De stoelendans van het leven – column Marc de Hond
‘Ik was ervan overtuigd, op zondag 12 februari gaat het gebeuren. Mijn schoonmoeder heeft vier kinderen, en bij elke zwangerschap beviel ze pas na 42 weken. Daarom had ik mij er volledig op ingesteld dat mijn vriendin voorlopig nog niet zou bevallen. Wat zou het ongelofelijk mooi uitkomen als mijn eerste dochter precies geboren zou worden op de geboortedag van haar oma. Al sinds mijn puberjaren weet ik: als ik ooit een dochter zou krijgen dan vernoem ik haar tweede naam naar mijn moeder: Jasmin.
Praktisch gezien zou 12 februari ook mooi uitkomen. Ik zou dan ook meteen een paar dagen vrij zijn van mijn drukke toerschema. Met mijn theaterprogramma trek ik tot mei langs 65 theaters in heel Nederland. Dat betekent zo’n vier avonden per week optreden. Tja, zoiets plan je anderhalf jaar van tevoren. Toen wist ik nog niet dat mijn première op 31 januari, ook precies de uitgerekende datum zou zijn van mijn vriendin.
Ik heb veel zwangerschappen van dichtbij mee mogen maken. Mijn vrienden die vader werden, en twee jaar geleden ook mijn broertje Michel. Maar nu ik zelf vader word, word ik mij pas bewust van de transitie die mijn eigen ouders ooit moeten hebben doorgemaakt. Het is al mijn hele leven volledig vanzelfsprekend dat mijn vader, mijn vader is. Met alle verantwoordelijkheden en plichten die bij die rol komen kijken. Nu pas realiseer ik mij dat hij daarvoor ook gewoon een dolende twintiger moet zijn geweest, die zich door het leven rommelde. Op een goede dag verliefd werd op een meisje. Met haar trouwde. Haar zwanger maakte. Ook geen idee had van wat dat voor zijn leven zou betekenen.
Negen lange maanden volgden, waarin ik naar de almaar groeiende buik van mijn vriendin keek, wachtend op wat komen ging. Ons flatje in Buitenveldert werd ingeruild voor een ruimere woning in Badhoevedorp. Mijn sportieve Audi verwisseld voor een Volvo stationwagen. Ik bereidde me voor op de nieuwe rol die ik zou innemen in mijn leven. In hoeverre je je daarop voor kunt bereiden. Het huis werd langzaam gevuld met babyspullen, speelgoed, kleding, commodes, wiegjes en boxen.
39 jaar geleden moeten mijn ouders hetzelfde proces hebben doorgemaakt. Op die manier was de totstandkoming van mijn dochter, ook een inkijkje in mijn eigen maakproces. Ik maakte de afgelopen maanden de ‘prequels’ mee, van de film die later mijn leven zou worden.
Mijn moeder heeft helaas niet lang van mij kunnen genieten. Ik werd geboren in 1977. Anderhalf jaar later kwam mijn broertje Michel. Kort daarna werd bij Jasmin borstkanker geconstateerd. Ze overleed op 8 oktober 1980. De verjaardag van mijn vader.
In de vroege ochtend van 26 januari maakte mijn vriendin mij wakker. Haar vliezen waren gebroken. ‘Dat kan niet!’ dacht ik. Ik moet vanavond optreden in Heerhugowaard. Bovendien zitten we nog lang niet op 42 weken.
Een paar uur later zag ik in het OLVG West, hoe Livia Jasmin ter wereld kwam. Alle clichés die je altijd hoort over dat moment kloppen. Ja, ze is de mooiste van de wereld, en het grootste geluk dat je kunt meemaken. Een ‘wonder’. Zo ingenieus dat ik er spontaan weer religieus van zou kunnen worden.
Generaties schuiven op. Mijn grootouders stierven 15 jaar geleden. Mijn vader wordt nu de nieuwe opa. Ik ben de nieuwe vader. Mijn dochter neemt een nieuw plekje in, in de almaar voortdurende stoelendans van het leven.
En ik heb na ooit een Jasmin te verliezen, nu een nieuwe Jasmin op aarde mogen zetten.
Achteraf voelt alles voorbestemd.’
