Nasrallah is geen martelaar maar een moordenaar – gastcolumn Sylvain Ephimenco

Het is vandaag alweer een week geleden dat Hezbollah-leider Hassan Nasrallah werd gedood. In de media en op andere plekken werd hij een ‘strijder’ of ‘martelaar’ genoemd. Trouw-columnist Sylvain Ephimenco denkt daar anders over.

Kun je als beschaafd persoon de (gewelddadige) dood van een mens toejuichen? Je bent geneigd ‘nee’ te antwoorden, ook al gaf de persoon in kwestie leiding aan een terroristische organisatie zoals de leider van de Hezbollah Hassan Nasrallah.

In de VS zei president Joe Biden dat de aanslag op Nasrallah ‘een rechtvaardige maatregel’ was en Kamala Harris dat hij ‘Amerikaans bloed aan zijn handen had’. In Frankrijk was oud-president Nicolas Sarkozy voorzichtiger: “Mijn persoonlijke overtuigingen betekenen dat ik nooit blij zou kunnen zijn met iemands dood.”

Toch hoorde ik afgelopen weekeinde uit Frankrijk andere geluiden. Zoals dat van een oud-militair, die in tranen vertelde dat hij zijn hele leven op deze gewelddadige dood had gehoopt.

In 1982 was Nasrallah een van de oprichters van Hezbollah. In de VS en Frankrijk wordt hij medeverantwoordelijk gehouden voor de aanslag, een jaar later, op de soldaten van de internationale vredesmacht in Libanon. Deze bestond uit Amerikaanse, Franse en Italiaanse militairen die de onmogelijke missie hadden vrede te doen terugkeren in het door burgeroorlog verscheurde Libanon.

Franse slachtoffers

Op 23 oktober 1983 rond zes uur in Beiroet reed een met explosieven geladen vrachtauto tegen het gebouw waar Amerikaanse mariniers gelegerd waren. Enkele minuten later gebeurt hetzelfde bij de Franse parachutisten. Er stierven die dag 241 Amerikaanse en 58 Franse militairen. De Franse ex-soldaat die de moord op Nasrallah bejubelde was één van de overlevenden.

Pas in 1992 werd Hassan Nasrallah officieel de politieke en religieuze leider van Hezbollah. Twee jaar later in Buenos Aires (Argentinië) reed een bestelwagen volgeladen met explosieven tegen het gebouw van de AMIA, een Joods cultureel centrum in Buenos Aires. Er stierven 85 mensen, bijna allemaal Joden.

Na dertig jaar moeizaam onderzoek, dat door Argentinië werd bemoeilijkt, heeft op 12 april dit jaar de Federale Kamer van Cassatie, het hoogste strafhof van Argentinië, Iran definitief als opdrachtgever van de aanslag aangewezen en Hezbollah als uitvoerder. Buiten deze beruchte grote aanslagen pleegde de organisatie van Nasrallah verder nog veel meer aanslagen.

De Partij van God

De gewelddadige dood van Hassan Nasrallah die leiding gaf aan de ‘Partij van God’ (wat Hezbollah betekent in het Arabisch), laat zien aan zijn gedesoriënteerde aanhangers dat God weinig te maken heeft met deze zaak. Hij verroerde in ieder geval geen pink om Nasrallah tegen de Israëlische regenbommen te beschermen.

Nu geloof ik niet dat die fanatieke islamitische volgelingen zo ver met hun gedachten zullen gaan. Ze maken liever van Nasrallah een hypothetische ‘martelaar’. Maar met permissie: deze leider heeft zich niet tot ontploffing gebracht te midden van militairen van een buitenlandse vredesmacht of honderden recreërende Argentijnse Joden. Integendeel, hij deed al die jaren juist zijn best om aan de dood te ontsnappen door zich te verstoppen. Uiteindelijk stierf Nasrallah vrijdag terwijl hij zich op een diepte van 30 meter in de grond schuilhield.

Misschien moet ik mijn eigen lezersvraag herformuleren: mag je als beschaafd mens de dood van een massamoordenaar toejuichen?

Sylvain Ephimenco is is een Franse schrijver en journalist die in Nederland woont en publiceert. Dit artikel werd eerder gepubliceerd in dagblad Trouw.