Gelukkig zijn er geen slaven meer, toch? – column Awraham Meijers

De al wat oudere journalist had inmiddels de planten water gegeven, enkele dode blaadjes verwijderd en daarna ontbeten met twee geroosterde boterhammen, eentje met geitenkaas de ander met komijnekaas, en een kop koffie. Vervolgens wat oefeningen ‘om fit en soepel te blijven’ zoals zijn vrouw hem had ingeprent. Eigenlijk heeft hij er een afkeer van, ziet het nut niet van kniebuigingen, armzwaaien, en zich tien keer opduwen. Maar tja, zijn vrouw dringt er telkens weer nadrukkelijk zwijgend op aan deze fitness vooral niet over te slaan. Fitness – lichamelijke oefening zul je bedoelen, dacht hij. Maar zei het niet hardop. Hij had een gruwelijke hekel aan anglicismen in ons taalgebruik. Op de camping – kampeerterrein – had hij een snotneus een draai om de oren willen geven omdat deze steeds over kids en flabbergasted kakelde. Nou ja, hij had het toch maar niet gedaan, die klap. Al die trammelant daarna. Bovendien had hij het in zijn meest recente column over catwalk.

Na de lichamelijke zelfkwelling en een douche had de wat oudere journalist vanaf het balkon naar de straat gekeken, waar ouders hun kindjes naar school brachten, de meesten achterop de fiets, of in een soort bakfiets. Babboe noemden ze zo’n houten bak op fietsframe. En hij dacht – dat dacht hij bijna elke dag – laat die blagen toch naar school lopen. Je moet ze niet zo verwennen, dat kan nooit goed zijn voor hun vorming tot aanvaardbare volwassen mensen. Moeder trapt zich het schompes en kindlief zit daar prinsheerlijk te niksen. Wat die verwende kinderen nodig hebben is een Spartaanse opvoeding, niet al te rigoureus hoor. Maar toch. Welvaartmaatschappij, mompelde hij halfluid en het klonk als een godslasterlijke vloek. Als kinderen qua gewoontes zo op hun ouders lijken, waar gaat dat dan heen in de toekomst; de kinderen van de huidige koninklijke hoogheidjes in een auto met chauffeur naar school brengen?

Huisslaaf
De pedagogie faalt, concludeerde hij en dacht gedachteloos aan de Romein Lucius Annaeus Seneca. Deze Seneca leefde rond het begin van onze jaartelling en was – zoals wij allemaal weten – schrijver en stoïcijns filosoof. Hij hield zich ook bezig met pedagogie. Hem was het uiteraard bekend dat het Latijnse woord Paedagogia (of paidagoogia) is afgeleid van het Griekse paidagogos, wat kinderbegeleider betekent.
Een begeleider was een huisslaaf die tot taak had het kind naar school en vandaar weer terug naar huis te begeleiden. Onderweg, en ook in huis, werd hij geacht het kind goede manieren bij te brengen. We hebben het over slaven. Ook toen al slaven? Potjandorie, wat doen we met standbeelden en straatnamen van die verziekte witte Griekse en Romeinse rac…?

De wat oudere journalist wilde racisten zeggen maar kan sinds kort dat woord niet meer over zijn lippen krijgen. Wij, dacht hij min of meer hardop, waren ook slaven. Slaven in Egypte. Geploeterd, tot op het bot uitgebuit, vernederd en vermoord. Maar dankzij de goede relatie die Mozes met onze Schepper had, werden onze verre voorouders na veel heen en weer gesteggel – de beroemde tien plagen – uiteindelijk uit de slavernij verlost.
Maar ja, de slaven van toen in Griekenland en Rome leefden ten tijde van het polytheïsme en al die Goden staken geen poot uit om slaven hun vrijheid terug te geven. Net zomin als de Verenigde Naties zich in onze tijd niet ferm uitspreken tegen slavenhandel in bepaalde Afrikaanse en Arabische landen.

Wereldnieuws
De wat oudere journalist zuchtte en ging naar zijn werkkamer, startte de computer en liet het wereldnieuws tot zich komen. Daar word je ook al niet vrolijk van, concludeerde hij zoals altijd. Neem zo’n Amerikaanse president, de man liegt niet alleen alles aan elkaar, maar hij doet het nog verdomd slecht ook. En dan die vrouw van hem, Melania, met haar eeuwige naaldhakken. Het lijkt wel of haar leven zich op de catwalk afspeelt. Maar ze praat gelukkig niet, althans niet in het openbaar.

Zoals dagelijks nam de nu steeds droeviger gestemde wat oudere journalist ook enkele Israëlische dagbladen door en weer werd hij geconfronteerd met berichten over de man van Sara Netanyahu, die niet alleen merkwaardige uitspraken doet, maar ze meestal ook in praktijk brengt. En dan is er hun zoontje Yair, dertig jaar oud en nog steeds woonachtig in de ambtswoning van zijn pappa, de koning van Israël en mamma de keizerin van datzelfde land. Yair vreet dus uit de staatsruif, terwijl hij daarnaast (tweet)banden heeft met de racistische nationalistische extreemrechtse Alternative für Deutschland (AfD) die ook sterk anti-Europese Unie zijn. Tja. Opvoeding? Milieu?

De wat oudere journalist sloot de computer af om een eindje te gaan wandelen en te vergeten wat hij wist, maar toch schoot hem nog een citaat van Seneca te binnen: ‘Toon mij iemand die geen slaaf is. De een is slaaf van geslachtsdrift, een ander van het geld, een derde van de eerzucht. Wij zijn allemaal slaven van hoop en vrees’.

Lees ook:
Is Raoul Heertje een antisemiet? – column Awraham Meijers
‘Afgelopen week was ik in de Amsterdamse Amstelkerk vanwege een optreden van de grappige Israëlische (Nederlandstalige) stand up comedian/zangeres Smadar Morag en haar muzikale vriendinnen; Maaike Widdershoven, Yardeen Roos en Anne-Mieke Ruyten…’

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.