‘Nieuwe Joden’ – Sylvain Ephimenco
‘Vorige week begon in Frankrijk een uitzonderlijk proces: voor het eerst wordt voor een Kindertribunaal (Tribunal pour enfants) een zaak over terrorisme behandeld. Yusuf, een zestienjarige scholier van Turkse komaf die naar Frankrijk is geëmigreerd, wordt berecht voor een terroristische aanslag die hij in Marseille heeft gepleegd in naam van Islamitische Staat. Vorig jaar probeerde hij een keppeltje dragende Jood die hij op straat tegenkwam met een hakmes te vermoorden. Wat net niet lukte. Yusuf zei zomaar een Jood te willen vermoorden “omwille van Palestina”. Naar aanleiding van deze voor de Joodse gemeenschap traumatiserende aanslag vroeg de Joodse Consistorie uit Marseille om geen keppeltje meer te dragen op straat.
Ook las ik in Trouw de opiniebijdrage van arabist Jan Jaap de Ruiter getiteld “In het islamdebat heeft een vergelijking met WOII zeker zin“. Alweer terug naar de jaren dertig dus. Volgens De Ruiter dreigen de moslims in het Europa van nu het zelfde lot als de Joden in de Tweede Wereldoorlog te ondergaan. Aanleidingen: Wilders die moskeeën “nazi-tempels” noemt, de “racistische” PVV, een bedenkelijk debat over de islam in de Balie, en ook het isolement van moslims nu, dat de auteur met dat van de Joden uit de vorige eeuw vergelijkt. Eigenlijk wilde De Ruiter geen vergelijking meer maken met de Tweede Wereldoorlog, maar hij zag DENK-leider Kuzu op tv tegenover Eva Jinek zitten die hem “de hand niet reikte” terwijl hij “zijn stinkende best deed om sociabel te doen”. Daarom moest hij aan de geïsoleerde Joden uit de jaren dertig denken. Ook ik denk steeds vaker aan de Joden uit de jaren dertig. En misschien heb ik net als De Ruiter de neiging om de vergelijking met de Tweede Wereldoorlog nu toch te maken. Maar niet omdat ik Kuzu zo zielig vond. Meer door het verhaal van Yusuf hierboven. En dat van Mohammed Merah die vier jaar eerder in Toulouse voor een Joodse school een vader en zijn twee kinderen van drie en zes jaar doodschoot. Vervolgens greep hij de achtjarige Joodse Myriam bij het haar en joeg haar een kogel door het hoofd. Mehdi Nemmouche, die in Roubaix is geboren, viel twee jaar later het Joods Museum van België te Brussel binnen. Hij schoot vier mensen dood. In januari 2015 stormde Amedy Coulibaly de Joodse supermarkt Hyper Cacher in Parijs binnen. Ook hij zei in naam van IS te handelen en vermoordde vier Joden. Een maand later, in het centrum van Kopenhagen, opende Omar Abdel Hamid El-Hussein die in diezelfde stad opgroeide, het vuur op de Grote Synagoge in de Deense hoofdstad: één dode.
Dat steeds meer Joden Europa verlaten, kan ik begrijpen. Sommigen vluchten bang weg zoals destijds voor de nazi’s. Maar dit keer zijn dat geen Duitsers maar neo-antisemieten die, voor wat betreft de voorbeelden hierboven, allemaal uit de gemeenschap van Europese moslim-immigranten zijn voortgekomen. Hierover repte De Ruiter met geen woord. Hij is te druk bezig met kromme vergelijkingen of om van Nederturk Kuzu een nieuwe geïsoleerde Jood te maken. Iedereen zijn eigen prioriteit. De lezer mag oordelen.’
Bron: dagblad Trouw
