‘Israëli’s geven zich graag de schuld van dit fiasco’ – gastcolumn Caroline Glick

Het heeft dertig jaar gekost en miljarden aan oliedollars, en nog eens miljarden van cultuurmarxisten om een ​​taal van leugens en manipulatie te ontwikkelen die de Joden in Israël en de diaspora in het rijtje van de onderdrukkers heeft geplaatst. De media en pro-Palestijnse groepen geven meer om het narratief dan de feiten, betoogt Caroline Glick in een gastcolumn.

Paul Kessler ging naar een pro-Hamas-demonstratie in de omgeving van Los Angeles, zwaaiend met een Israëlische vlag, en stelde zich op tegenover de menigte die zich had verzameld om de genocide op de Joden te steunen. Een pro-Hamas-demonstrant, die de 69-jarige Kessler volgde, sloeg hem met een megafoon op zijn hoofd. Kessler viel op de grond en stierf aan een hersenbloeding.

Achtenveertig uur nadat Kessler werd gedood, liep zijn moordenaar nog steeds vrij rond, ook al weet de politie wie hij is. Sheriff Jim Fryoff van Ventura County had hem niet gearresteerd omdat hij niet kon besluiten of de klap van de moordenaar de reden was dat Kessler stierf. Misschien zou hij toch wel met zijn hoofd op de grond zijn gevallen. Die dingen gebeuren.

Bernie Sanders

Fryoff is tegenwoordig niet de enige die het verband tussen A en B niet meer ziet. Door het hele land kunnen universiteitsvoorzitters er maar niet achterkomen of Israël moet worden gesteund en Hamas veroordeeld of dat Hamas moet worden gesteund en Israël veroordeeld. Het is waar dat Hamas-moordenaars duizenden onschuldige Israëliërs op wrede wijze hebben geëxecuteerd, verkracht, aangerand, onthoofd, aan stukken gescheurd en ontvoerd. Maar ja, Israël nam wraak en zo.

De verwarring beperkt zich niet tot politiechefs en professoren. Neem nou senator Bernie Sanders. De socialist uit Vermont zei tegen CNN dat een staakt-het-vuren tussen Israël en Hamas onmogelijk is. Hij verwoordde het zo: ‘Ik weet niet hoe je een staakt-het-vuren kunt hebben, een permanent staakt-het-vuren met een organisatie als Hamas, die onrust en chaos wil en de vernietiging van de staat Israël.’

Maar toen zei Sanders weer: ‘De onmiddellijke opdracht op dit moment is het beëindigen van de bombardementen, het beëindigen van de gruwelijke humanitaire ramp, het opbouwen – met de hele wereld – van een tweeledige, tweestatenoplossing voor de crisis om het Palestijnse volk hoop te geven.’

Aan de ene kant kun je dus geen staakt-het-vuren bereiken, omdat Hamas niet zal stoppen met vuren, aangezien het streeft naar de vernietiging van Israël. En aan de andere kant moet Israël stoppen met vuren op Hamas en een staat geven aan de mensen die Hamas hebben gekozen. De verwarring van Sanders is logisch, gezien zijn Joodse wortels aan de ene kant en zijn banden met de Hamas-afdeling in het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden aan de andere kant.

De overduidelijke tegenstrijdigheid in zijn standpunt is ook hoorbaar in de opvattingen van president Joe Biden. Het is waar, zegt Biden, dat Israël het recht en de plicht heeft om Hamas te verslaan. Maar het moet dit doen zonder de menselijke schilden van Hamas te schaden, en het moet een staakt-het-vuren aanvaarden dat Hamas in staat zal stellen zich te hergroeperen, te bevoorraden en te herbewapenen.

Palestijnen nooit straffen

Het is waar, zo geeft Biden toe, dat Hamas de Joden wil vernietigen. En het is waar (hoewel hij het niet zal erkennen) dat de impopulaire, door de PLO gecontroleerde Palestijnse Autoriteit, de Joden ook wil vernietigen. Toch houdt Biden vol dat ze altijd aan de macht moeten blijven en nooit ergens voor gestraft mogen worden.

Maandag vertelde de Israëlische premier Benjamin Netanyahu aan ABC News dat Israël na de oorlog de veiligheid in de Gazastrook zal moeten blijven handhaven om te voorkomen dat Hamas zijn militaire macht opnieuw opbouwt. De volgende dag verwierp het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken publiekelijk het idee dat Israël daar zou mogen blijven. Woordvoerder Vedant Patel zei tegen verslaggevers: ‘Ons standpunt is dat de Palestijnen ​​bij deze beslissingen het voortouw moeten hebben, en dat Gaza Palestijns land is en Palestijns land zal blijven.’

