Uittocht uit de pandemie – column Bart Vink
Terrassen die weer open gaan, met drank, hapjes, zon, vrienden en kennissen. Auto’s, trams en bussen met winkelend publiek. Flanerende mensen. Jaloers kijk ik naar die beelden van Tel Aviv en Haifa. Mannen, vrouwen en kinderen komen na maanden uit de lockdown. Joods en Arabisch, jong en oud, arm en rijk, dik en dun. De beelden van steden die weer tot leven komen en de aanpak die dat mogelijk maakte, maakt blij en geeft aan dat er licht is aan het einde van de coronatunnel. Sigrid Kaag noemde Israël als een inspirerend voorbeeld. Ook anderen deden dat.
De olie uit de tanker die van Rosj Hanikra in het noorden tot Zikim in het zuiden de stranden besmeurde en die vele zeedieren fataal werd, is al weer verdwenen uit het nieuws. De rechtstreekse vluchten en het uitwisselen van ambassadeurs tussen Israël en enkele Arabische Staten krijgt ook weinig aandacht. Ook de permanente spanningen op de Westelijke Jordaanoever en in Gaza halen het nieuws maar amper. En dat geldt zelfs voor de vierde Israëlische verkiezingen in twee jaar tijd. De resultaten van de Israëlische corona-aanpak zijn echter niet uit het nieuws weg te slaan.
Na meer dan een jaar is het hier nog steeds niet zo ver, maar toch: de samenleving gaat dus weer van het slot en het leven zal zijn gang weer hernemen. Aan de belofte die uit Israël spreekt, klampen velen zich vast. De Joodse staat als lichtend voorbeeld voor de wereld, het is even wennen. De bevrijding van de Joden uit de slavernij en de uittocht uit Egypte richting het Beloofde Land staat formeel ook deze Pesach weer centraal. Maar de bevrijding die de meesten nu willen, heeft daar niets mee te maken. It is the pandemic, stupid!
Als iets duidelijk is geworden de afgelopen maanden is het wel dat we elkaar nodig hebben om grote uitdagingen aan te kunnen. Voorzichtigheid vanwege de broze gezondheid van je oude vader. Afstand houden vanwege de kwetsbaarheid van de chronisch zieke buurvrouw. Voorkomen dat het virus verder om zich heen grijpt dus bij jongeren, ouderen, iedereen in feite. “Overstromende” ziekenhuizen brengt de (intensieve en andere) zorg voor iedereen in gevaar. Maar ook gewoon menselijk contact, hoe lastig ook in deze tijden, is heel belangrijk. Misschien is het gebrek aan warmte en contact én de eenzaamheid die velen ervaren nog wel erger dan het virus zelf.
Een pandemie als deze vereist centrale regie en concrete actie zodat iedereen weet wat er aan de hand is, hoe we elkaar vast kunnen houden, wat verwacht wordt en ook dat iedereen snel ingeënt kan worden. En juist daar is in ons land nogal wat fout gegaan. Waar in Israël intussen de overgrote meerderheid van de bevolking is ingeënt en de terrassen en winkelcentra weer open kunnen, Engeland, Chili en Denemarken ook grote stappen zetten, zijn wij nog maanden bezig. Dat er slachtoffers zijn te betreuren in Nederland en daarbuiten, maakt verdrietig. Maar als we hiervan leren, biedt dat enige hoop voor de toekomst.
Op tv is er veel aandacht voor oude en nieuwe verkenners voor een nieuw kabinet. Het wordt tijd dat dat er komt en er gauw een koers wordt bedacht om ons uit de ellendige pandemie te leiden en samen een nieuwe start te maken. Zouden deskundigen uit Israël ons daarbij kunnen helpen?
Lees ook:
‘Eerst tot tien tellen’ – column Bart Vink
‘Johan Derksen maakte jaren geleden op televisie grappen over ‘zwartjes’. Sommigen vonden het heel grappig toen hij dat een paar jaar terug herhaalde en koppelde aan Sylvana Simons. Dat mag in Nederland. Maar zou hij daarmee de ideale man zijn om te spreken bij de herdenking van het slavernijverleden?..’
Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.
Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.
