Schaamte – column Salomon Bouman

salomon bouman
Salomon Bouman

‘Mijn Joodse gevoelens worden hier dagelijks op de proef gesteld. Natuurlijk moet ik om dit duidelijk te maken definiëren wat voor mij Joodse gevoelens zijn. Zijn ze aan de religie gebonden? Niet voor mij, voor anderen wellicht wel. Mijn antwoord op die vraag is dat mijn rechtvaardigheidsgevoel iedere dag tot in het diepst van mijn ziel wordt geraakt.

Ik heb het moeilijk met tal van aspecten van de Israëlische politiek. Ik heb sedert 1967, toen ik al correspondent was van de NRC, de messiaanse emotie gezien en gevoeld bij de “bevrijding” van Oost-Jeruzalem. De overwinning in de oorlog van zes dagen in de zomer van 1967 was indrukwekkend snel, de emotie die ervan uitging bij de Klaagmuur was overweldigend

Het leek wel of tijdens de gebeden van soldaten en rabbijnen bij de buitenmuur van de tweede Tempel tweeduizend jaar diaspora verdampte. De Israëli’s verbonden zich daar met het verleden, met de door de Romeinen verwoeste Joodse staat en Tempel in 69 na de gewone jaartelling. Israël is daar bij die Klaagmuur een ander land geworden. Gedreven door een diepe collectieve Joodse emotie richting Judea en Samaria. Daaraan terugdenkend begrijp ik, zonder instemming, dat Israël zich uiteindelijk zou vastklampen aan deze veroverde gebieden, aan de Westelijke oever van de Jordaan en natuurlijk Oost-Jeruzalem waar de twee tempels hebben gestaan en de door de Jordaniërs verwoeste Joodse wijk tegenover het Tempelgebied dat in puin lag.

Ik heb die emotie van toen wel begrepen maar ik heb mij tot de dag van heden niet met de gevolgen ervan kunnen verzoenen. Ik bedoel de sluipende en niet zo sluipende inlijvingspolitiek van Judea en Samaria en het mede daaruit voortkomend eindeloos mensenlevens verslindende conflict met de Palestijnen.

Ik ben van oordeel dat de geschiedenis een andere en positieve weg zou zijn ingeslagen indien Israël zich had onthouden van het binnendringen in Judea en Samaria.

Mijn Joods gevoel van rechtvaardigheid wordt geraakt als er weer een Israëli in bezet gebied wordt vermoord met als gevolg een Israëlische militaire klopjacht op de moordenaar in steden en dorpen in bezet gebied. Liefst ‘s nachts.

De bezetting wakkert vooral de laatste jaren een nogal virulent zionistisch religieus gemotiveerd nationalisme aan, dat in Israël zelf aan de wortels van de democratie begint te knagen en in bezet gebied het zaad voor een nieuwe opstand uitzet. De Amerikaanse president Donald Trump draagt daar toe bij. Met zijn verklaring dat Jeruzalem de Israëlische hoofdstad is heeft hij het zionisme gekroond en de Palestijnen voor wie Jeruzalem – Al-Quds – ook een heilige connotatie heeft in een staat van opwinding gebracht als gevolg waarvan er weer bloed vloeit van Israëli’s en Palestijnen.

Vrede tussen Israël en de Palestijnen, waarover Trump de mond vol had, is nooit verder achter de horizon verdwenen.

Voor de nationalistische zionisten is dat een godsgeschenk omdat dit de weg effent voor versteviging van Israëls greep op Judea en Samaria. Er wordt in die kringen zelfs over annexatie gesproken. Het liefst zo snel mogelijk. De Palestijnen mogen dan, als u het wilt, als vijanden worden gezien, maar eeuwig durende heerschappij als bezetter over het Palestijnse volk doet mijn rechtvaardigheidsgevoel geen goed.

Wat zou de bron van mijn rechtvaardigheidsgevoel zijn als het God niet is. Ik ben een holocaust overlevende. Op het nippertje aan de nazi-moord ontsnapt. Psychologen zouden kunnen concluderen dat ik daarom een ingebouwd rechtvaardigheidsgevoel heb ontwikkeld tegen bezetting.

Daarom kom ik ook in opstand tegen het voornemen/besluit van premier Benjamin Netanyahu om duizenden illegaal in Israël verblijvende zwarten uit Afrika, Eritrea en andere landen te deporteren.

Die mensen ontvluchten oorlog en geweld en kwamen via een vreselijke tocht door de Sinaï-woestijn, uitgebuit en mishandeld door de Bedoeïenen, in Israël. Misschien niet hun religieuze Beloofde Land maar wel een vrijhaven. Naar schatting zijn er 35.000 illegalen in de Joodse staat. Als ze vrijwillig vertrekken krijgen ze 3.500 dollar mee en waarschijnlijk krijgt ook het ontvangende Afrikaanse land (Rwanda wordt gezegd en ontkend) een flinke duit. Op weigering aan de koehandel mee te doen staat opsluiting zonder einde in een gevangenis in de Negev-woestijn. Pure chantage van de zwakke. Ik deel met al die Israëli’s die, godzijdank zij zijn er, protesteren wat ook zij als schending van elementaire mensenrechten in het Joodse land ervaren.

Ik herinner me dat we tijdens Pesach zeggen : we waren vreemden in Egypte. Waarom zouden we zelf vervreemd raken van onze waarden in eigen land?’

Categorie:

Home » Columns en opinie » Schaamte – column Salomon Bouman