Niet uit mijn naam – column Femmetje de Wind

Femmetje de Wind werd als schrijver benaderd om de brief te ondertekenen waarin collega’s oproepen tot Nederlandse actie tegen Israël inzake Gaza. Ze ondertekende hem niet en vertelt in haar column waarom aan de Anne -Lots van deze wereld. ‘Ik heb niet de illusie dat als we nu Nederland vragen druk uit te oefenen op Israël, Hamas straks een democratie gaat stichten in Gaza’.

De dag dat je wist die komen zou. Een collega-schrijver stuurt me een brief. Hij begint zijn bericht enigszins verontschuldigend: ‘ik stuur je dit met een bezwaard gemoed want ik wil je niet bruskeren. Deze brief waart rond in schrijversland. Wil je meedoen? App dan even met Anne-Lot’. 

Ik lees de brief. Het is een oproep van schrijvers en journalisten aan onze regering: ‘Wij willen nadrukkelijke erkenning door de Nederlandse regering van de bijna 40.000 Palestijnse burgerslachtoffers’. Mijn oog blijft hangen op dat getal. Van schrijvers en journalisten verwacht je precisie en feiten. Vanuit Gaza rapporteert het Ministerie van Volksgezondheid, dat onder toezicht staat van Hamas, een terroristische organisatie die drijft op propaganda. Maar zelfs voor hen is 40.000 burgerslachtoffers te gortig. Zij spreken (dd.11 mei) van 34.971 doden.

Hamas maakt overigens geen onderscheid tussen burgerslachtoffers en militaire strijders. Allen zijn in hun ogen ‘martelaren’. De dood is heiliger dan het leven. Illustratief was de reactie van Hamas leider Ismail Haniyeh vorige maand, toen hij tijdens een vergadering te horen kreeg dat zijn twee zonen waren vermoord in Gaza. Hij vertrok geen spier, ging gewoon door met de bespreking en mompelde iets in de trant van: ‘May Allah have ease on them.’ Hamas hangt een doodsideologie aan die wij in het Westen niet begrijpen. En die we ook niet vanuit ons westerse gremium moeten proberen te duiden.

Inmiddels staat de petitie live. Het aantal slachtoffers is bijgesteld van 40.000 naar 35.000, nog steeds feitelijk onjuist. De VN kwam dit weekend met naar beneden bijgestelde cijfers: zij spreken van bevestigde 24.000 slachtoffers, waaronder 7.797 kinderen onder de achttien. In de petitie spreekt men echter van 14.500 kinderen. Bijna het dubbele. Slordig en onjuist. 

In de statistieken die de VN bijhoudt over het ratio burgerslachtoffers versus gedode militairen in mondiale conflicten, lees ik dat er een gemiddelde verhouding is van één gedode militair tegenover negen burgerslachtoffers (1:9). Volgens de officiële berichtgeving uit Israël zijn er nu bijna 15.000 Hamas-strijders gedood – en er houden zich in totaal 30.000 strijders van Hamas op in Gaza, waarvan nu nog 4 bataljons in Rafah.

Deze cijfers leiden tot een ratio van 1:1,4. En ook al is elke onschuldige burger er één te veel, deze verhouding is in ieder geval niet disproportioneel. Het is bijna ongelooflijk als je bedenkt dat Israël een stedelijke oorlog voert en Hamas zich verschuilt in ziekenhuizen en scholen. Maar voor de enige democratie in het Midden-Oosten gelden kennelijk andere maatstaven. Misschien is dat ook de reden dat de briefschrijvers de Nederlandse regering alleen manen over Israël en niet over het geweld in Syrië (500.000 slachtoffers), de erbarmelijke situatie in Oost-Congo (5,4 miljoen slachtoffers), Soedan (500.000 slachtoffers) of Jemen (377.000 slachtoffers). Als moslims elkaar afmaken, mag dat kennelijk wel. 

Stigmatisering

De briefschrijvers willen verder dat Nederland ‘druk uitoefent op Israël om een blijvend staakt-het-vuren te realiseren’. Daar kan niemand het in de kern mee oneens zijn. Maar waarom willen de briefschrijvers voor zo’n staakt-het-vuren alleen druk op Israël en niet op Hamas die deze oorlog feitelijk begonnen is?

Israël heeft in de meest recente onderhandelingen een staakt-het-vuren van negentig dagen voorgesteld dat Hamas afwees. Waarom? Misschien om dezelfde reden dat ze vorige week de grensovergang bij Kerem Shalom, waar weer hulpgoederen doorheen mochten, hebben beschoten. Hamas schiet daar op zijn eigen burgers. Ik lees er niets over in de kranten. Waar de briefschrijvers jammergenoeg niet op aandringen is het vrijlaten van de Israëlische gijzelaars, terwijl als dat zou gebeuren een algeheel staakt-het-vuren zeker snel realiteit zal zijn. 

De brief besluit met: ‘Wij vragen u zich zo duidelijk mogelijk uit te spreken omdat het uitblijven van een duidelijke veroordeling van Israël effect heeft op onze samenleving als geheel’. 

Aan welk effect denkt Anne-Lot c.s. dan? Ik kan er zelf maar één bedenken: een verdere stigmatisering van Israël, die zich hier direct vertaalt in nog meer antisemitisme waardoor Joodse Nederlanders zich niet meer veilig voelen op universiteiten, stations en in overheidsgebouwen. Sinds 7 oktober is er een toename van 818 procent gerapporteerd door CIDI en dat in een land waar nog niet zo lang geleden meer dan honderdduizend Joodse Nederlanders werden weggevoerd en vermoord.

Ondanks de ongetwijfeld zeer goede bedoelingen van de briefschrijvers, is het enige effect dat ik van dit soort initiatieven verwacht: polarisatie, ontwrichting van onze samenleving en een verdere -onbedoelde- legitimatie van Jodenhaat. 

Driespan

Ondertussen lachen de anti-westerse regimes in hun vuistje. De Anne Lots van deze wereld staan in driespan voor de radicale islamwagens te trappelen, gemaskerde mannen geven zich uit voor ‘studenten’ en trekken de klinkers uit de straat om de politie te bekogelen onder het mom van ‘hun recht’ op demonstratie. En de rector magnificus van de UvA geeft onder druk van een groep mannen met keffiyehs (“geen idee met wie ik onderhandelde”) lijsten vrij van samenwerkingsverbanden met Israël, terwijl daar nu juist de mensen rondlopen die het vredesproces in het Midden-Oosten verder kunnen helpen. 

Nee, ik teken de brief niet, ook al ben ik pro-Palestijns en wil ik niets liever dan vrede in het Midden-Oosten. Maar ik heb niet de illusie dat als we nu Nederland vragen druk uit te oefenen op Israël, Hamas straks een democratie gaat stichten in Gaza. Het is een aanlokkelijke fantasie, maar ik kijk liever naar de feiten. 

Van deze column staat een verkorte versie in De Telegraaf.