Coronareizen Ltd. – column Ya’akov Almor
Ik reis nogal eens. Zo vaak dat mijn kinderen vaak op WhatsApp vragen waar ik ben. “Ben je in Israël?” vragen ze dan. Vaak ben ik, ook in coronatijd, op stap voor mijn werk en regelmatig ben ik ook weg om persoonlijke redenen. Tot begin 2021 vloog ik jaarlijks minstens zes tot acht keer naar Nederland om mijn vader toe bezoeken, om een dag of twee daarna door te reizen naar Madrid waar mijn lief woont. Vervolgens nam ik op de terugreis de omgekeerde route.
Sinds mijn vader’s overlijden in november 2020, vlieg ik meestal rechtstreeks naar Madrid. Ergens in het voorjaar van 2021 kwam ik om zes uur ‘s ochtends op Ben Gurion Airport om met AirEuropa – ik noem dat bedrijf het Spaanse Transavia – naar Madrid te vliegen. Ik melde mij met mijn paspoort, PCR-test en de gezondheidsverklaring van het Israëlische ministerie van Volksgezondheid bij de incheckbalie.
“Het spijt me meneer, maar u kunt niet vliegen. Spanje is nu rood!’ Spanje rood? Toen ik tien dagen eerder de vlucht boekte was dat land toch ‘oranje?’” Ik stapte terzijde en ging online naar de Israëlische coronawijzer. Spanje bleek al een week lang ‘rood’ te zijn, maar ik had verzuimd op de hoogte te blijven. Terug naar de balie. “Ik heb ook een Europees paspoort! Europeanen kunnen wel naar Spanje!” probeerde ik. “Dat kan zijn, maar dat maakt in dit geval niets uit. U heeft een Israëlisch paspoort, en Israëli’s mogen niet naar Spanje.” Daar stond meneer de ervaren reiziger. Eigen schuld dikke bult. Eerste gedachte: 170 euro naar de filistijnen.
Niet voor één gat te vangen, keek ik, met een kop koffie voor me, op de website van Transavia. Er ging een vlucht om half één ’s middags naar Amsterdam. En om zeven uur s’ avonds kon ik dan vanuit Amsterdam met AirEuropa naar Madrid doorvliegen. Enfin, beide vluchten geboekt en bevestigd, een geldsom van 225 euro in totaal. Toch jammer van die 170 euro…
Reisbureau-goeroe
Later vertelde ik het verhaal aan een Nederlandse vriend, die hier ook al heel lang zijn thuis heeft. “Nee toch, jij, mister Travel?” grijnsde hij. “En zoiets overkomt jou? Goed dat ik Ellen van Gelder heb, die behoedt mij voor dit soort ongein.” Ik had haar naam al vaker voorbij zien komen, vooral op Dutch Forum, een Facebookgroep van Nederlanders die in Israël wonen. Nota bene: deze groep heeft bijna vijfduizend leden en organiseert vele activiteiten voor de Nederlandstalige gemeenschap. Sinds Corona onze levens in haar greep kreeg, werden er op Dutch Forum eindeloos veel vragen gesteld over wat kan, mag of moet wanneer je van of naar Tel Aviv vliegt. Over het algemeen kwamen de vragen voort uit onmacht, omdat de mensen door de vele bomen van regelgeving het bos niet meer konden zien. ‘Boek bij Ellen, dan ben je van de ellende af’, was vaak het motto.
Ik werd nieuwsgierig. Wie is die reisbureau-goeroe waar zovelen mee dwepen? Ik pakte mijn telefoon, kreeg Ellen aan de lijn en vroeg wat zij met Dutch Forum van doen had. “Joh, Dutch Forum heeft mijn zaak gered,” vertelde Ellen. Ze verhaalde hoe haar reisbureau in Amsterdam-Buitenveldert door de pandemie in maart 2020 zo goed als stil kwam te liggen. “Corona heeft voor de reiswereld rampzalige gevolgen gehad. Mensen reisden niet, beter, mochten niet reizen. Vele honderden zaakvoerders zagen binnen een paar maanden, nadat ze al hun reserves hadden opgebrand, hun levenswerk in rook opgaan en duizenden personeelsleden van die bedrijven raakten hun werk kwijt. Helaas heb ik al mijn personeel moeten ontslaan en mijn kantoor moeten ontruimen. Reisburo Van Gelder werd daarna vanaf de eettafel gerund.”
Dutch Forum
Op een bepaald moment stelde een klant voor mij bij Dutch Forum te introduceren. Er werden daar vragen over reizen van en naar Israël gesteld die zij vast goed kon beantwoorden. “Soms heb je gewoon een beetje mazzel nodig. Ik hielp iemand met het boeken van een reis. Toen kwam de volgende klant, toen werden het er tien en daarna meer dan honderd,” zei Ellen.
De leden van Dutch Forum werden haar nieuwe klantenbestand en trokken haar business uit het slop. “Het was een nieuwe ervaring voor me. Je ontmoet, uitsluitend digitaal tientallen, fantastisch aardige mensen die je zeer dankbaar zijn omdat je je werk goed doet en je dat ook niet nalaten te vertellen, en verder te vertellen. Echt fantastisch.”
Van Gelder heeft de eettafel inmiddels verruild voor een kleine werkruimte in een kapsalon op de Kastelenstraat. “Ik kan weer kantoor houden en zonodig mensen ontvangen. Ik werk nu nauw samen met Marcel Lau, die eerder vele jaren bij El Al werkte en daar, ook door de coronacrisis, zijn baan verloor. We zijn een crack team!”
Lees ook:
Echec in Eilat – column Ya’akov Almor
“Jij komt vast vaak in Eilat,” zegt menigeen die hoort dat ik in Mitzpe Ramon woon. “Da’s maar een eindje, niet?” Nee, dus. Ik kom maar zelden in Eilat. Het is ook geen ‘eindje’. Het een rit van 120 kilometer. Ik was er voor het laatst ergens in september. Mijn dochter en haar vriend zouden een paar dagen voor een spotgoedkope vakantie naar de Sinaï, oftewel Egypte. Snorkelen, duiken, goed eten en uitrusten…’
Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.
