Esther Voet: 24 uur per dag bereikbaar… (Column)

‘Kortgeleden kwam ik tijdens een schoonmaak een doos tegen met daarin allemaal oude brieven, inclusief lintjes. Het waren brieven van mijn moeder, van vrienden en andere dierbaren, geschreven begin jaren tachtig toen ik in Parijs en Brussel woonde. U weet wel, die tijd dat bellen naar het buitenland nog duur was en je nog op elektrische typemachines een tekst schreef. Brieven gingen nog steeds met de hand. Dat had het voordeel dat je de brievenbus nog opende om daar soms een verrassing in te vinden: een brief uit Nederland, een kaartje van iemand op vakantie.

Anno 2013 vind ik eigenlijk alleen nog rekeningen en bedelbrieven in mijn bus. Voor de laatste brief die ik privé heb ontvangen moet ik heel diep nadenken en ansichtkaarten? Nou, da’s wel heel lang geleden, want wie is er nog geïnteresseerd in ‘Groeten uit de Dordogne’ als je vanaf een paradijselijke bergtop gewoon met je mobieltje naar Nederland kunt bellen en het thuisfront jaloers kunt maken met de mededeling dat je nu in een Frans zonnetje aan stokbrood, kaas en glaasje wijn zit?

We zijn het ons niet altijd bewust, maar in een paar decennia is ons leven dramatisch veranderd. Als kind kende ik alle telefoonnummers van vriendjes en vriendinnetjes uit mijn hoofd – sommige weet ik nog, u weet wel, die van voor het omnummeren. Hoe anders is dat nu. Bellen en geen gehoor krijgen, betekende vroeger: die is niet thuis. Nu verwacht je binnen een uurtje een telefoontje terug, nummers zijn veranderd in namen in de mobiel en we worden geacht dag en nacht bereikbaar te zijn. Dat levert rare situaties op: ik weet niet of u het herkent, maar op de gekste plekken hebben wij de meest bijzondere gesprekken. In mijn geval bijvoorbeeld interviews in pashokjes en afspraken maken terwijl je de trein probeert te halen, wat mij kortgeleden op een enorme uitglijder kwam te staan (letterlijk), toen ik al bellend een stoeprand over het hoofd zag… 

Naast twee mobiels is er nog een werknummer en een thuisnummer en dan is er nog facebook, what’s app, linked in, twitter, skype en de oude vertrouwde e-mail, in mijn geval drie verschillende accounts. Dat houdt soms in dat ik uren moet zoeken naar een berichtje dat ik via één van die media binnenkreeg, maar welk medium was het ook al weer?

Kortgeleden was ik een weekje vrij en twee daagjes in het buitenland. Ergens in Oost-Duitsland. U kent het wel, zo’n plek waarvan je denkt: als ik nog een stap zet, val ik van de wereld. Ik zat in een zogenaamde ‘black hole’, een plek waar ik geen bereik had. Dat is raar. Je bent er dan echt even niet.  Maar we gaan er met z’n allen al helemaal niet meer vanuit dat je er ‘echt even niet kan zijn’. Zo had ik een woedende reactie van iemand die me op facebook had benaderd via een privéchat, en die had ik dus in 24 uur niet beantwoord. Persoon boos. Persoon dacht dat ik het niet de moeite waard vond om persoon te beantwoorden. ‘Er even niet zijn’ kan bijna niet meer anno bijna 2014.

Dat vind ik de keerzijde het feit dat we vandaag de dag worden geacht 24 uur per dag met de hele wereld in contact te moeten staan. Even los van het feit dat het heel veel tijd kost, want het vereist de nodige energie om al die contacten bij te houden. Toch heeft het wel wat, er even niet zijn.

Zou het iets zijn als goed voornemen voor 2014? Af en toe even niet thuis geven?’