Desinformatie – column Harry Polak

Feiten lijken er nauwelijks nog toe te doen, aldus Harry Polak. Hij stoorde zich aan het optreden van Raoul Heertje en Ramsy Nasr in een talkshow, waarbij meningen als feiten werden weergegeven en niet werden weersproken. Als tegenantwoord neemt hij de lezer mee in de feiten in zijn column

Regelmatig wensen Nederlandse vrienden ons sterkte vanwege de oorlog. Het gaat voornamelijk om Joodse vrienden. Anderen zijn veelal afgehaakt. De verschrikkelijke beelden uit Gaza plus het grote aantal slachtoffers – onder wie veel Hamasstrijders! – maken dat veel mensen zich van Israël afkeren. Ook diverse Joden in Nederland hebben moeite met wat de Israëlische krijgsmacht doet.

Zo zag ik een uitzending van Bar Laat waarin komiek Raoul Heertje in hoge mate meeging met het pro-Palestijnse verhaal van dichter Ramsey Nasr. De laatste kan ik het amper kwalijk nemen, want hij neemt het op voor zijn Palestijnse familie. Heertje daarentegen deed het voorkomen alsof men in Joodse kring nauwelijks weet had van wat Palestijnen overkwam door de oprichting van de staat Israël. Hij voelt zich bedonderd.

Het kan best dat Raoul onder een steen heeft geleefd. Op de zionistische jeugdvereniging Haboniem hadden we het in de zestiger jaren regelmatig over Palestijnen en hún versie van de geschiedenis. Later verschenen de kritische publicaties van de Israëlische nieuwe historici. In de linkse krant Haaretz zijn de stukken van de zeer pro-Palestijnse Gideon Levy al jaren gewoon te lezen.

De tijd is definitief voorbij dat men vol bewondering sprak over Joden die de woestijn tot leven brachten en met veel offers moerassen drooglegden om het verwaarloosde land weer bewoonbaar te maken.  

Dat beeld is volledig omgedraaid. Nu is men uiterst goedgelovig als het om de horrorverhalen vanuit het pro-Palestijnse kamp over Israëli’s gaat. Die gaan erin als zoete koek. Israël wordt louter in een kwaad daglicht gesteld. Velen menen dat hen de schellen van de ogen zijn gevallen. Er gaan dingen mis. Israël is echter niet de schurkenstaat die velen ervan maken.

Feiten weg

Ook de media gaan erin mee. Bij het sympathiseren met de Palestijnse zaak worden steeds meer basale feiten uit het oog verloren. Over feiten kan je in veel gevallen best twisten, doch er zijn ook zaken waarover nauwelijks meningsverschil mogelijk is – als je tenminste serieus genomen wilt worden.

Yasser Arafat kon bijvoorbeeld niet geloven dat er een (Joodse) Tempel had gestaan in Jeruzalem die door de Romeinen verwoest is. De Amerikaanse resident Bill Clinton liet bij wijze van spreken de ene na de andere encyclopedie aanrukken om de Palestijnse leider daarvan te overtuigen tijdens de Camp David-top met Ehud Barak. Tevergeefs.

Ramsey Nasr liet op tv de overbekende misleidende plaatjes zien hoe ‘Palestina’ door de stichting van Israël en de bezetting na 1967 steeds kleiner werd. Het is inmiddels aan weinigen besteed dat toen het Ottomaanse Rijk ineenstortte na de Eerste Wereldoorlog er in de verste verte geen Palestijns land was dat werd overlopen door Joden.

Zelfbeschikking

In de conferentie van San Remo (1920) werd door de overwinnaars (met name Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk) besloten om de volkeren in het Midden-Oosten de kans te geven om zelfbeschikking te verwerven. Dat gold ook voor de vele honderdduizenden Joden in de Arabische regio. Al waren het vooral de Joden uit Europa die de (her)oprichting van een Joods land bepleitten. Die zagen dat met succes bekroond via de Balfourverklaring. The League of Nations, de voorloper van de Verenigde Naties, nam het op zijn handvest. Hoe belangrijk ook delingsresolutie 181 van 1947 – na de Sjoa – was, de basis werd veel eerder gelegd.

Joden horen nu eenmaal óók thuis in dat gebied, ze hebben er altijd gewoond en het zegt genoeg dat zowat alle Joden uit Arabische landen zijn vertrokken naar Israël nadat het Joodse land in 1948 was opgericht.

Nog een voorbeeld van ernstig gebrek aan feitenkennis: Peter Giesen van de Volkskrant schreef over resolutie 242 (‘land in ruil voor vrede’) dat Israël de in 1967 veroverde gebieden direct moest verlaten. Hij liet weg dat het andere kamp een net zo belangrijke verplichting had: veilige grenzen bieden aan alle staten in de regio, inclusief Israël. Feiten lijken er nauwelijks nog toe te doen. Velen gaat het niet meer om een vergelijk tussen Israëli’s en Palestijnen. Ze willen maar één ding: Israël moet in zijn geheel verdwijnen.