‘Openbaring in Jeruzalem’
‘Het afgelopen jaar was een jaar van ambitie, groei, verrassingen en leermomenten. Never a dull moment. Zakelijk bleken gecreëerde verwachtingen anders te zijn en privé kon ik alleen nog maar hopen op een voorspoedig herstel van mijn ernstig, zieke vader die begin september toch nog plotseling afscheid van ons nam.
Mijn al ruim van te voren geplande en zeer welkome reis van een maand naar Israël blijkt dit jaar echter een nieuwe dimensie te geven aan al die Israël-reizen die ik jaarlijks maak. Tel Aviv en Jeruzalem staat deze reis als een metafoor voor datgene wat belangrijk is in het leven. Hierdoor weet ik dat het jaar 5775 een bijzonder jaar wordt.
Tel Aviv was de afgelopen tien jaar het centrum van mijn leven. Tel Aviv: jong, westers, snel en ambitieus. Op de vraag waarom ik in de afgelopen tien jaar Jeruzalem niet heb bezocht, heb ik geen antwoord. Dit jaar voelde het als een roeping ook Jeruzalem te bezoeken.
Tijdens je reis probeer je zoveel mogelijk vrienden en familie te bezoeken. Het lukte om zes vriendinnen uit het Sharongebied, ten noorden van Tel Aviv, op de maandag na Rosh Hasjana bij elkaar te krijgen. Ik haakte tijdens deze bijeenkomst vrij snel af in de gesprekken, daar ik het gevoel had me in een oppervlakkige materiële wedloop te bevinden, waar de waarheid gemeden werd. Met de waarheid bedoel ik mijn waarheid, wat ik belangrijk vind in het leven. Voor mij is dit gezondheid, familie, vriendschap, respect en vertrouwen. Status en materiële rijkdom horen niet in mijn rijtje thuis. Aan het einde van de avond maakte ieder de calculatie wat zij hadden genuttigd en betaalde ieder haar eigen rekening.
Een vriendin uit Noord-Tel Aviv is net gescheiden, woont met haar twee kinderen in een enorm huis met acht slaapkamers en klaagde over de kosten van het huis en de hypotheek. Nu haar echtgenoot er niet meer woont, vindt ze dat ze toch maar een tuinman en een huishoudelijke hulp moet aanstellen ondanks dat ze het financieel niet kan opbrengen. Mijn opmerking dat de oplossing zou kunnen zijn om het huis te verkopen en daarvoor in de plaats een appartement te kopen met drie slaapkamer daar haar kinderen volgend jaar allebei in het leger zitten, werd geïrriteerd weggewuifd met de opmerking dat zij op haar leeftijd met haar functie op de Universiteit van Jeruzalem toch minimaal deze levenstandaard verdiend, inclusief de veel te grote villa. Mijn opmerking: “Je kunt toch niet meer uitgeven dan er binnenkomt”, maakte de irritatie des te erger.
Een week later zat ik met zes andere vriendinnen uit Jeruzalem in de Colony in Jeruzalem. Een heerlijke avond. We spraken over de dingen die in het leven belangrijk zijn: gezondheid, familie, vrienden, relaties, enzovoort. Er werd gevochten om wie de eer had om de rekening te betalen. De volgende ochtend genoot ik nog heerlijk na in Rambam straat. Dit straatje in Rehavia heeft in het midden een perk met een kiosk. De eigenaar van de kiosk heeft een koffieshop. Er staan een paar tafeltjes met stoelen buiten, waar de buurtbewoners hun dag beginnen met een goede kop koffie en hun krant. Ik genoot om half acht van mijn ontbijt, espresso en een rustige, ontspannen scene. Aan de overkant van de straat verscheen een oude man met een plastic boodschappentasje. De eigenaar liep naar hem op, pakte het tasje, hielp de man twee straten oversteken en ging weer verder met zijn werk. Dit typeerde voor mij waar het leven voor staat. Opeens realiseerde ik me dat tel Aviv staat voor het leven dat de meeste van ons leiden; oppervlakkig, snel en het nastreven van materiele zaken. Jeruzalem daarentegen staat voor mij voor het leven dat belangrijk is; het innerlijke zijn en daar je geluk in vinden. Jeruzalem schudde me weer wakker en met deze openbaring ga ik het jaar 5775 beginnen.’
Brigitte Wielheesen
