Mijn Oranje Leeuwinnen: column Naomi Italiaander
‘Het damesvoetbal heeft een nieuwe mijlpaal bereikt. Voor het eerst in de geschiedenis hebben wij de finale van een Europees Kampioenschap gespeeld en gewonnen. Er is nog meer: ruim 3,2 miljoen mensen hebben naar de finale gekeken.
Afgelopen week schreef Ronald Waterreus een column waarbij hij het damesvoetbal met de grond gelijk heeft gemaakt, iets dat ik totaal onbegrijpelijk vind: het is, een uitzondering daargelaten, vooral dartelend over het veld rennen. Het laatste wat die meiden bedrijven is topsport.”
Ik heb broers die van voetballen houden en zo lang als ik mij kan herinneren ben ook ik verslaafd aan het spel. Nu bak ik er niks meer van, destijds had ik een goed balgevoel en speelde ik altijd met de jongens uit onze straat mee. Ik moest en zou op voetbal gaan en ging net als mijn broers naar SWIFT in Amsterdam-Zuid om mij aan te melden.
Daar stond ik dan met een formulier als zesjarig meisje. Ik werd recht in mijn gezicht uitgelachen. ‘Vrouwenvoetbal, wat dacht ik wel.’ Zij vonden het niet passen bij de club.
Mijn moeder, die voetbal geen vrouwensport vond, had mij toch echt liever zien hockeyen of paardrijden. Zij was stiekem wel blij met de afwijzing van SWIFT. Ik ben een volhardend type en zocht verder samen met een van mijn broers. SC Buitenveldert bood wel plaats aan meisjes zoals ik. Een droom ging in vervulling en samen met onder andere Sylvia Nooij (speelster van ADO Den Haag en International voor Oranje, die twee weken geleden helaas overleden is aan een epileptische aanval) en een aantal andere meisjes speelden wij altijd met jongens mee en tegen jongens, omdat er op ons niveau niks geboden werd. Scheldend stonden moeders en vaders langs de kant: hoe kunnen deze jongens nou van meisjes verliezen. Vaders die een hartig woordje met de zoons gingen spreken na een verloren wedstrijd waren meer regel dan uitzondering.
Waar nu enorme flatgebouwen staan achter het World Trade Center (WTC), lagen toen de prachtige voetbalvelden van SC Buitenveldert. Ik ben dankbaar voor de kans die mij toen geboden werd, maar werd door bijna de gehele wereld uitgelachen. Op dat moment waren er net twee damesteams opgericht. Nu heb je meer dan vijfentwintig teams, in alle leeftijdscategorieën en alle klassen.
Ronald Waterreus is even vergeten hoe damesvoetbal zich de afgelopen jaren heeft ontwikkeld. Dat vrouwen geen salaris krijgen als ze voetballen, maar er gewoon bij moeten werken. Dat het vrouwenvoetbal tot tien à vijftien jaar geleden als iets achterlijks werd gezien. Ronald, de context is je zeker een beetje ontschoten.
Ik vond de finale goed gespeeld. Het zag er strak en professioneel uit. Dames ik ben enorm trots op jullie en de manier waarop Oranje zich gepresenteerd heeft. Daar kunnen de Oranje heren nog wel eens iets van leren.
