Nog eenmaal zo’n overwinning en we zijn verloren – column Awraham Meijers

Men valt niet over zijn fouten. Men valt altijd over zijn vijanden, die deze fouten uitbuiten.
Kurt Tucholsky (1890-1935)

Kom, dacht ik hardop, laat ik het maar weer eens over Israël in het algemeen, en over de man van Sara Netanyahu in het bijzonder hebben. Ergo, over treurigmakend leiderschap en raketten, niet over dat uitgemolken Eurovisie Zangfestival. Op datzelfde moment wapperde eega met een blaadje van de Amsterdamkalender, de datum 22 mei, en zei dat ik dat dan eerst maar eens moest lezen. Dus las ik het. Want dat adviseerde ze nadrukkelijk. En aangezien wij een goed huwelijk hebben (ik geef E. altoos gelijk) wilde ik dat door een kalendertekstje niet laten torpederen.

Om een lang verhaal kort te maken, hierbij die – iets door mij bewerkte – kalendertekst: ‘In mei 1772 maakte de Portugees-joodse gemeente de vacature bekend voor een nieuwe chazan (voorzanger) Chroniqueur Franko Mendes (1713-1792) beschrijft hoe zeven kandidaten zeven weken streden om deze felbegeerde functie. Na elke sjoeldienst werden ze opgewacht door een schare bewonderaars. De winnaar werd voor zijn eerste sjoeldienst met muziek van trompetten, hoorns en hobo’s en een dichte haag van mensen van allerlei gezindten begeleid van zijn huis naar de Snoge (Portugees voor synagoge) aan wat toen nog de Sint Antoniesdijk heette’.

Nou suggereert die tekst niet dat de Joden grondleggers waren van het Eurovisie Zangfestival, maar pas op: Er zijn lieden die een bloedhekel aan Joden hebben – die bestaan echt – en dat zij dit tegen de Joden kunnen gebruiken in de geest van: ‘Die Joden denken dat ze altijd de besten zijn en alles uiteindelijk tegen ons, nette hardwerkende witte mensen, gebruiken. Kijk maar eens naar het Zangfestival in Rotterdam met al die halfnaakte meiden en van die zijige zangers. Hebben we aan die Joden te danken. Het is niet toevallig dat Israël zo snel met het vaccineren tegen Covid-19 kon starten! Die Zionisten wisten dat het er aan zou toeslaan, want hebben zelf die pandemie bedacht en verspreid’.

Toen de Amerikaans-Joodse medicus Jonas Salk het vaccin tegen kinderverlamming had ontwikkeld (1953) schreeuwden de Jodenhaters Moord & Brand; ‘Weer die Joden. Nou wij laten onze kinderen niet inenten, want daar zit meer achter dan wij weten. De zwarte pest (1347 tot 1352) ook al de schuld van de Joden’. En zo kunnen we nog uren doorgaan.

Maar ik wil het zoals gezegd ook over de oorlog tussen Israël en de afsplitsing van de Moslim Broederschap, oftewel Hamas, hebben. De Mei-oorlog van 2021 dus. Hamas schiet raketten op Israël af en Israël (typisch Joods) schiet terug. Want de Zionisten vinden dat de veiligheid van de eigen bevolking beschermd moet worden. Dan een wapenstilstand. De laatste raketten richting Israël zijn nog niet uit de lucht geschoten door de Iron Domes, of Hamas gilt al dat zij Israël heeft verslagen. Mooi toch? Beetje David versus Goliath.

Publicitaire zege
Die militaire zege van de Gazanen doet mij denken aan een Pyrrusoverwinning, de bekende uitspraak die wordt gebruikt als vergelijk met een militaire zege waarbij de overwinnaar er bijna zelf aan onderdoor is gegaan vanwege diens eigen zware verliezen. Maar het valt niet te ontkennen dat de Palestijnen wel een eclatante publicitaire zege hebben behaald, Een zege die door de Israëlische premier geminimaliseerd had moeten worden. Maar omdat te bereiken wordt staatsmanschap verwacht. Wanneer de leider van een natie een oorlog wint staat heel de bevolking achter hem, ook al is hij voor de meesten niet te pruimen. Hij is de held. Maar een publicitaire oorlog winnen vereist groot staatsmanschap.

Het feit dat enkele Palestijnen in Jeruzalem uit hun huis werden gezet en dat daar terecht furieus op wordt gereageerd, lijkt mij evident. Wanneer Israëlische politieagenten tijdens die rellen de Aqsa-moskee binnendringen is dat een ongehoorde fout. Dat mag niet! Dus twee feiten die wereldwijd woede hebben veroorzaakt en niet alleen bij moslims, ook bij veel Joden.

En nu komt de grote staatsman aan het woord, die voor het oog van de wereld zijn nederige excuses aanbiedt voor deze stommiteiten. Inmiddels heeft hij de imam van de Aqsa-moskee voor een gesprek uitgenodigd en zegt hij serieus naar een oplossing te zoeken voor de gedupeerden die uit hun huis zijn gezet. Hij vraagt om vergeving, deelt mee dat hij met hen heeft gesproken, en gaat verder met te zeggen dat het nu hoogtijd is om over vrede te spreken en stelt voor met de tegenstander rond de tafel plaats te nemen om over die vrede te praten. Maar de man van Sara Netanyahu kan dit nu eenmaal niet. Dit is deels vanwege zijn merkwaardige mentaliteit, maar ook en vooral door de alsmaar groeiende macht van de ultra-orthodoxe Joden, die heel Oostelijk Jeruzalem willen ‘kolonialiseren’. Hun gezag drukt zo zwaar op hem dat van die verzoenende woorden geen sprake kan zijn. Hij denkt namelijk vooral aan zijn eigen politieke ambities, en die kunnen helaas niet worden gerealiseerd zonder die ultra-orthodoxen. Een oorlog winnen met goede militairen is voor de man van Sara Netanyahu makkelijker dan een vredelievend gebaar te maken.

Lees ook:
Kokadorus – column Awraham Meijers
‘Het is bijna achttien jaar geleden dat ik werd benaderd door mijn vriend, de filmproducent Karel van Ossenbruggen, die een speelfilm wilde maken over het leven van Meijer Linnewiel, alias Kokadorus. Mij vroeg hij een scenario te schrijven. We hadden het uitgebreid over Kokadorus gehad, want ik wist inmiddels het een en ander over deze destijds in Amsterdam en wijde omtrek wereldberoemde standwerker…’ 

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.