Ochtendritueel

Beeld: Esther Voet
Beeld: Esther Voet

Vijf dagen oer week, dagelijks drie uur. Drie uur is het reizen van mijn huis in Amsterdam naar Den Haag en van Den Haag terug naar huis. Vaste routine: deur afsluiten en richting tram, over het bruggetje, zwaaien naar de altijd vrolijke medewerkers van Broodje Mokum, Rozengracht,  ‘goedemorgen’ roepen naar de ook altijd gezellige man van de sigarettenwinkel, wachten bij halte  Westermarkt. Tram 13 of 17, waarin ik nu al twee keer meisjes met hoofddoekjes met elkaar heb horen praten over dat ze toch echt een keer het Anne Frankhuis willen bezoeken, waar ik dan vrolijk van word. In de tram wordt voor het eerst Twitter gecheckt en als er groot nieuws is gaan mijn eerste Tweets eruit. Soms terwijl ik van de halte naar het station loop, wat me een keer duur is komen te staan omdat ik geconcentreerd turend naar het kleine schermpje een stoepje miste en languit ging.

Op het Centraal ken ik inmiddels alle aankondigingen uit mijn hoofd, die van de intercity naar Maastricht en die van de Thalys naar Parijs. Een koffie verkeerd kopen, soms met een banaan of een Beemsterkaasbroodje, en de trein in richting Den  Haag Hollands Spoor of Den Haag Centraal. Toilettasje tevoorschijn halen en het gezicht in de revisie: poeder, blush, ogenschaduw, potloodje, mascara en lippenstift. Intussen een groet naar de man in het groene poloshirt die altijd uiterst geconcentreerd de Metro’s en Spitsen in een grote vuilniszak gooit. Gehaast, want hij moet de trein weer uit voor die vertrekt. Vervolgens wordt de iPad tevoorschijn gehaald en log ik in. Checken van e-mails en indien deadline voor Jonet, zoals vandaag, dan schrijf ik op een notitie mijn column. Niet meer rechtstreeks in de mail want het is me als twee keer overkomen dat er iets mis ging tijdens het versturen en het schrijfsel ergens lost in cyberspace was, en ik onder een aantal stille vloeken opnieuw kon beginnen.

Sloterdijk, prachtig uitzicht over Haarlem en het Spaarne, Heemstede-Aerdenhout, en in het voorjaar is het fantastisch reizen door de bollenvelden. Ja, ik weet het, over Schiphol is korter, maar met dat traject is zo vaak van alles mis dat ik liever vijf minuten langer reis als ik daar een beetje betrouwbaarheid mee koop en ook hoef ik zo niet over te stappen in Leiden. Afhankelijk van welke trein is het vervolgens tram 9 richting Korte Voorhout, of een kwartiertje lopen vanaf Centraal Station, waar de zaak volledig ligt opgebroken en geen snelle tram meer rijdt. Gaat nog een jaartje duren. Langs het Ministerie van Financiën, het Smids’ Water op, zwaaien naar de bewakers van de Amerikaanse Ambassade en ook naar de oude dame die steevast uit het raam zit te kijken, afslaan ons straatje in, sleutels uit mijn altijd weer veel te volle tas dreggen en het pand in.

Is het een schlep? Ja.
Is het zonde van de tijd? Zeker.
Is het, vooral in de winter een doffe ellende? Absoluut.
Is het vaak, heel vaak mopperen op de NS? Nou en of.

Zou je verhuizen naar Den Haag? Neeeeeeee…

Categorie:

Home » Columns en opinie » Ochtendritueel