De maat is vol! – column Naomi Italiaander
Naomi Italiaander vertelt hoe zij de maanden na 7 oktober als Joodse Nederlander heeft beleefd. De antisemitische uitingen van afgelopen weekend in Amsterdam vormen voor haar de spreekwoordelijke druppel. ‘Het wordt eens tijd dat mijn landgenoten gaan opstaan voor minderheden’. De maat is vol!
‘Luxe saté voor Joodse honden’, stond er dit weekend op een bord naast rattengif in het Diemerpark. Het verbaast mij helaas weinig. Sinds 7 oktober heb ik mij als Jood verstopt, verstopt voor mijn medeburgers, zeker nadat ik tijdens feestjes, verjaardagen en partijen doorlopend wordt aangesproken over de oorlog in Israël – en niet op een positieve manier.
Nog geen dag nadat er twaalfhonderd Israeliërs op gruwelijke wijze werden geslacht, gemarteld, verkracht en vermoord, kreeg ik via WhatsApp een bericht van een zogenoemde vriendin, die mij even wilde aanspreken op het feit dat Israël ‘de bezetter is en genocide pleegt’. Iedereen die de recente geschiedenis van Gaza heeft gevolgd, weet dat Israël zich in 2005 heeft teruggetrokken uit de Gazastrook, waardoor terreurorganisatie Hamas zich er heeft weten te installeren. Waarom wordt Israël ondanks de terugtrekking ‘bezetter van Gaza’ genoemd?
En dan hoor je ook vaak verhalen over de ‘openluchtgevangenis’. Israël zou alles en iedereen dat er in of uit gaat controleren. Dan gaat men wel heel makkelijk voorbij aan de kilometerslange grens die Gaza met Egypte heeft. Dat land liet de grens potdicht. Men vergeet ook dat Hamas in Gaza weinig heeft opgebouwd – behalve de aanschaf van wapens en aanleg van tunnels – ondanks de miljarden aan subsidies die in de zakken van de top zijn verdwenen. Israël bood dagelijks tienduizenden inwoners van de Gazastrook werk, iets dat Hamas de Gazanen niet wilde faciliteren. Daarnaast is de populatie in Gaza gestegen van driehonderdduizend naar twee miljoen inwoners; over welke genocide spreken wij dan?
Er kwam sinds 7 oktober van medelanders geen vraag over de veiligheid van mijn directe familieleden die in Israël wonen, nog de vraag, waarom dit allemaal begonnen is. Ik was ontzet, maar dacht: Dit is een fase, dit gaat wel over.
Foute trots
Inmiddels zijn wij vijf maanden verder en het sluimerende antisemitisme sluimert niet meer, maar is een gegeven, een hype en iets waar je eigenlijk trots op mag zijn – zeker in ‘woke’-kringen. Een Jood, een zionist, een Israëli; dat maakt niet meer uit, want je bent toch allemaal ‘kolonisator en pleger van misdaden’.
Bijna dagelijks zie ik de demonstraties op Amsterdam en Rotterdam Centraal, waarbij men leuzen roept als ‘From the River to the Sea, Palestine will be Free’. Dat is een antisemitische leus die oproept tot vernietiging van alle Joden. Dit is iets dat burgemeester Femke Halsema van Amsterdam toelaat en burgemeester Ahmed Aboutaleb van Rotterdam gewoon maar door de vingers ziet. Het ergert mij en vele anderen. Toch blijft het doorgaan.
Onheuse bejegeningen
Niet alleen op straat, maar ook in mijn dagelijks leven heb ik te maken met onheuse bejegeningen. Soms denk ik dat het onwetendheid is en soms gaat het om verkapt antisemitisme. “Sommigen van mijn vrienden supporten Hamas,” kreeg ik te horen. Zal ik het nogmaals herhalen? “Sommigen van mijn vrienden supporten Hamas.” Jawel, Hamas, de terroristische organisatie die niet zal rusten voordat alle Joden vernietigd zijn. Een organisatie die dood boven leven verkiest, die in de kern kiest voor martelaarschap en die de westerse maatstaven verafschuwt.
Zondag werd het Nationaal Holocaustmuseum in Amsterdam geopend, een kwetsbaar moment voor de laatste overlevenden van de concentratiekampen. Het werd uiteindelijk een antisemitisch feestje waar verschillende malen de Hiltergroet werd gebracht. Men zwaaide met Palestijnse vlaggen en wederom werd ‘From the River to the Sea’ gescandeerd, nota bene voor de Portugese Synagoge. Om nog maar niet te spreken over het feit dat men president Yitzhak Herzog van Israël probeerde tegen te houden om naar Nederland te komen – best hypocriet als er nooit geprotesteerd is over enige andere regeringsleider; nu is het anders, het gaat hier namelijk over Joden.
Altijd vervolgd
Uit de geschiedenis kennen wij pogroms en altijd zijn Joden de zondebok, of het nou gaat over de zeer recente pogrom op een vliegveld in Zuid-Rusland, de Holocaust, het verketteren van Joden uit Trier in 1349 (om maar een random voorbeeld te noemen) of de Spaanse Inquisitie van weleer, de Joden worden altijd vervolgd.
Tijdens de opening van het museum hield Koning Willem-Alexander een ontroerende toespraak. Hij zei: “Het is aan ons allemaal om te voorkomen dat antisemitisme leidt tot een orkaan die alles wat ons lief is omverblaast. Laten we nooit vergeten: Sobibor begon in het Vondelpark, met een bordje ‘Voor Joden verboden’. Er is geen excuus voor onwetendheid. Geen plaats voor relativering. Mitsen en maren zijn hier ongepast. Kennis van de Holocaust is niet facultatief.”
Ik denk dat het voor veel mensen niet te bevatten is hoe Joden wereldwijd op dit moment onder druk staan. Het voelt alsof wij aan de vooravond staan van een mogelijke, nieuwe grote Pogrom. De vraag is hoe lang de maatschappij dit nog accepteert. Hoe lang negeert men de signalen nog die duiden op zoveel weerzin tegen Joden?
Opstaan
Haalt niemand het bordje met ‘Luxe saté voor Joodse honden’ weg uit het Diemerpark? Is er niemand die de demonstratie bij de opening van het Holocaustmuseum even had kunnen verplaatsen naar een ander tijdstip of alternatieve locatie?
Het wordt eens tijd dat mijn landgenoten gaan opstaan voor minderheden, want inmiddels zijn Joden – misschien 30.000 mensen in Nederland – een van de kleinste groeperingen in ons land. Het wordt eens tijd om op te staan tegen deze demonisering – ja, wij worden afgeschilderd met horens en al – van een volk dat niets meer heeft gedaan dan bijgedragen aan behoud en verrijking van de Nederlandse cultuur.
Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.
