar later de balans opmaak, kan ik concluderen dat ik veel beesten in de bek heb gekeken, zowel op persoonlijk als op zakelijk niveau. Zo heb ik een vijf maanden durend internationaal traject gevolgd voor copywriters om een beter fundament te leggen voor mijn bedrijf en realiseerde ik eindelijk en volledig eigenhandig mijn eigen website. Daarnaast sprak ik gedurende een paar maanden met life coach Malka Schliesser over allerlei persoonlijke zaken die mij hielpen om dieper, steviger, authentieker en eerlijker in mijn eigen nieuwe leven te gaan staan.
Wat een geweldige reis en ontwikkeling was en is dit alles. Maar hoe meer ik wilde doen en zijn, hoe gretiger ik in het volle leven ging staan, hoe meer ik ook tegen de grenzen van mijn eigen kunnen en tijd aanliep. Want: ik ben immers een fulltime alleenstaande ouder. En ik ben niet de meest efficiënte persoon op aarde.
In het afgelopen jaar opperden drie verschillende vriendinnen, afzonderlijk van elkaar, voorzichtig dat ik misschien wel ADHD heb. Ik was met stomheid geslagen. Ik???? ADHD? Dat is toch iets voor drukke jongetjes die niet stil kunnen zitten? Inderdaad heb ik moeite met focus en ben ik chaotischer dan deze vriendinnen zelf zijn en zie ik hen al jarenlang fluitend hun to do lijstjes afwerken terwijl mijn lijstje voornamelijk stagneerde en groeide.
De reactie van mijn huisarts was verrassend nuchter: “Iedereen met de combinatie van jouw levenslust en jouw situatie zou door de buitenwereld gezien worden als type ADHD.” Ze wilde me best doorverwijzen voor een officiële diagnose maar gaf meteen aan dat er lange wachtlijsten zijn en de vraag was in hoeverre een diagnose mijn leven zou verbeteren.
Ik heb het hierbij gelaten. Een zo efficiënt mogelijk leven is niet mijn doel. Een zo authentiek mogelijk leven wel. En een zekere chaos ontbreekt daarin niet. Soms is dat lastig, het zorgt er tegelijkertijd ook vaak juist voor dat ik voel dat ik leef en dat er van alles mogelijk is. Een zeker vloeibaar brein helpt ook om niet vast te roesten in starre wereldbeelden: je eigen denken steeds weer kunnen en durven aanpassen vind ik een groot goed. Dit is het snijvlak waar persoonlijke groei kan plaatsvinden en de bakermat voor creatie. En in het loslaten van de controle zijn veel schoonheid en onverwachte parels te vinden.
In het Jodendom, en vooral in de periode tussen Rosj Hasjana en Jom Kippoer, is er zeker een rol weggelegd voor de relatie tussen chaos en orde. Het is mooi om in deze tijd voor reflectie en vernieuwing te kijken naar je persoonlijke relatie met deze thema’s. Wat brengen ze je? Wat zou er gebeuren als je wat meer durft los te laten en je minder zou verschuilen achter de orde die door een ander gecreëerd is? Hoe zou het je relaties met de mensen om je heen ten goede kunnen komen?
Mijn conclusie: wees mild voor jezelf, kijk niet te veel naar anderen en laat je af en toe verrassen door je eigen chaotische en niet lineair denkende brein. Natuurlijk is het goed en nuttig om georganiseerd en efficiënt te zijn (en ik ben dat in grote delen van mijn leven heus ook, want het gaat hartstikke goed met mij en mijn gezin), maar in deze steeds strakker gereguleerde wereld wil ik je uitnodigen om tijdens de Hoge Feestdagen eens na te denken hoe je de teugels iets kunt laten vieren en de chaos – of free flowing energy, wat al een stuk positiever klinkt – soms best mag omarmen teneinde een betekenisvoller en authentieker leven te kunnen leiden.
Lees ook:
Haboniem forever: de bal ligt bij de oud-leden – column Shoshanna de Goede
De Avaniem-reünie voor oud-Haboniemers liet mij weer beseffen hoe fundamenteel Haboniem is geweest voor de ervaringen, keuzes en vriendschappen in mijn leven en hoe belangrijk het is dat oud-leden helpen het instituut te behouden voor de toekomst.
Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.