Niet 9/11 maar WO2

Mensen blijven de slachting van burgers door Hamas vergelijken met 9/11 en de tegenaanval van Israël met de invasie van Irak. Maar zoals kapitein Thomas Wheatley, hoogleraar internationaal recht aan West Point, uitlegde in een artikel dat hij publiceerde in een internationaal juridisch tijdschrift van de George Mason University, klopt de analogie niet. Hamas heeft geen vliegtuig gekaapt. Het viel Israël binnen. Het bezette Israëlisch grondgebied gedurende enkele uren en gebruikte die tijd om misdaden tegen de menselijkheid en genocidale daden te plegen. 

Er werden 244 gijzelaars gevangen genomen. De juiste analogie van de tegenaanval van Israël is niet Mosul, maar Normandië. Israël moet Gaza behandelen zoals de Verenigde Staten en de geallieerden nazi-Duitsland hebben behandeld, legde Wheatley uit. Waarom kunnen de ‘besten en slimsten’ van het Westen deze fundamentele waarheid niet begrijpen?

Israëliërs geven zichzelf graag de schuld van dit fiasco. Wij zeggen dat onze publieke voorlichting, oftewel hasbara, een complete mislukking is. Onze woordvoerders zijn incompetent, benadrukken de critici. Maar de waarheid is anders. De officiële woordvoerders van Israël zijn over het algemeen bekwaam en vaak welbespraakt. Palestijnse woordvoerders zijn net zo vaak incompetent en zien eruit en klinken als terroristen.

Het probleem gaat veel dieper dan de competentie van officiële woordvoerders. Gedeeltelijk komt het doordat veel mensen over de hele wereld gewoon Joden haten. Sinds de massaslachting van 7 oktober hebben we de omvang van dit fenomeen goed kunnen zien. Jodenhaters, van Pakistan tot Philadelphia, houden van Hamas, omdat Hamas Joden vermoordt.

Narratief belangrijker

Maar niet alle mensen die volhouden dat Israël ongelijk heeft – of die eenvoudigweg het verschil tussen Israël en Hamas niet kunnen zien – worden primair gemotiveerd door onverdraagzaamheid. Hun probleem is niet dat ze de Joden verachten of dat Israël de feiten niet goed overdraagt. Hun probleem is dat ze zijn opgeleid om meer om ‘het narratief’ te geven dan om de feiten. En ‘het narratief’ vertelt hen dat ze de Palestijnen moeten steunen, die proberen de Joden te vernietigen.

Of het probleem nu begon met de vernietiging van de Midden-Oosten-studies door Edward Said met de publicatie van zijn anti-intellectuele en glamoureuze Orientalism in 1978 – of met het voorschrijven van groepsdenken onder de titel ‘politieke correctheid’ als lakmoesproef voor sociale, academische en professionele vooruitgang in de jaren negentig – in de afgelopen anderhalve generatie werden de details van het narratief ingevuld. Op alle gebieden van het menselijk streven en ervaren werd de mensheid verdeeld in onderdrukten, die niets verkeerd kunnen doen, en onderdrukkers, die niets goed kunnen doen.

Het kostte dertig jaar, miljarden aan oliedollars en nog eens miljarden van cultuurmarxisten, om een ​​taal van leugens en manipulaties te ontwikkelen die de Joden in Israël en in de diaspora in het rijtje van de  onderdrukkers plaatste. David werd getransformeerd in Goliath, en Goliath werd getransformeerd in de Joden die zo bang waren voor de Filistijnse reus dat ze een 13-jarige herder met een katapult stuurden om zich te verdedigen.

Niets van dit alles had enige betekenis. Het had niets te maken met geschiedenis, feiten of wetenschap. Om deze leugens te geloven was het noodzakelijk om de objectieve waarheid als maatstaf voor academische of professionele vooruitgang te verwerpen.

Geconfronteerd met een publiek discours dat werd gedomineerd door een narratief dat Joden belasterde, bedachten Joodse progressieven in Israël en de Verenigde Staten hun eigen narratief waarvan ze hoopten dat het hun geïndoctrineerde collega’s in het Westen tevreden zou stellen. Dat baseerden ze op hetzelfde onderdrukker-onderdrukte narratief dat hun westerse tegenhangers omarmden. Maar hun narratief maakte onderscheid tussen ‘goede joden’ en ‘slechte Joden’….

LEES DE REST VAN DIT ARTIKEL VIA DEZE LINK

Dit artikel verscheen op 8 november op het Jewish News Syndicate JNS en op 15 november in ‘Wynia’s Week’. Auteur Caroline B. Glick is senior redacteur van het JNS en host van ‘de Caroline Glick Show’ op JNS. Ze is ook commentator voor het Israëlische Channel 14 en columnist voor ‘Newsweek’. Glick is senior fellow voor Midden-Oostenzaken bij het Center for Security Policy in Washington en docent aan The Jewish Statesmanship Center.