Reus op zandvoeten – column Paul Damen

‘Niet omdat collega Salomon Bouman deze week mot had met het NIW vanwege teveel Trump in de kolommen, maar vanwege mijn eigen contramine: nog één keer over Trump. Er is al té veel over hem gezeurd, met als toppunt de Nederlandse rechters die menen dat Trump de Amerikaanse rechtstaat ondermijnt. Tot zover de trias politica van Montesquieu: Neerlands rechterlijke macht schaft de scheiding tussen wetgevende, uitvoerende macht en henzelf af. En dan óók nog es ver over de landsgrenzen. Je vraagt je eigen af, zou wijlen schrijver Gerard Reve zeggen, waar bemoeien die toga’s zich tegenan?
Dat gevoel heb ik vaker bij Trump. Bij het aantreden van de blonde beuker schreven de media dat de wereld zou vergaan. Vergeefs zou het volk rampen van Bijbelse omvang bezweren met demonstraties, roze mutsjes en protesten in Vara-programma’s. Nou, de wereld drááide gewoon dóórrrr, al had het volk dan volgens de Vereeniging van Arbeiders Radio Amateurs een verkeerde keus gemaakt. Dat dedain deed denken aan de Berlijnse arbeidersopstand van ’53, toen de communistische regering meedeelde “het vertrouwen in het volk” kwijt te zijn. Waarop de schrijver Brecht terecht commentarieerde: “is het dan niet simpeler als de regering het volk opdoekt en een ander volk kiest?“
Maar nee, men blijft mekkeren en mauwen. Met onzin zoals hoeren die Trump een alternatief gebruik van hun urine zou hebben aangeraden. Met Nederlandse spandoeken: “Not my president”. Inderdaad – hou er dan ook je muil over, mafkees. Of zo’n Duitse vice-bondskanselier Gabriel die Trump nazi-standpunten verweet. Terwijl wij allen weten hoe Duitsland zélf qua bruinheid brándschoon is. Dieptepunt in de VS zelf was burgerrechtenicoon en Congreslid John Lewis die Trump niet ziet als zijn “legitieme president”. Ga dat dan in Noord-Korea verkondigen, fruitcake.

Een zelfde situatie (en dáár komt het Allenby-bruggetje) zie je in de media vaak bij Israël. Premier Netanyahu had daar óók nooit gekozen moeten worden, ja, Israël had sowieso nooit mogen bestaan. Die delegitimering maakt van Israël eigenlijk geen echt land, zoals Trump eigenlijk geen echte president is.
Dat is vreemd, want Israël is als enige daar democratisch opgericht na stemming in Volkerenbond en Verenigde Naties, wat niet gezegd kan worden van landen als Libië, Jordanië, Syrië, Irak en andere kansenparels. Ik moet dan ook altijd hard lachen wanneer onze ultralinkse vrienden Israël neerzetten als “koloniaal product”. Terwijl in die regio de “kolonialen” Frankrijk en Groot-Brittannie zoveel voorheen Ottomaanse taartpunten met een liniaal opdeelden dat ze daar nog dagelijks met oorlog bewijzen dat tribaal gebied niet zomaar opgedeeld kan worden.
Ondemocratisch terugkomen op Trumps verkiezing, dat bepleiten ook vaak dezelfde Palestina-fans die goedkeurend zeggen dat de Hamas-dictatuur in Gaza wél “democratisch is gekozen”. Mensen die Trumps verkiezing willen overdoen: ze zijn net zo sneu als mensen die, als bij het tossen de munt verkeerd valt, prompt roepen: “best of three!” Of zoals Arabieren die in 1949 ongenadig op hun lazer kregen van Israël en dat desondanks in in 1967 en 1973 nóg eens wilden proberen. Drie keer niks.

Ja, de Donald en Bibi lijken op elkaar, en delen elkaars belangen. Van de ruim drie miljard steun die jaarlijks vanuit de VS naar Israël gaat – dat was onder Obama en daarvoor ook al zo – worden per omgaande Amerikaanse wapens gekocht. Een broekzak-vestzakdeal dus voor de VS-wapenindustrie, plus de gratis ervaring van laboratoriumland Israël in real wars met die wapens. En ja, zowel Trump als Bibi trekken zich geen barst aan van het buitenland. Dat kweekt boosheid die ik niet altijd begrijp. Ik ben geen fan van Trump of Bibi, maar zie niet wat vernielen van Coffee-company-filialen met de verkiezing van de ene, of BDS-boycot van een buslijn in Aalsmeer met het beleid van de andere te maken heeft. Ja, beiden zijn lomp, maar dat biedt kansen omdat het mogelijk doorbreekt wat nu vast zit.

De tweestatenoplossing is immers niet meer heilig. Dezer dagen kwam die gekke Trump, in samenwerking met nota bene de voormalige vijanden én buurlanden Jordanië en Egypte, met een creatieve oplossing: maak de nu nog Egyptische Sinaï tot een Palestijnse staat, aansluitend bij de Gazastrook. Een heleboel vliegen in één klap: als Palestijnse politici moeten fuseren, breekt dat de macht van Hamas af. Palestijnen die verhuizen vanaf de West Bank moet niet teveel protesteren want hun probleem is juist dat ze er krap drie generaties wonen. (Nogal vaak vanuit Jordanië of Egypte – zie mijn column over Arafat). De Westbank bij Israël: Jordanië blij want wég gevaarlijke opstandige buffer. Israël blij want homeland Judea en Samaria weer thuisland. Zo zou een Palestina aan de Middellandse Zee een politiek panacee kunnen zijn. En vraag niet of de Palestijnen dat willen, want die willen nooit wat en hebben ook steeds minder te willen nu de Arabische steun voor hen wegvalt.
De grote vraag is wél hoe lang Trump er nog zit, nu alles zich tegen de man verzet, hijzelf en zijn blunders inbegrepen. Dat nieuwe Palestina Aan Zee wordt dus mogelijk een reus op lemen voeten, staand in woestijnzand. Dan levert Trumps regeerperiode enkel op dat de keuken van het Witte Huis gekasjerd is, voor die schoonzoon die met de Pally’s gaat praten. Ach, keukenspullen uitkoken – het kan niet genoeg gebeuren.’