‘Geen kakkerlakken, maar liefde en respect’ – column Bart Vink

Kort geleden stopten de raketbeschietingen vanuit Gaza. Willekeurige beschietingen van gewone burgers in Israël. Van mannen, vrouwen, kinderen. Van Joden, Arabieren, Druzen, Bedoeïenen en anderen. Op school, op het werk of thuis. Ook de gewelddadige reactie van Israël daarop, tegen de terreurleiders in Gaza, stopte. En daarmee konden ook daar gewone burgers weer ademhalen. Al is dat in Gaza nog niet eenvoudig met de afsluiting van de strook door de buurlanden Egypte en Israël, en de onderdrukking door de machthebbers in de strook zelf.

Dat geldt zeker voor mensen met een andere geaardheid, afkomst of politieke overtuiging dan die van Hamas. De lichamen van gedode Fatah-leden of homoseksuelen die werden geëxecuteerd of hangend achter scooters door de straten van Gaza werden gesleept, staan ondanks de censuur in Gaza, nog steeds op het netvlies van velen. De recente Palestijnse beschieting van de hulpkonvooien voor Gaza ook. Dat de hulpgelden niet voor vaccins of goede huisvesting werden gebruikt maar voor wapens en het bouwen van onderaardse gewelven en tunnels om aanslagen tegen Israëli’s te kunnen plegen, werd nu ook goed zichtbaar. Hetzelfde geldt voor de bewuste locatie daarvan onder ziekenhuizen, in wooncomplexen, kantoren en naast scholen, crèches en gebedshuizen. Een misdadig regime dat niet alleen Joden de dood in wil jagen, maar ook Arabische inwoners van Israël bedreigt en de eigen bevolking onderdrukking, dood en verderf bezorgt.

Je zou denken dat dit regime in ons vrije westen tot afschuw zou leiden en tot optochten waarin voor vrede en veiligheid voor alle inwoners van Israël, Gaza en de Westelijke Jordaanoever zou worden betoogd. Niets was echter minder waar. Er waren tal van bijeenkomsten en oproepen die niet de Hamas-terreur aan de kaak stelden, maar die gericht waren tegen Israël en tegen Joden. Niet dat er geen kritiek mogelijk is op het Israëlische beleid, zeker wel, maar dit was de omgekeerde wereld. Dat beeld werd nog versterkt doordat de demonstraties zich niet tegen de regering van Israël richtte maar tegen het bestaan van de Joodse staat en tegen Joden waar ook ter wereld.

Dat de regering-Netanyahu onhandig had geopereerd en met sommige van haar keuzes onnodig olie op het vuur had gegooid, is waar. Maar deze oproepen waren van een andere orde. Sommigen riepen op tot een boycot van Israëlische producten of wetenschappers en gingen soms zelfs zo ver dat ze spraken over etnische zuiveringen of genocide die zou worden gepleegd door Israël. Al die mensen riepen nooit op tot een boycot van Turkije, Marokko, China, Irak of Syrië, waar tienduizenden de dood in zijn gejaagd. Ze negeerden ook de feiten die veraf staan van die aantijgingen. Genocide is daarvan nog wel het meest onterecht. De Druzische ambassadeur van Israël in Panama wees op het lot van de Jezidi’s door de terreur van Islamitische Staat en waarschuwde voor de toekomst als de huidige machthebbers van Gaza het ook elders voor het zeggen krijgen. Als de demonstraties daar over waren gegaan, was dat zeer op zijn plaats geweest. Ook als ze waren gegaan over de burgers die aan beide zijden altijd de dupe zijn van geweld. De werkelijkheid was anders.

Sommigen bestonden het zelfs om Joden en andere critici af te beelden als kakkerlakken. Daarmee wordt elke herkenning in de ander weggenomen en aangezet tot uitroeing van die ander. Ongedierte moet je immers doden. Precies zoals de nazi’s dat deden met Joden, Sinti, Roma, gehandicapten en zoals de Hutu’s dat deden met de Tutsi’s. Die ontmenselijking gaat nog een stap verder dan de discriminatie waartoe sommigen oproepen door Israëlische producten te willen boycotten, puur en alleen op grond van hun herkomst. Dat mensen zich zorgen maken over mensen in verdrukking is heel terecht. Of dat nu om Palestijnen, Israëli’s, Koerden, Oeigoeren, Yezidi’s of wie dan ook gaat. Maar dat ze vervolgens alle perken te buiten gaan en ‘vergeten’ zich tegen, in dit geval, de terreur van Hamas te richten, is een gotspe. Dat gerespecteerde presentatoren, journalisten, (oud-)politici en gemeenteambtenaren zich in Nederland hiertoe ook verlaagden, geeft echter misschien wel het meest te denken.

Ik ben het eens met degenen die zeggen dat het hoog tijd wordt voor de eerder door de VN afgesproken twee staten: ‘A Jewish state and an Arab state’, maar ik schrik van de haat die zichtbaar wordt op straat en sociale media. Daardoor behoor je ineens tot het ene of het andere ‘kamp’. Ook om mij heen zie ik dat vrienden elkaar soms niet langer aanspreken op wat ze denken, doen en voelen, maar op de groep waartoe ze horen. Zo eindigen vriendschappen. Gelukkig zijn er ook velen die zich daaraan onttrekken en zich juist inzetten voor vrede, veiligheid en welvaart voor Israëli en Palestijnen. En hier in Nederland tégen extremisme en activisme, en gewoon vóór elkaar, ongeacht afkomst, geloof, geaardheid en politieke overtuiging. Initiatieven en mensen die daarop gericht zijn, verdienen wat mij betreft nu nog meer steun dan voorheen.

Geen kakkerlakken of ander ongedierte dus, maar liefde en wederzijds respect!

Lees ook:
Uittocht uit de pandemie – column Bart Vink
Terrassen die weer open gaan, met drank, hapjes, zon, vrienden en kennissen. Auto’s, trams en bussen met winkelend publiek. Flanerende mensen. Jaloers kijk ik naar die beelden van Tel Aviv en Haifa. Mannen, vrouwen en kinderen komen na maanden uit de lockdown. Joods en Arabisch, jong en oud, arm en rijk, dik en dun. De beelden van steden die weer tot leven komen en de aanpak die dat mogelijk maakte, maakt blij en geeft aan dat er licht is aan het einde van de coronatunnel.